نوّاب اربعه (1- عثمان بن سعید عمری 2-محمد بن عثمان عمری 3- حسین بن روح نوبختی 4-علی بن محمد سمری ) چهار نفر از شایسته ترین یاران و اصحاب امام هادی (ع) و امام حسن عسکری (ع) و امام مهدی (ع) بودند که در زمان غیبت صغرای حضرت مهدی (ع) یکی پس از دیگری به امر آن حضرت منصب و مسئولیت نیابت و واسطه بین مردم و امام غایب شان را بر عهده گرفتند.
آن چه نیابت نواب اربعه را اثبات و آنان را از مدعیان کاذب تمییز می دهد تأیید و توثیق آنان از طرف امام معصوم(ع)، استناد نیابت آنان به دستور امام (ع) که در روایات و منابع معتبر آمده است. هم چنین صدور کرامات زیادی (نظیر خبر دادن از بعضی اتفاقاتی که در آینده رخ داده است) از طرف آنان، موجب گشته تا به راستگویی آنان اطمینان حاصل شود و تا امروز نیز کسی نتوانسته است خلاف آن را ثابت کند که آنان به خاطر منافع شخصی خود چنین ادعایی داشته اند.