قوی ترین طلسمات+قویترین دعا و طلسم+قوی ترین کتاب طلسم و دعانویسی مطالب مذهبی+طلسم سیاهی و طلاق+طلسم احضار محبت معشوق+دانلود کتاب طلسم محبت و طلاق قوی
۱۳۹۲/۰۵/۱۲
–
۱۵۴۰ بازدید
چرا دین پدر و اجداد پیامبر حنیف ابراهیمی بوده نه یهودی و مسیحی؟
پیش از پاسخ به این سوال توجه به یک نکته ضروری است و آن اینکه: پس از حضرت ابراهیم علیه السلام، دو شریعت مهم یهودیت و مسیحیت توسط خداوند تبارک و تعالى براى هدایت بشر فرستاده شد . حال چرا با وجود این دو شریعت از دین حنیف ابراهیمى و اسلام به عنوان دین بسیاری از بزرگان قبل از اسلام مانند حضرت عبدالمطلب و حضرت ابوطالب و حضرت عبدالله علیهم السلام یاد مى گردد؟پاسخ هاى ذیل مى تواند، به تبیین این موضوع کمک کند:
از قرآن و همچنین انجیل و تورات استفاده مى شود که موسى علیه السلام و همچنین عیسى علیه السلام به سوى قوم بنى اسرائیل فرستاده شدند; به عبارت دیگر ماموریت آن دو داراى محدودیت زمانى، مکانى و . . . بوده است; بنابراین نمى توان گفت: دین این دو پیامبر جهانى بوده است . در آیات قرآن بر هادى بودن موسى براى قوم بنى اسرائیل (هدى لبنى اسرائیل) تاکید شده است (اسراء/2، سجده/23، بقره/53، مائده/32، اعراف/105، طه/94، سوره غافر/آیه 53 .)
خداوند یکى از نعمتهاى خود را بر بنى اسرائیل، رسالت حضرت موسى علیه السلام خوانده و حکمت این رسالت را هدایت بنى اسرائیل مى شمارد (بقره/53) و حتى حکم قصاص را با عبارت «کتبنا على بنى اسرائیل » (مائده/32) ذکر مى کند که محدودیت خطابهاى تورات را نشان مى دهد .
و در آیه دیگر بنى اسرائیل را وارثان کتاب موسى و شریعت او معرفى مى کند . تورات در سفر خروج باب سوم در بیان سخن گفتن خدا با موسى علیه السلام از میان آتش بر شاخه درخت در آیات 9- 13 سخن مى گوید:
و الان اینک استغاثه بنى اسرائیل نزد من رسیده است و ظلمى را نیز که مصریان بر ایشان مى کنند دیده ام; پس اکنون بیا، تو را نزد فرعون بفرستیم و قوم من بنى اسرائیل را از مصر بیرون آورى . . . و گفت: البته با تو خواهم بود و علامتى که من تو را فرستاده ام، این باشد که چون قوم را از مصر بیرون آورى، خدا را بر این کوه عبادت خواهید کرد. موسى به خدا گفت: اینک چون من نزد بنى اسرائیل برسم و به ایشان گویم، خداى پدرانشان مرا نزد شما فرستاده است و از من بپرسند که نام او چیست، بدیشان چه گویم؟
در این عبارت، علت رسالت موسى علیه السلام نجات بنى اسرائیل و غایت آن عبادت بنى اسرائیل دانسته شده و خطاب آن به بنى اسرائیل است .
و در سفر خروج باب ششم مى گوید:
بنابراین بنى اسرائیل را بگو من یهوه هستم و شما را از زیر مشقت مصریان بیرون خواهم آورد و . . . شما را خواهم گرفت تا براى من قوم شوید و شما را خدا خواهم بود و شما را خواهم رسانید به زمینى که درباره آن قسم خوردم که آن را به ابراهیم و اسحق و یعقوب بخشم …
در این عبارات سخن از قوم برگزیده است که یهوه خداى آنان است و آنان را از ظلم نجات داده و به وعده اش به پدران آنها وفا مى کند .
