پاسخ پرسش 1) : در لآلى از پیغمبر اکرم صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم روایت کرده که فرمود:   «من احبّ ان یرتع فى ریاض الجنّة فلیکثر ذکر اللَّه» کسى که دوست دارد در باغهاى بهشت سیر کند پس بسیار خدا را یاد کند.
  براى ذکر، سه قسم بیان کرده اند:
1-     ذکر جلىّ : یعنى جهرا و آشکارا خدا را تسبیح و تحمید و تعظیم کند و باسماء و صفات وى را یاد نماید
2-     ذکر خفىّ یعنى پنهان و آهسته بذکر خدا مشغول باشد و در لآلى الاخبار اخبار بسیارى در موضوع دعا و صدقه و کلیه اعمال خیریه و حسنات نقل کرده که استتاروپنهانی انجام دادن آنها، ثوابش ،هفتاد برابر اظهارش میباشد( باب 2 ص 67 و 68 )
3-     ذکر قلبى یعنى دل و روح در همه حال متوجه و متذکر حق باشد و قبل از هر قدمى که برمیدارد و هر عملى که انجام میدهد متوجه اوامر و نواهى الهى باشد و حقیقت ذکر که آن همه فضیلت در آیات و اخبار براى آن ذکر شده همین است.
پاسخ پرسش 2 )   این دو، با یکدیگر تفاوت دارند ! در امر تربیت ، در جهت هدف تربیتی انسانها ، مراحلی را می شمارند ، مراحل اولیه آن، اموری مانند آگاهی بخشی، خوش خلقی ، مدارا ، تشویق … است ودر مراحل بعدی ، موضوع تنبیه مطرح می شود لذا در تربیت افراد باید به مراحل آن توجه کرد والا تربیت به درستی انجام نمی گیرد .
اما «حد» ، ازموضوع تربیت جدا شده ، تربیت برای پیش گیری است اما «حدود» برای مداوا است ! شخص مبتلا را بایستی مداوا کرد ولی شخص غیر مبتلا را بایستی واکسن زد!
اگر در جامعه حدود جاری شود آن جامعه سالم می شود و«احیا» می گردد وبیماری خشک شده وقطع می گردد و شرابخوار وزناکار و…کم می شود واگر حدود جاری نشود آن جامعه مریض است و«می میرد» وشرابخواری وبی بندوباری وبی عفتی در جامعه فراوان می شود.