آری این فرض درباره دو پادشاه فرضی صادق است، لکن در مورد خداوند فرض نادرستی است چرا؟ برای این که ما خدایی را می پرستیم که در وجود و کمالات وجودی مثل علم و قدرت و اراده و حیات و امثال آن نامحدود و مطلق باشد و حیطه وجودی اش جایی برای غیر و شریک باقی نگذاشته باشد، ما به چنین موجودی واجب الوجود می گوییم و خالق هستی. اما در صورت تحقق دو خداوند که هر کدام سرزمینی را اداره می نمایند مسلماً وجود هر یک از آن ها تا مرز حکومت دیگری بیشتر ادامه نمی یابد و وجود هر کدام مانع وجود دیگری است. از این رو هر دو محدود می شوند چرا؟ برای این که آن ساحتی را که خدای «الف» داراست خدای «ب» فاقد است و آن حکومتی را که خدای «ب» دارا است خدای «الف» واجد نیست. و لذا: اولاً، هر کدام مرکب می شوند از یک دارایی (حکومتی را که بر آن حکم می رانند) و از یک ناداری (حکومت رقیب) و هر آن چه که مرکب است محتاج اجزاء خود است. چون اجزاء همیشه مقدم است بر کل مجموعه و شی ء مرکب و محتاج نمی تواند خدای واجب باشد. ثانیاً، موجود محدود در وجود نمی تواند کامل و مطلق باشد و موجود ناقص خود محتاج موجود کامل تر از خویش است، از این رو نمی تواند خدا باشد.
خلاصه این که خدای بزرگ هم واحد است و هم احد، واحد است به معنای این که هیچ شریکی ندارد و حیطه و شدت وجودی اش جایی برای غیر و شریک نگذاشته است. احد است به معنای این که مرکب از اجزاء نیست و هیچ گونه ترکیبی در ذات اقدس الهی راه ندارد. از جمله ترکیب از دارایی و ناداری که بدترین نحو ترکیب است. و لذا خداوند صرف دارایی و وجدان است و هیچ گونه ضعف و نقص و ناداری در ذات اقدسش راه ندارد.