در باب بیستم و بیست ویکم تا بیست و سوم و سى وپنجم از سفر خروج، احکام شریعت که همگى خطاب به بنى اسرائیل و به مناسبتها و شرایط آنهاست، بیان شده است . در سفر لاویان نیز متعدد به بنى اسرائیل خطاب کرده، احکام و دستورهاى مذهبى و اجتماعى بنى اسرائیل را بیان مى کند . در این سفر هارون و فرزندانش به منصب کهانت بنى اسرائیل نصب شده اند .
در سفر تثنیه باب پنجم مى گوید:
و موسى تمامى بنى اسرائیل را خوانده به ایشان گفت: اى اسرائیل، احکامى را من امروز به گوش شما مى گویم، بشنوید; تا آنها را یاد گرفته، متوجه باشید که آنها را به جا آورید .
این عبارات از قسمتهاى مختلف تورات نشان مى دهند که خطاب دین یهود مربوط به قوم خاصى است .
اختصاصى بودن شریعت عیسى علیه السلام
در آیه 6 صف، رسالت حضرت عیسى به بنى اسرائیل تصریح شده است و آیات 50- 48 آل عمران اختصاص رسالت حضرت عیسى بن مریم را به قوم بنى اسرائیل با صراحت و به زبان خداوند ذکر کرده و در تبیین آن یکى از ماموریت هاى وى را تحلیل بعضى از محرمات تورات (که کتاب اختصاصى بنى اسرائیل بود) دانسته است و آیه 72 مائده خطاب به بنى اسرائیل از جانب حضرت عیسى علیه السلام سخن مى گوید . آیات 59- 57 زحرف او را مثل براى بنى اسرائیل آورده و راهنما و الگو و هادى آنان معرفى کرده است .
در آیات یاد شده خطاب عیسى علیه السلام به بنى اسرائیل است و اختصاص این شریعت به آنان دانسته شده است و به عبارت دیگر محدودیت زمانى، مکانى و قومى براى این دین بزرگ الهى لحاظ شده است که البته منافاتى ندارد با اینکه پیامهاى اصلى این دین مانند توحید، نبوت، معاد، عدالت، احسان و نیکوکارى، عفت، جوانمردى و . . . جهانى، فرازمانى و فرامکانى باشند .
در انجیل نیز مؤیداتى براى گمانه فوق وجود دارد . در انجیل متى باب دوم آیات یکم تا هفتم مى گوید:
و چون عیسى در ایام هیرودیس پادشاه در بیت لحم یهودیه تولد یافت، ناگاه مجوسى چند از مشرق به اورشلیم آمده، گفتند: کجاست آن مولود که پادشاه یهود است؟ زیرا که ستاره او را در مشرق دیده ایم و براى پرستش او آمده ایم; اما هیرودیس پادشاه چون این را شنید، مضطرب شد و تمام اورشلیم با وى . پس همه رؤساى کهنه و کاتبان قوم را جمع کرده از ایشان پرسید که مسیح کجا باید متولد شود؟ بدو گفتند: در بیت لحم یهودیه; زیرا که از نبى چنین مکتوب است و تو اى بیت لحم در زمین یهودا از سایر سرداران یهودا، هرگز کوچکتر نیستى; زیرا که از تو پیشوایى به ظهور خواهد آمد که قوم من اسرائیل را رعایت خواهد نمود .
در اینجا عبارت «قوم من اسرائیل » محدودیت پیام مسیح علیه السلام به بنى اسرائیل را مؤکد و مؤید است .
البته ما در اینجا درباره مسیحیت و یهودیت معتقدیم که این ادیان الهى ابتدا به قوم خاصى تعلق نداشتند; اما به تدریج این ادیان مخصوصا یهودیت قومى گردیدند .
اصل جواب:
حنیف یک کلمه اصیل عربى است که به معناى پاک دین و متمایل به دین حق است . گروهى در مکه و اطراف آن بدون تشکیلات و سازمان منظم تحت این عنوان شناخته شده بودند .
