با مراجعه به مصادر حدیثی روشن میشود تعبیر دین جدید و قرآن جدید در روایات وجود ندارد بلکه تعبیراتی مشاهده میشود که ممکن است از مجموعه آنها چنین استنباط شود که حضرت دین جدید میآورد. تعبیراتی مانند “سلطان جدید، امر جدید، قضا جدید، سنة جدیدة” البته در برخی احادیث تعبیر “کتاب جدید” مطرح شده است. در این زمینه علما و اندیشمندان بزرگوار ما مباحثی مطرح کرده اند که به پاره ای از آنها اشاره میشود:

الف. مطابق برخی روایات، بخشی از احکام به جهت نبودن شرایط آنها توسط معصومین بیان نشده است و فقط علم آنها نزد اهل بیت(ع) باقی مانده است که در عصر ظهور بیان میشود.

ب. بخشی از احکام به جهت دور شدن مردم از حقایق دین، مهجور و فراموش میشود که در عصر ظهور زنده و احیا میشود.

ج. به علت برخی موانع، برخی از احکام به درستی اجرا نمیشود. عصر ظهور دوران اجرای کامل و صحیح احکام است.

د. در عصر ظهور به علت بالا رفتن سطح فکر و آمادگی و قابلیت بیشتر معارف دینی، حقایق و معرفتهای دینی به صورت گسترده در اختیار مردم قرار میگیرد.

هـ. اسلوب و روشی که امام مهدی(ع) در حکومت داری از آن استفاده میکند با روشهای رایج و شناخته شده در نزد مردم متفاوت است.

و. در طول تاریخ، به علت آن که امامت و مدیریت معصوم پذیرفته نشد و نا اهلان اختیار حکومت و برطرف کردن نیازهای فکری و دینی را به عهده گرفتند که نتیجه آن نیز غیبت امام معصوم(ع) را رقم زد، بدعتها و انحرافاتی در دین به وجود آمد که در پارهای از موارد از مسلمات و ضروریات دین شمرده شد. تلاش فقهای شیعه به علت مظلومیت و اقلیت آنان ره به جایی نبرد. در عصر ظهور بدعتها از بین میرود.

مجموعه عوامل یاد شده باعث میشود که دین در عصر ظهور برای مردم به صورت جدید به تصویر در آید نه این که دین جدید و قرآن جدید بیاید. امام مهدی(ع) جانشین خاتم الانبیا است. خاتمیت پیامبر و دین اسلام از ضروریات تفکر اسلامی است که در جای خود اثبات شده است.

ناگفته نماند که در زمان ظهور قرآن منسوب به امام علی(ع) نیز ممکن است در اختیار مردم قرار گیرد. این قرآن از لحاظ متن و محتوا تفاوتی با قرآن فعلی ندارد بلکه شامل تفاسیر و شأن نزول و برخی نکات دیگر است که استفاده صحیح از قرآن را میسر میکند. ممکن است منظور از کتاب جدید، قرآنی باشد که منسوب به امام علی(ع) است.