در برزخ و آخرت، دو زبان بیشتر نیست؛ زبان عربی اصیل ـ نه عربی رایج امروزی ـ که به اراده ی خدا، همه ی بهشتیان آن را بلد می شوند؛ و زبان دیگر، زبان مجوسی است که زبان اهل جهنّم است، که باز به اراده ی خدا، همه ی اهل جهنّم آن را بلد می شوند. البته اهل بهشت، زبان اهل جهنّم را هم می دانند. زبان مجوسی زبانی بوده که در زمانهای خیلی دور، در ایران تکلّم می شده و امروزه کاملاً منقرض شده است. مجوسها قبل از زرتشتیان بوده اند و آیین مهرپرستی (میترائیسم) داشته اند. توجّه شود که زبان مجوسی ربطی به زبان فارسی ندارد. زبان پهلوی و فارسی بعدها در ایران رواج یافت.