قرآن کریم دین ابراهیم علیه السلام و اسماعیل علیه السلام و حضرت محمد صلى الله علیه و آله را حنیف و مسلم مى داند و در بعضى از متون دینى کلمه حنیف و اسلام به یک معنا به کار رفته اند; اما اینکه چرا نبى گرامى اسلام و اجداد آن بزرگوار و کسانى که به عنوان حنیف در سرزمین حجاز شناخته شده بودند، دین مسیحیت آخرین شریعت الهى قبل از اسلام را دین خود نمى شمردند، علتهاى مختلفى دارد که ذیلا به بعضى از آنها اشارت مى رود:
1 . ادیان الهى داراى گوهر واحد و اصول مشترکى هستند . تاکید بر دین ابراهیم و دین حنیف تاکید بر آن اصول مشترک (توحید، نبوت، معاد، نیکوکارى، عبادت، جوانمردى و عدالت و) . . . است که به صورت ناب ودست نخورده در تعلیمات ابراهیم علیه السلام یافت مى شدند .
2 . یهودیت و مسیحیت توجه ویژه در خطابات خود به بنى اسرائیل داشتند و اگر نگوییم با توجه به مباحث بالا که این ادیان اختصاص به این قوم داشتند، مى توان گفت: تبلیغات اولیه و فراگیر آنها خطاب به بنى اسرائیل بود، هر چند پولس دعوت به دین مسیح را به میان غیر بنى اسرائیل نیز برد . البته عیساى روح الله و موساى کلیم الله علیهماالسلام سخنشان همان سخنان ابراهیم علیه السلام و دین حنیف بود و نمى توان بر اختصاصى بودن پیام آنان تاکید کرد .
3 . یهودیت و مسیحیت موجود در جزیرة العرب در دوره اسلامى و پیش از آن مطالب دیگرى غیر از پیامهاى اصلى و گوهرى ادیان بر آن افزوده بودند که پیروى از آنها براى بسیارى از مردم عادى میسور نبود; لذا در حنفى بودن عده اى از مردم در جزیرة العرب پیش از بعثت اشکالى به نظر نمى رسد .
4 . آنچه تفاوت دارد، شرایع هستند و اما شرایع نیز همیشه ناسخ یکدیگر نیستند; بلکه گاهى شریعت بعدى فقط مکمل است; مثلا شریعت حضرت عیسى علیه السلام چنین به نظر مى آید که مکمل شریعت موسى علیه السلام است و آداب و رسوم و احکام ابراهیمى علیه السلام در شرایع دیگر نسخ نشده است تا عمل به آن صحیح نباشد .
5. حضرت ابراهیم میان انبیا به «شیخ الانبیاء» و پدر پیامبران معروف است و در بعضى از آیات قرآن، آئین اسلام به عنوان آئین ابراهیم معرفى شده است(حج، آیه 78) و این نشاندهنده عمق ارتباط میان این دو دین پاک می باشد.
6. همه شرایع آسمانى بعد از حضرت ابراهیم(ع) را به یک معنا آیین ابراهیمى مى خوانند الان مسلمانان، مسیحیان و یهودیان ، پیرو دین حنیف ابراهیمى نیز شمرده مى شوند. این مسأله نافى پیروى از پیامبران بعد از حضرت ابراهیم(ع)نیست؛ بلکه مقصود از «آیین ابراهیم» همان آیین توحید و یکتاپرستى است و شاید اشتهار آن به جهت بروز و جلوه بسیار نیرومند توحیدى آیین حضرت ابراهیم(ع) و نقش برجسته آن در مبارزه با مظاهر شرک باشد؛ هرچند انبیاى پیشین و پسین نیز موحد بوده اند. در عین حال گاه شرایط اجتماعى، یکى از جلوه هاى اولیاى دین و یا تعالیم آن رابارزتر و آشکارتر مى کند. همین مسأله در مورد یکتاپرستى صادق است ؛ یعنى ، تأثیر تاریخى حضرت ابراهیم(ع) دراین مسأله ، بسیار گسترده و شفاف است و همین باعث شده که همه یکتاپرستان پس از آن حضرت را ، ابراهیمى مى خوانند.
