نظام جمهوری اسلامی، نظام منحصر به فردی بود که در اولین روزهای پیروزی بر طاغوت، نوع و الگوی حکومت خود را به رأی ملت گذاشت تا نشان دهد آنکه در این نظام نوپدید مبنای تصمیم گیری است، نه نخبگان و طبقات خاص که توده های ملت است. مردم نیز در 12 فروردین ماه سال 1358 با حماسه بی نظیر خود با بیش از 98 درصد رأی خود، به جمهوری اسلامی نوع و قالب حکومت شان را مشخص کردند و نظام نوپایی را بنا نهادند که نظیر آن در جهان شکل نیافته بود.

در طول این سال ها، دشمن همواره چنین القا می کرد که بر اثر گذشت زمان، ملت ایران نسبت به رأی سال 1358 دچار تردید شده است و دیگر به نظام اسلامی میل و رغبتی ندارد. جریان های ضدانقلاب در طول این سال ها، بارها خواستار برگزاری همه پرسی و رأی مجدد به جمهوری اسلامی شده بودند و این در حالی است که در هیچ کجای دنیا به صورت مستمر، نظام سیاسی خود را به همه پرسی و رأی نمی گذارند هم اینک ده ها سال از شکل گیری نظام های سیاسی در کشورهای مختلف غربی می گذرد، ولیکن هیچ گاه شاهد برگزاری همه پرسی نظام سیاسی در این کشورها نبوده ایم!

رسانه های غربی که هدفی جز تخریب نظام اسلامی ندارند، بارها به دروغ از زبان نسل سوم انقلاب چنین نقل می کردند که؛ «اگر ما حکومت اسلامی و جمهوری اسلامی را نخواهیم چه باید بکنیم؟» و این در حالی بود که شور علاقه نسل جوان ایران زمین را در آوردگاه های مختلف و نقاط عطف تاریخی به خوبی می توان مشاهده کرد.

یکی از معیارهای سنجش میزان علاقه مندی نسل سومی ها به نظام مقدس جمهوری اسلامی را می توان در عرصه مشارکت سیاسی انتخابات ریاست جمهوری مشاهده کرد. واقعیت در حوزه مسائل سیاسی آن است که مشارکت مردم در هر انتخاباتی به نوعی پذیرش چارچوب نظام سیاسی و اعتماد به آن است. به واقع اگر ملت به نظام سیاسی و قوانین و انتخابات آن اعتماد نداشته باشد، حاضر نخواهد شد که در آن چارچوب بازی کرده و به پای صندوق های رأی آید و نامزدی را از میان نامزدهای احراز صلاحیت شده برگزیند و به وی رأی دهد. به همین دلیل است که ضدانقلاب در طول سه دهه اخیر همواره تلاش کرده تا توده ها را متقاعد کند که به دلیل وجود برخی نابسامانی ها، مشروعیت نظام را نشانه رفته و با عدم حضور در پای صندوق های رأی، به نوعی، رأی منفی خود به نظام سیاسی کشور را اعلام کنند؛ سیاست سوخته ای که تاکنون در هیچ انتخاباتی نتیجه نداده است.

اتفاقاً گذشت زمان در طول دو دهه اخیر از روندی برعکس حکایت دارد، به نحوی که در ادوار انتخابات ریاست جمهوری شاهد رشد فزاینده جمعیت شرکت کننده هستیم. این نشان می دهد که نسل سوم انقلاب به خوبی دانسته است که وجود برخی ضعف ها و ناکارآمدی ها از طریق قهر با صندوق ها و بازی در جورچین دشمن حل نمی شود، بلکه اتفاقاً با اعتماد به نظام سیاسی و حضور و مشارکت در صحنه انتخابات، ضمن تأیید جمهوری اسلامی می تواند بر ضعف ها غلبه کند و نامزد مطلوب خود را به قدرت رساند تا او چاره ساز مشکلات و تأمین کننده مطالبات باشد.

چنین نگرشی است که در سال های اخیر دشمنان انقلاب اسلامی را با شکست کامل مواجه ساخته و مجبور به تغییر موضع کرده است، به نحوی که این بار مدعی هستند که فریاد ضدیت نسل سومی ها با نظام اسلامی را باید در حضور بالای آنان در انتخابات و رأی به نامزد مخالف نظام جست وجو کرد

این ادعا اولاً؛ از اساس توخالی است و به واقع ضدانقلاب وقتی با عدم همراهی ملت مواجه شد، تلاش دارد تا رأی ملت را به نفع خود مصادره کند. ثانیاً هر یک از نامزدهای ریاست جمهوری در انتخابات ایران بدون احراز صلاحیت شورای نگهبان وارد میدان نشده اند که بخواهند نامزد ضدانقلاب باشند. به واقع، همگی صالحانی هستند که نیروی نظام بوده و از شرایط لازم در قانون اساسی از جمله اعتقاد به نظام اسلامی، ولایت فقیه و آرمان های حضرت امام و رهبری برخوردارند. ثالثاً؛ تنوع آرا و تعلق رأی ملت به گروه ها و جریان های سیاسی متفاوت، حکایت از آن دارد که ملت بی توجه به بیگانگان، خود مبتنی بر منافع ملی و تشخیص فردی و با تأکید بر کارآمدی، رئیس جمهور خود را انتخاب می کنند.

نوشتار را با این رهنمود حکیم فرزانه انقلاب اسلامی به پایان برسانیم که در سالگرد رحلت بنیانگذار جمهوری اسلامی به درستی فرمودند: «هر رأیی که شما به یکی از این نامزدهای محترم بدهید، رأی به جمهوری اسلامی داده اید. رأی به هر نامزدی، رأی به جمهوری اسلامی است؛ رأی اعتماد به نظام و سازوکار انتخابات است.»(14/3/92)

(رأی به جمهوری اسلامی در دهه چهارم /مهدى سعیدى، بصیرت، 92/03/27)

)