در چنین حالتی، روح مشغول اداره ی بدن است؛ لکن به خاطر وجود برخی موانع، قادر نیست بدن را از حالت بیهوشی خارج کند. چنین حالتی تقریباً شبیه حالت خواب است. البته در چنین حالتی از آنجا که بار روح مقداری سبک شده، چه بسا بتواند تا حدودی توجّه به عالم ملکوت کند، کما اینکه در حالت خواب هم چنین احتمالی قویتر می شود، که نتیجه اش خواب دیدن است. لذا در بیهوشی عمومی هم ممکن است شخص حالتی مثل خواب دیدن را تجربه کند. البته احتمال اینکه بعد از بیداری، خوابهایش را به خاطر آورد، کم است. چون انسان هر چه سریعتر به حالت هوشیاری برگردد، به همان اندازه بهتر خوابهایش را به یاد می آورد، ولی خروج از حالت بیهوشی، معمولاً به تدریج است و تا رسیدن به حالت هوشیاری، احتمال از یاد رفتن خوابهای دیده شده، زیادتر می شود.