7. نکته دیگر این که اگر آن بزرگواران به عنوان یهودی و عیسوى مشهور مى شدند ، چه بسا این مسأله باعث مى شد که انحرافات پدید آمده و یهودیان ومسیحیان دین موسی(ع) و مسیح(ع) را به پیامبر اکرم(ص) چسبانده و یا چنان تبلیغ مى گردند که پیامبر اسلام(ص) شریعت خود را از متون مسیحى و یهودی پدران خود دریافت کرده و با دستکارى هایى ادعاى نبوت نموده است.
از قرآن و همچنین انجیل و تورات استفاده مى شود که موسى علیه السلام و همچنین عیسى علیه السلام به سوى قوم بنى اسرائیل فرستاده شدند; به عبارت دیگر ماموریت آن دو داراى محدودیت زمانى، مکانى و . . . بوده است; بنابراین نمى توان گفت: دین این دو پیامبر جهانى بوده است . در آیات قرآن بر هادى بودن موسى براى قوم بنى اسرائیل (هدى لبنى اسرائیل) تاکید شده است (اسراء/2، سجده/23، بقره/53، مائده/32، اعراف/105، طه/94، سوره غافر/آیه 53 .)
خداوند یکى از نعمتهاى خود را بر بنى اسرائیل، رسالت حضرت موسى علیه السلام خوانده و حکمت این رسالت را هدایت بنى اسرائیل مى شمارد (بقره/53) و حتى حکم قصاص را با عبارت «کتبنا على بنى اسرائیل » (مائده/32) ذکر مى کند که محدودیت خطابهاى تورات را نشان مى دهد .
و در آیه دیگر بنى اسرائیل را وارثان کتاب موسى و شریعت او معرفى مى کند . تورات در سفر خروج باب سوم در بیان سخن گفتن خدا با موسى علیه السلام از میان آتش بر شاخه درخت در آیات 9- 13 سخن مى گوید:
و الان اینک استغاثه بنى اسرائیل نزد من رسیده است و ظلمى را نیز که مصریان بر ایشان مى کنند دیده ام; پس اکنون بیا، تو را نزد فرعون بفرستیم و قوم من بنى اسرائیل را از مصر بیرون آورى . . . و گفت: البته با تو خواهم بود و علامتى که من تو را فرستاده ام، این باشد که چون قوم را از مصر بیرون آورى، خدا را بر این کوه عبادت خواهید کرد. موسى به خدا گفت: اینک چون من نزد بنى اسرائیل برسم و به ایشان گویم، خداى پدرانشان مرا نزد شما فرستاده است و از من بپرسند که نام او چیست، بدیشان چه گویم؟
در این عبارت، علت رسالت موسى علیه السلام نجات بنى اسرائیل و غایت آن عبادت بنى اسرائیل دانسته شده و خطاب آن به بنى اسرائیل است .
و در سفر خروج باب ششم مى گوید:
بنابراین بنى اسرائیل را بگو من یهوه هستم و شما را از زیر مشقت مصریان بیرون خواهم آورد و . . . شما را خواهم گرفت تا براى من قوم شوید و شما را خدا خواهم بود و شما را خواهم رسانید به زمینى که درباره آن قسم خوردم که آن را به ابراهیم و اسحق و یعقوب بخشم …
در این عبارات سخن از قوم برگزیده است که یهوه خداى آنان است و آنان را از ظلم نجات داده و به وعده اش به پدران آنها وفا مى کند .
در باب بیستم و بیست ویکم تا بیست و سوم و سى وپنجم از سفر خروج، احکام شریعت که همگى خطاب به بنى اسرائیل و به مناسبتها و شرایط آنهاست، بیان شده است . در سفر لاویان نیز متعدد به بنى اسرائیل خطاب کرده، احکام و دستورهاى مذهبى و اجتماعى بنى اسرائیل را بیان مى کند . در این سفر هارون و فرزندانش به منصب کهانت بنى اسرائیل نصب شده اند .
