در مواردى که یارى کردن مربوط به حالت جنگ و قیام و جهاد باشد، طبیعى است که مردان باید حضور فعالانه ترى داشته باشند؛ چرا که خداوند با توجه به ویژگى هاى جسمى و روحى زنان و مردان، وظایف و تکالیف را قرار مى دهد و ویژگى ها و مشکلات جنگ، به گونه اى است که نه با جسم زن سازگارى دارد و نه با روح او همخوانى، لذا وظیفه جهاد از دوش آنان برداشته شده است، مگر در زمان ضرورت.
در روایتى هم که به حضور سیزده زن اشاره شده بود، آمده که آنان همان گونه که همراه رسول خدا بودند فعالیت خواهند کرد. جالب این است که این بانوان، از جمله کسانى اند که از دنیا رفته اند و در زمان ظهور باز خواهند گشت و به فعالیت هایى چون مداواى مجروحان و سرپرستى بیماران خواهند پرداخت.
طبرى در دلائل الامامة از امام صادق«ع» نقل کرده که که این سیزده زن عبارت اند از: قنواء دختر رشید هجرى، ام ایمن، حبابه والیه، سمیه، زبیده ام خالد، ام سعید حنفیه، ام خالد جهنیه و… دلائل الامامة، ص 314..
بر این اساس یارى رساندن زنان به حضرت، تنها منحصر به جبهه جنگ و شهادت نیست، بلکه عرصه هاى مختلفى چون عرصه فرهنگ، تربیت، اجتماع، و… را نیز در بر مى گیرد. حوزه هایى که در آنها میدان یارى براى زنان، حفظ کرامت زن باز است و قطعاً آنان در حکومت حضرت، مى توانند در این عرصه ها نقش داشته باشند؛ به عنوان نمونه در زمان فعالیت دجال، عده اى از زنان به یارى او مى شتابند و او را تبلیغ مى کنند؛ اما در مقابل بانوان مسلمانى قرار دارند که بر ضد دجال فعالیت دارند.
ابوسعید خدرى مى گوید: «هر جا دجال قصد مى کند به آنجا برود، زنى به نام لئیبه (طیتبه)، پیش از او خود را به آنجا مى رساند و مى گوید دجال به سوى شما مى آید، از او دورى جویید و از عاقبت کارش برحذر باشید» کنزالعمال، ج 14، ص 602؛ فتن ابن حماء، ص 151..