آنچه که دراعتقادات شیعه است می بایستی ازکلمات وسخنان اهل بیت علیهم السلام نشئت گرفته باشد «رجال الغیب » از زبان اهل بیت   شنیده نشده،وچیزی نیست که به آن عقیده داشته باشیم ، بله رجال الغیب موضوعی است که ممکن است عرفا آن را بر زبان آورده باشند ! چون سؤال شما را می خواهیم پاسخ دهیم، در کتابچه ای که به ابن عربی نسبت داده شده واز زبان ایشان سخن گفته شده راجع به رجال الغیب وخصوصیات آنها سخن گفته شده! سطور زیر، مطالب آن دفتر است :
ابن عربی تأکید دارد که آنها در هر دوره 10 نفر هستند. برخی صفات آنها به شرح ذیل است:
1. آنها اهل خشوع اند و آهسته سخن می گویند. زیرا در همه حالات تجلی رحمان بر آنهاغلبه دارد «و خشعت الاصوات للرحمن فلا تسمع الا همسا؛ و صداها در مقابل خدای رحمان خاشع می گردد و جز صدایی آهسته نمی شنوی» (طه، ایه 108)
2. اینها از چشم مردمان پنهان هستند و تنها حق است که آنها را می شناسد. و حق شاهد آنهاست و در زمین و آسمان – از دید و شناخت دیگران – نهانند.
3. آنها فقط خدای سبحان را میخوانند.
4. مصداق آیه شریفه هستند: «و عباد الرحمن الذین یمشون علی الارض هونا واذا خاطبهم الجاهلون قالوا سلاما؛ و بندگان خدای رحمان کسانی اند که روی زمین به نرمی گام برمی دارند و چون نادانان ایشان را طرف خطاب قرار دهند با ملایمت پاسخ میدهند» (فرقان، آیه 63(
5. روش آنها حیاء است، به حدی که از کسی که در هنگام سخن، صدایش بلند می شود و رگ گردنش از غضب باد می کند تعجب می کنند. دلیل این تعجب این است که حال جذبه چنان بر آنها غلبه دارد که تصور می کنند که این تجلی که موجب خشوع و حیاء می شود برای همگان حاصل است. آنها وقتی می بینند که قرآن دستور صریح داده است که صدای خود را در نزد پیامبر اکرم(ص) بالا نبرید: «یا ایها الذین آمنوالا ترفعوا اصواتکم فوق صوت النبی و لا تجهروا له بالقول کجهر بعضکم لبعض ان تحبطاعمالکم و انتم لا تشعرون؛ ای مؤمنان، صدایتان را بلندتر از صدای پیامبر مکنید وهمچنان که گروهی از شما با گروهی دیگر بلند سخن می گویید، با او با صدای بلند سخنمگویید، مبادا بی آن که بدانید کرده هایتان تباه شود» (حجرات، آیه 2)
وقتی چنین است که ما از بالا بردن صدای خود بر صدای پیامبر اکرم(ص) نهی شده ایم که این موجب تباهی کردار ما می شود، حال وقتی که معظم له پیامبر خدا و مبلغ دستورات الهی است پایین آوردن صدا در هنگام شنیدن قرآن و خواندن دعا از تأکید بیشتری برخوردار است واین مقام رجال الغیب است که عالم را در محضر خداوند دانند و همواره صدایشان آهسته است و رعایت ادب و خشوع را در محضر الهی می کنند. زیرا آنها به این آیه قرآن ایمان دارند که: «الم یعلم بان الله یری؛ مگر ندانسته که خدا می بیند» (علق، آیه 14)
آن کس که می داند که همواره در منظر و مأوای الهی است جز حیاء و خشوع و سخن بر اساس آداب چه رفتاری دارد؟ و رجال الغیب در نهایت حیاء و خشوع و رعایت آداب وسخن گفتن بسنده هستند.
6. رجال الغیب در مقابل رجال الظاهر قرار دارند. رجال الظاهر، مردان الهی هستند که کمر به امر الهی بسته اند و در ظاهر و باطن به خدادعوت می کنند. اما رجال الغیب نیز دو ظهور دارند.
الف) مردان الهی که در عالم ارواح سیر می کنند و فقط برای خداوند متعال ظاهرند و فقط خداوند متعال و امام کامل آنها را می شناسند آنها از دیدگان مخلوقات پنهان هستند.
ب) مردان الهی که درعالم شهادت جولان می دهند و در عالم اعلی ظاهرند. پس در مجموع رجال غیب ظهور دارند. اما از عامه مردم پنهانند.
7. رجال الغیب به دلیل این که مستقیما حقایق را شهودمی کنند، بدون این که دچار اشتباه شوند، معانی و حقیقت صورت های معانی را ادراک میکنند. آنها صاحب کشف هستند و هر صاحب کشفی نیز از آنها استفاده می کند و رجال الغیب هستند که اخبار اصحاب کشف و مؤمنان خالص را در جهان منتشر می کنند و احوال آنها رابه جماعتی که اهلیتش را دارند می شناسانند«برای پاسخ به این پرسش از فتوحات المکیه، ابن عربی، ج 2، ص 12 – 11 ؛ ج 3، ص 338 – 321 استفاده شده است»
سیر آنها در جهان نیز به همین منظور است تا چه دستوری رسد و چه مأموریتی بردوش داشته باشند. آنها خود را دربست در اختیار فرامین الهی قرار داده اند تا چهدستور داده شود و چه سیری برای آنها معین شود.
روشن است که این افراد و روش زندگانی و سیر زمانی آنها برای ما مکشوف نیست و بلکه در نهایت پوشیدگی است و آنهاهیچگاه ادعا نمی کنند که رجال الغیب هستند بلکه هیچ ادعایی ندارند که فرمود:«اولیایی تحت قبائی لا یعرفونه غیری؛ دوستان من زیر جبه من هستند و بجزمن کسی آنها را نمی شناسد» (حدیث قدسی، شرح الاسماء الحسنی، حاج ملا هادیسبزواری، ج 3، ص 64) و اگر کسی ادعا داشته باشد که جزء رجال الغیب است همین ادعا نشانه دروغ گو بودن او است.