در سفر تثنیه باب پنجم مى گوید:
و موسى تمامى بنى اسرائیل را خوانده به ایشان گفت: اى اسرائیل، احکامى را من امروز به گوش شما مى گویم، بشنوید; تا آنها را یاد گرفته، متوجه باشید که آنها را به جا آورید .
این عبارات از قسمتهاى مختلف تورات نشان مى دهند که خطاب دین یهود مربوط به قوم خاصى است .
اختصاصى بودن شریعت عیسى علیه السلام
در آیه 6 صف، رسالت حضرت عیسى به بنى اسرائیل تصریح شده است و آیات 50- 48 آل عمران اختصاص رسالت حضرت عیسى بن مریم را به قوم بنى اسرائیل با صراحت و به زبان خداوند ذکر کرده و در تبیین آن یکى از ماموریت هاى وى را تحلیل بعضى از محرمات تورات (که کتاب اختصاصى بنى اسرائیل بود) دانسته است و آیه 72 مائده خطاب به بنى اسرائیل از جانب حضرت عیسى علیه السلام سخن مى گوید . آیات 59- 57 زحرف او را مثل براى بنى اسرائیل آورده و راهنما و الگو و هادى آنان معرفى کرده است .
در آیات یاد شده خطاب عیسى علیه السلام به بنى اسرائیل است و اختصاص این شریعت به آنان دانسته شده است و به عبارت دیگر محدودیت زمانى، مکانى و قومى براى این دین بزرگ الهى لحاظ شده است که البته منافاتى ندارد با اینکه پیامهاى اصلى این دین مانند توحید، نبوت، معاد، عدالت، احسان و نیکوکارى، عفت، جوانمردى و . . . جهانى، فرازمانى و فرامکانى باشند .
در انجیل نیز مؤیداتى براى گمانه فوق وجود دارد . در انجیل متى باب دوم آیات یکم تا هفتم مى گوید:
و چون عیسى در ایام هیرودیس پادشاه در بیت لحم یهودیه تولد یافت، ناگاه مجوسى چند از مشرق به اورشلیم آمده، گفتند: کجاست آن مولود که پادشاه یهود است؟ زیرا که ستاره او را در مشرق دیده ایم و براى پرستش او آمده ایم; اما هیرودیس پادشاه چون این را شنید، مضطرب شد و تمام اورشلیم با وى . پس همه رؤساى کهنه و کاتبان قوم را جمع کرده از ایشان پرسید که مسیح کجا باید متولد شود؟ بدو گفتند: در بیت لحم یهودیه; زیرا که از نبى چنین مکتوب است و تو اى بیت لحم در زمین یهودا از سایر سرداران یهودا، هرگز کوچکتر نیستى; زیرا که از تو پیشوایى به ظهور خواهد آمد که قوم من اسرائیل را رعایت خواهد نمود .
در اینجا عبارت «قوم من اسرائیل » محدودیت پیام مسیح علیه السلام به بنى اسرائیل را مؤکد و مؤید است .
البته ما در اینجا درباره مسیحیت و یهودیت معتقدیم که این ادیان الهى ابتدا به قوم خاصى تعلق نداشتند; اما به تدریج این ادیان مخصوصا یهودیت قومى گردیدند .
اصل جواب:
حنیف یک کلمه اصیل عربى است که به معناى پاک دین و متمایل به دین حق است . گروهى در مکه و اطراف آن بدون تشکیلات و سازمان منظم تحت این عنوان شناخته شده بودند .
قرآن کریم دین ابراهیم علیه السلام و اسماعیل علیه السلام و حضرت محمد صلى الله علیه و آله را حنیف و مسلم مى داند و در بعضى از متون دینى کلمه حنیف و اسلام به یک معنا به کار رفته اند; اما اینکه چرا نبى گرامى اسلام و اجداد آن بزرگوار و کسانى که به عنوان حنیف در سرزمین حجاز شناخته شده بودند، دین مسیحیت آخرین شریعت الهى قبل از اسلام را دین خود نمى شمردند، علتهاى مختلفى دارد که ذیلا به بعضى از آنها اشارت مى رود:
1 . ادیان الهى داراى گوهر واحد و اصول مشترکى هستند . تاکید بر دین ابراهیم و دین حنیف تاکید بر آن اصول مشترک (توحید، نبوت، معاد، نیکوکارى، عبادت، جوانمردى و عدالت و) . . . است که به صورت ناب ودست نخورده در تعلیمات ابراهیم علیه السلام یافت مى شدند .
