تنها راه سعادت و کمال بشر، پیمودن راهى است که آدمى را به سوى حق تعالى و قرب او رهنمون شود؛ لیکن شناخت این راه جز در پرتو هدایت هاى الهى امکان ندارد. بنابر این، در درجه اول ضرورى و لازم است که انسان به دین الهى تمسّک جوید و راهى را که خداوند براى بشر گشوده است طى کند. از سوى دیگر خداوند در قرآن مجید مى فرماید: إِنَّ اَلدِّینَ عِنْدَ اَللَّهِ اَلْإِسْلامُ 3 /19 ؛ تنها دین مورد قبول نزد خداوند اسلام است لذا در منطق قرآن، دین الهى چیزى جز اسلام نیست و همه پیامبران در حقیقت دعوت کننده به سوى یک دین بوده اند و معارف و مسیرى که فرا روى بشر قرار داده اند، یکى بیش نیست. البته مقصود از اسلام فقط نام آن نیست؛ بلکه منظور محتواى اساسى دعوت پیامبران الهى است که همه بشریت را به تسلیم در برابر خداوند سبحان فرا خوانده اند. تحریفات تحریفگران و رشد علمى و اجتماعى بشر را نیز هر از گاهى با انگیزش پیامبرى جدید، متناسب و برنامه تکاملى خود را انجام داد. در نتیجه پیامبر خاتم را فرستاد و ختم نبوت را اعلام داشت و در نهایت کامل شدن دین را اعلام کرد: اَلْیَوْمَ أَکْمَلْتُ لَکُمْ دِینَکُمْ وَ أَتْمَمْتُ عَلَیْکُمْ نِعْمَتِی وَ رَضِیتُ لَکُمُ اَلْإِسْلامَ دِیناً (سوره مائده ، آیه 3). بنابر این هر چند انبیاى پیشین نیز مردم را به راه حق دعوت کرده اند، اما از سویى دین آنان دستخوش تحریف گردیده و از دیگر سو به مرور زمان روند تکاملى است تا آنجا که بتوان به کمال نهایى دست یافت. از همین رو نه خداوند، اجازه مى دهد که کسى راهى غیر از دین خاتم برگزیند؛ زیرا موجب نقص غرض از رسالت است و همگان را به دین اسلام دعوت مى کند، و نه عقل مى پذیرد که با وجود دین اکمل، کسى سراغ دیگر ادیان برود. بنابر این تا اینجا لزوم پذیرش و تبعیت از اسلام روشن مى شود، و هر چند دیگر ادیان منسوب به پیامبران الهى نیز کم و بیش بهره هایى از حقیقت دارند؛ ولى این مقدار مورد قبول خداوند سبحان نیست؛ چنان که به دنبال اکمال دین فرمود: وَ رَضِیتُ لَکُمُ اَلْإِسْلامَ دِیناً و مفهوم این آیه، آن است که خداوند به مرتبه پایین تر از آن راضى نیست؛ زیرا نوعى عقبگرد براى بشریت است.در نتیجه دین ربطی به قومی از اقوام نداشته و ندارد و از خداست. تحمیلی برای پذیرش یک دین هم در کار نیست. الزام عقلی مبنی بر پذیرش اختیاری دین را نباید مصداق تحمیل نا متعارف تعبیر نمود.