دانشجوی محترم ضمن تشکر از تماس مجدد شما با این مرکز، با وجود اینکه دغدغه هایی که امثال علامه تهرانی در آثار خویش در باره خطرات کاهش جمعیت مطرح می کردند قابل احترام است اما سیاست های کنترل جمعیت در ابتدای دهه 70 امری نبود که اشتباه باشد و اگر خطایی که مقام معظم رهبری نیز بدان تصریح نمودند مطرح است به اشتباه بودن اصل کنترل جمعیت در آن مقطع باز نمی گردد بلکه مربوط به ادامه این سیاست پس از گذشت ضرورت آن در ابتدای دهه 70 بود، برای این منظور لازم است در زمینه سیاست کنترل جمعیت و ضرورت های آن در دهه 70 مطالبی خدمت شما بیان کنیم: همانگونه که می دانیم در سال های آغازین پیروزی انقلاب اسلامی و به ویژه مقطع دفاع مقدس ، به دلیل شرایط روز از جمله شرایط جنگی که همواره اقتضای افزایش جمعیت کشور را دارد ، شاهد رشد چند برابری جمعیت کشور شدیم به طوری که با پایان جنگ و آغاز دوران موسوم به دوران سازندگی با پدیده ای به نام «انفجار جمعیت» مواجه شدیم که این پدیده به مانعی بزرگ در سر راه تلاش های نظام برای بازسازی ویرانه های کشور و نیز روند سازندگی در مقطع پس از جنگ به شمار می آمد . از این روی یکی از سیاست هایی که در مقطع موسوم به دوران سازندگی در پیش گرفته شد عبارت بود از «کنترل جمعیت» که بر اساس آن تبلیغات گسترده ای مبنی بر کاهش جمعیت و جلوگیری از پدیده انفجار جمعیت صورت گرفت و اقدامات عملی فراوانی هم انجام شد که در نهایت باعث کاهش جمعیت و رساندن آن به میزان معقولی شد و می توان گفت تصمیمی که در آن مقطع اتخاذ شده بود هر چند می توانست ایرادهایی هم داشته باشد ولی در مجموع یک تصمیم معقول و منطقی بود ، اما تداوم این روند در طی سال های بعد ، می توانست منجر به تغییرات جمعیتی ای گردد که با هدف سیاست کاهش جمعیت – یعنی گام برداشتن در مسیر رشد و شکوفایی کشور – تعارض داشته باشد چرا که ادامه این سیاست و کاهش شدید نرخ زاد و ولد (همان پدیده ای که امروزه با آن مواجه هستیم) در آینده ای نه چندان دور باعث پیر شدن بخش اعظم هرم سنی کشور و کاهش نیروی جوان فعال و بانشاط خواهد شد که خود به انواع معضلات اجتماعی ، فرهنگی ، اقتصادی و … دامن خواهد زد . به همین دلیل مقام معظم رهبری به عنوان سکاندار اصلی کشور و مسئول سیاست گذاری های کلان کشور ، با ارزیابی شرایط و اوضاع زمانه ، نسبت به کاهش نرخ زاد و ولد و به تبع آن کاهش شدید جمعیت و تبدیل نمای جامعه به یک نمای پیر ، واکنش مقتضی نشان دادند . به عنوان مثال مقام معظم رهبری در پیامی به همایش ملی تغییرات جمعیتی در این زمینه فرمودند : «بلاشک از نظر سیاست کلّی کشور، کشور باید برود به سمت افزایش جمعیّت؛ البتّه به نحو معقول و معتدل. همه ‌ی اشکالات و ایرادهایی که وارد میشود -که بعضی از اشکالاتی را هم که مطرح میکنند ما دیده ایم – قابل برطرف شدن و قابل پاسخ دادن است. آنچه مهم است این است که کشور ما با ظرفیّت طبیعی و با ویژگی جغرافیای سیاسی خود احتیاج دارد به یک جمعیّت بیشتر؛ علاوه بر این –همان طور که قبلاً هم گفته ایم- مسئله ی نمای جوان برای کشور یک مسئله ی اساسی و مهم و تعیین کننده است. آن ‌طوری که اهل علم و اهل تحقیق بررسی کرده اند و جوانب قضیّه را ملاحظه کرده اند و آمارها را مورد مداقّه قرار داده اند، ما اگر چنانچه با این شیوه ای که امروز داریم حرکت میکنیم پیش برویم، در آینده‌ ی نه چندان دور، یک کشور پیری خواهیم بود که علاج این بیماری پیری هم در حقیقت در دسترس نیست؛ حالا نه [ اینکه] در دسترس ما نیست، [بلکه] در دسترس هیچ کس نیست؛ یعنی امروز کشورهایی که در دنیا دچار پیری شده اند و قدرت زاد و ولد خودشان را از دست داده اند، به دُشواری میشود گفت که راه علاجی برای حلّ این مشکل دارند. ما هم طبعاً با همین مشکل مواجه خواهیم شد؛ و نباید بگذاریم به اینجا برسد.»( http://www.leader.ir/langs/fa/index.php?p=contentShow&id=11226 ) نتیجه اینکه سیاست های کنترل جمعیت در ابتدای دهه 70 که همزمان با نگارش کتاب علامه طهرانی بود بر اساس شواهد خارجی امری اشتباه نبود و ما حتی امروزه از این موضوع دفاع می کنیم اما تداوم این سیاست در دوره ای که ضرورت آن از بین رفته بود اشتباه بود که خوشبختانه مسئولان امر بدان توجه کرده و امروزه سیاست افزایش جمعیت را در پیش گرفته اند.