2 . یهودیت و مسیحیت توجه ویژه در خطابات خود به بنى اسرائیل داشتند و اگر نگوییم با توجه به مباحث بالا که این ادیان اختصاص به این قوم داشتند، مى توان گفت: تبلیغات اولیه و فراگیر آنها خطاب به بنى اسرائیل بود، هر چند پولس دعوت به دین مسیح را به میان غیر بنى اسرائیل نیز برد . البته عیساى روح الله و موساى کلیم الله علیهماالسلام سخنشان همان سخنان ابراهیم علیه السلام و دین حنیف بود و نمى توان بر اختصاصى بودن پیام آنان تاکید کرد .
3 . یهودیت و مسیحیت موجود در جزیرة العرب در دوره اسلامى و پیش از آن مطالب دیگرى غیر از پیامهاى اصلى و گوهرى ادیان بر آن افزوده بودند که پیروى از آنها براى بسیارى از مردم عادى میسور نبود; لذا در حنفى بودن عده اى از مردم در جزیرة العرب پیش از بعثت اشکالى به نظر نمى رسد .
4 . آنچه تفاوت دارد، شرایع هستند و اما شرایع نیز همیشه ناسخ یکدیگر نیستند; بلکه گاهى شریعت بعدى فقط مکمل است; مثلا شریعت حضرت عیسى علیه السلام چنین به نظر مى آید که مکمل شریعت موسى علیه السلام است و آداب و رسوم و احکام ابراهیمى علیه السلام در شرایع دیگر نسخ نشده است تا عمل به آن صحیح نباشد .
5. حضرت ابراهیم میان انبیا به «شیخ الانبیاء» و پدر پیامبران معروف است و در بعضى از آیات قرآن، آئین اسلام به عنوان آئین ابراهیم معرفى شده است(حج، آیه 78) و این نشاندهنده عمق ارتباط میان این دو دین پاک می باشد.
6. همه شرایع آسمانى بعد از حضرت ابراهیم(ع) را به یک معنا آیین ابراهیمى مى خوانند الان مسلمانان، مسیحیان و یهودیان ، پیرو دین حنیف ابراهیمى نیز شمرده مى شوند. این مسأله نافى پیروى از پیامبران بعد از حضرت ابراهیم(ع)نیست؛ بلکه مقصود از «آیین ابراهیم» همان آیین توحید و یکتاپرستى است و شاید اشتهار آن به جهت بروز و جلوه بسیار نیرومند توحیدى آیین حضرت ابراهیم(ع) و نقش برجسته آن در مبارزه با مظاهر شرک باشد؛ هرچند انبیاى پیشین و پسین نیز موحد بوده اند. در عین حال گاه شرایط اجتماعى، یکى از جلوه هاى اولیاى دین و یا تعالیم آن رابارزتر و آشکارتر مى کند. همین مسأله در مورد یکتاپرستى صادق است ؛ یعنى ، تأثیر تاریخى حضرت ابراهیم(ع) دراین مسأله ، بسیار گسترده و شفاف است و همین باعث شده که همه یکتاپرستان پس از آن حضرت را ، ابراهیمى مى خوانند.
7. نکته دیگر این که اگر آن بزرگواران به عنوان یهودی و عیسوى مشهور مى شدند ، چه بسا این مسأله باعث مى شد که انحرافات پدید آمده و یهودیان ومسیحیان دین موسی(ع) و مسیح(ع) را به پیامبر اکرم(ص) چسبانده و یا چنان تبلیغ مى گردند که پیامبر اسلام(ص) شریعت خود را از متون مسیحى و یهودی پدران خود دریافت کرده و با دستکارى هایى ادعاى نبوت نموده است.