رابطه مساله معاد با فساد زدايي در جامعه چيست؟

در آيات قرآن از مساله معاد زياد سخن به ميان آمده است. اين به خاطر آن است كه براى اصلاح انسان نخستين گام اين است كه بداند حساب و كتابى در كار است. دادگاهى وجود دارد كه چيزى بر دادرسان آن مخفى نمى ماند. محكمه اى كه نه ظلم و جور در آن راه دارد و نه خطا و اشتباه. نه توصيه و رشوه در آن كارساز است و نه امكان دروغ و انكار و بالاخره هيچ راهى براى فرار از چنگال مجازات در آنجا نيست، تنها راه ترك گناه در اينجاست. ايمان به وجود چنين محكمه و دادگاهى انسان را تكان مى دهد، و ارواح خفته را بيدار مى كند، روح تقوى و تعهد و احساس مسؤوليت را زنده مى كند، و او را به وظيفه شناسى دعوت مى نمايد.
اصولا در هر محيطى فساد رخنه كند عامل آن يكى از دو چيز است : ضعف نيروى مراقبت، يا ضعف تشكيلات قضايى. اگر مراقبين تيزبين اعمال انسانها را زير نظر بگيرند، و دادگاه ها دقيقا به جرائم متخلفان برسند، و هيچ «جرمى» بدون «جريمه» نماند، در چنين محيطى مسلما فساد و گناه و تجاوز و تعدى و طغيان به حداقل خواهد رسيد. جايى كه زندگى مادى در پرتو مراقبين و دادگاه هاى آن چنين باشد، تكليف زندگى معنوى و الهى انسان روشن است.

ايمان به وجود مبدئى كه همه جا با او است: «لا يعزب عنه مثقال ذرة» : ((به اندازه سنگينى ذره اى چيزى از علم او مخفى نمى گردد)) (سبا – 3) و ايمان به وجود معادى كه به مصداق «فمن يعمل مثقال ذرة خيرا يره و من يعمل مثقال ذرة شرا يره» (زلزال – 7 و 8) ذره اى كار خوب و بد به دست فراموشى سپرده نمى شود، و در آنجا در برابر او قرار مى گيرد، چنين ايمانى ، چنان تقوايى در انسان ايجاد مى كند كه در تمام زندگى مى تواند راهنماى او در مسير خير باشد.

منبع:

تفسير نمونه ج26 ص12و13