با سلام؛ خوشحالیم که شما مخاطب ما هستید و امیدواریم راهنمای خوبی در رابطه با این موضوع برای شما باشیم.
اگر پدر و مادر و یا معلمی موجبات رنجش خاطر فرزندان و یا دانش‌آموزان را فراهم کنند و آنها را به گونه‌ای بزنند که بدنشان سرخ شود، این کار ظلم محسوب می­شود و گناه است و می‌بایست دیه‌ی آن به فرزند یا دانش‌آموز پرداخت شود.
*توصیه به والدین در برخورد با فرزندان:
مهمترین موضوعاتی که شایسته است والدین در طرز رفتار با فرزندان خود رعایت کنند عبارت است از:
1- ابتدا او را درک کرده و برای ایجاد تفاهم با وی، او را بشناسند؛ زیرا شناخت خصوصیات سنی، استعدادها، توانایی‌ها و نیازهای وی برای کمک به او نه تنها لازم ، بلکه ضروری است.
2- اساس رفتار با فرزندان را «محبت» قرار دهند.
3- تا می‌توانند صفات خوب او را ببینند و در این خصوص وی را تشویق کنند. باید توجّه داشت که نباید در خصوص اشتباهات و خطاها فرزند را مورد طعن و سرزنش قرار داد.
4- در صورت امکان با یک مشاور مذهبی در ارتباط باشند و…  
*توصیه به معلمان در برخورد با دانش‌آموزان:
اساس و بنیان مدیریت، رفتار موثرداشتن روابط مثبت با دانش آموزان است.
یکی از دلایل اصلی نافرمانی وتمرد کودکان, برخوردهای خشن والدین آنان می باشد. بداخلاقی پدر و مادر و زورگویی, تنبیه، تندی و سرکوب نسبت به کودکانشان باعث بروز رفتارهای کینه جویانه، تند و بی ادبانه در آنان می شود. کودکان این خانواده ها احساس بدبختی می کنند زیرا درمی یابند که توقعات و انتظاراتشان برآورده شده نیست و حقوق انسانی آنان فراموش شده است. این کودکان در سایه خشونت ها و تنبیه ها همه امیدهای خود را برباد رفته می بینند. همچنین هنگامی که خود را با دیگران مقایسه می کنند خود را انسان های بدبخت و بیچاره ای می بینند که نیازمند ترحم و دلسوزی دیگران اند؛ در عین حال که در مواقعی به شدت دیگران را با رفتارها و گفتارهای خود می آزارند و قصد دارند با این اعمال خود انتقام بگیرند .
لذا راهکار برخورد با رفتارهای پرخاشگرانه‌ی چنین کودکانی، کتک زدن نیست.
در مقابل این گونه کودکان به معلمان توصیه می‌شود:
– با والدین شان به طور خصوصی صحبت کنند و آنان را به راه و روش صحیح تربیت فرزند آگاه نمایند.
– درباره مضرات زورگویی و اعمال خشونت علیه فرزند با آنان صحبت کنند و آنان را از خطرات این گونه برخوردها با کودکشان مطلع سازند و از انان بخواهند با فرزندان خود با مهربانی و عطوفت برخورد کنند و به آنان نشان دهند که دوستشان دارند.
– معلم نیز در کلاس درس و در مواجهه با نافرمانی ها و تمردهای این گونه دانش آموزان به طور حساب شده و منطقی برخورد کند. سعی کند تا حد امکان به رفتارهای ناپسند آنان بی توجهی کند و از برخوردهای خشن و تنبیه آنان اجتناب نماید.
– کوچک ترین رفتار صحیح آنان را مورد تشویق قرار دهد. معلم با این کار, حس توجه طلبی آنان را به طور صحیح ارضا کرده و از سوی دیگر, تمایل آنان را به انجام رفتارهای ناپسند به تدریج خاموش می نماید.
– به چنین کودکی در کلاس شخصیت بدهد و جلوی بقیه ی دانش آموزان به او توهین نکند و او را کوچک نکند؛ بلکه سعی کند در تنهایی علت رفتارش را با مهربانی از او سوال کند و پی گیر شود تا علت را بیابد و اگر نتواند به علت پی ببرد با اولیای او ارتباط برقرار کند که شاید علت رفتارهای آن دانش آموز در خانه باشد و…
پیروز و موفق باشید.