از آیه 41 سوره مبارکه هود در یک نگاه و تحقیق اجمالی در آیات قرآن، پاسخ پرسش استفاده می شود که می فرماید: « وَ قالَ ارْکَبُوا فیها بِسْمِ اللَّهِ مَجْراها وَ مُرْساها إِنَّ رَبِّی لَغَفُورٌ رَحیمٌ؛ او (به نوح) گفت: «به نام خدا بر آن سوار شوید! و هنگام حرکت و توقف کشتى، یاد او کنید، که پروردگارم آمرزنده و مهربان است!».
حضرت نوح(ع) هم به یارانش دستور مى دهد که (بِسْمِ اللَّهِ … ) نام خدا را به هنگام حرکت و توقف کشتى فراموش نکنند، همه چیز به نام او، و به یاد او، و با استمداد از ذات پاک او باید باشد، هر حرکتى، هر توقفى، در حال آرامش و در حال طوفان، همه باید با نام او آغاز شود چرا که هر کار بى نام او شروع شود ابتر و بریده دم خواهد بود.
همانگونه که در حدیث معروفى از پیامبر (ص) نقل شده است .
«کل امر ذى بال لم یذکر فیه بسم اللَّه فهو ابتر ؛ هر کار مهمى که نام خدا در آن برده نشود نافرجام خواهد بود . (سفینة البحار، ج1، ص 663 ).
ذکر نام خدا نه به عنوان تشریفات، بلکه به عنوان انگیزه و هدف یعنى هر کار که انگیزه خدایى ندارد و هدفش خدا نیست ابتر است، چرا که انگیزه هاى مادى پایان مى پذیرد ولى انگیزه هاى الهى تمام نشدنى است، هدفهاى مادى به اوج خود که رسید خاموش مى شود، اما هدفهاى الهى همچون ذات پاک او جاودانى خواهد بود.
معمولا هر کس در مشکلات زندگى به چیزى پناه مى برد، گروهى به ثروتشان، گروهى به مقام و منصبشان، عده اى به قدرت جسمانیشان، و جمعى به نیروى فکرى شان، ولى همانگونه که آیه فوق و آیات به ما مى گوید، و تاریخ نشان داده، هیچیک از اینها در برابر فرمان پروردگار کمترین تاب مقاومت ندارد، و همچون تارهاى عنکبوت که در برابر وزش طوفان قرار گیرد به سرعت در هم مى ریزد.
فرزند نادان و خیره پسر نوح پیامبر (ع) نیز در همین اشتباه بود، گمان مى کرد کوه مى تواند در برابر طوفان خشم خدا به او پناه دهد، اما چه اشتباه بزرگى؟ حرکت یک موج کار او را ساخت و به دیار عدمش فرستاد.
به همین دلیل در پاره اى از دعاها مى خوانیم من از خشم تو به سوى تو فرار مى کنم .
«هارب منک الیک »، ( دعاى ابو حمزه ثمالى)،   یعنى اگر پناهگاهى در برابر طوفان خشم تو باشد باز همان ذات پاک تو است و باز گشت به سوى تو، نه چیز دیگر.
لزومى ندارد که این کشتى حتما از چوب و آهن باشد، بلکه چه بسا این کشتى نجات یک مکتب کار ساز حیاتبخش مثبت است، که در برابر امواج طوفانهاى افکار انحرافى مقاومت مى کند و پیروانش را به ساحل نجات مى رساند.
روى همین جهت در روایاتى که از پیامبر اکرم (ص) در کتب شیعه و اهل تسنن آمده است خاندان او یعنى امامان اهل بیت و حاملان مکتب اسلام به عنوان کشتى نجات معرفى شده اند.
حنش بن مغیره مى گوید: من به همراه ابوذر کنار خانه کعبه آمدم او دست در حلقه در خانه کرد و صدا زد منم ابوذر غفارى، هر کس مرا نمى شناسد بشناسد. من همان جندب هستم (نام اصلى ابوذر جندب بود) من یار پیامبرم، با گوش خود شنیدم که مى فرمود :
«مثل أهل بیتی مثل سفینة نوح من رکبها نجى ؛ مثل اهل بیت من مثل کشتى نوح است که هر کس به آن پناه برد نجات مى یابد «1 ابن قتیبه دینورى که از علماى معروف اهل تسنن است این حدیث را در عیون الاخبار جلد اول صفحه 211 آورده است » در بعضى دیگر از طرق حدیث جمله « فمن تخلف عنها غرق ( معجم الکبیر نوشته حافظ طبرانى صفحه 130) و هر کس از آن تخلف کند غرق مى شود». یا «من تخلف عنها هلک : (همان مدرک؛ احقاق الحق، ج 9 ص 280 ط جدید) هر کس از آن تخلف کند هلاک مى شود اضافه شده است.
این حدیث پیامبر (ص) با صراحت مى گوید به هنگامى که طوفانهاى فکرى و عقیدتى و اجتماعى در جامعه اسلامى رخ مى دهد تنها راه نجات پناه بردن به این مکتب است، و ما این مساله را بخوبى در انقلاب شکوهمند ملت ایران آزمودیم که پیروان مکتبهاى غیر اسلامى در برابر طاغوت، شکست خوردند جز آن گروهى که به مکتب اسلام و اهل بیت و برنامه هاى انقلابى آنها پناه بردند.
ر. ک: تفسیر نمونه، ج 9، ص 106- 109.