زندگى شخصى امام عصر(عج) چگونه است؟

حضرت رضا(ع) فرمود: “و ما لباس القائم(عج ) الا الغلیظ و لا طعامه الا الخشب” لباس قائم(عج ) جز پارچه زبر و خشن و غذاى او جز غذاى ساده نیست.۱ او در برخورد با مستضعفان آنچنان است که به فرموده پیامبر(ص) هنگام حکومت مهدى(عج ) نیازمندانى به حضورش مى آیند و درخواست نیازمندی هاى خود مى کنند، آن حضرت مقدارى که درخواست کنندگان بتوانند حمل کنند، بدون شماره به آنها مى دهد. ۲

آرى این همان روش پیامبر(ص) و امام على(ع) و سایر امامان معصوم(ع) است.

امام على(ع) مى فرماید: پیامبر(ص) هنگام غذا خوردن روى زمین مى نشست و با دست خود کفش هایش را مى دوخت و لباسش را وصله مى کرد. ۳

و حضرت على(ع) در مورد خودش هنگام حکومت فرمود: امام شما با این قدرت و مکنت از دنیا به دو لباس کهنه و عادى و از غذا به دو قرض نان اکتفا کرده است.۴

این عمل انقلابى پیامبر(ص) و امامان(ع) باید سرمشق همه باشد، چرا که انسان تا خود را از اسارت هاى مادى نرهاند، نمى تواند خیزش کند و در فضاى معنویت به پرواز در آید، از طرفى مفاسد تجمل پرستى و ولخرجى اسراف و اتراف بر کسى پوشیده نیست، بنابراین بیائیم در زندگى به پیامبر(ص) و آلش(ع) اقتداء کنیم.

همین معنى در حدیثى از امام صادق(ع) براى یار و شاگرد با وفایش ‍ مفضل(ره) بیان شده است. به مفضل(ره) فرمود: کار امام قائم(ع) سیاست شب و سیاحت روز و غذاى ساده است همچون زندگى امیرالمؤمنین(ع). ۵

علامه مجلسى (ره) گوید: منظور از سیاست شب، رتق و فتق امور و اتخاذ روش هاى سیاسى در پیشبرد هدف هاى سیاسى و طرح ریزى در این باره است.

و منظور از سیاحت روز، تلاش و حضور در صحنه اجتماع براى مبارزه و جهاد با دشمن و تامین نیازهاى مردم و رسیدگى به درد دل آنها است.

و منظور از خوراک ساده هم معلوم است، خلاصه اینکه روش زندگى اش ‍ همچون روش حضرت على(ع)است.۶

البته باید توجه داشت که آن حضرت هنگام قیام و حضور در جبهه جنگ با دشمن، غرق در اسلحه است، زره رسول خدا(ص) در تن شمشیر ذوالفقار آن حضرت در دست و کلاه خود آن حضرت را بر سر دارد.۷

و از امام صادق(ع) نقل شده که فرمود: تراث رسول خدا(ص) به امام قائم(عج ) مى رسد، یکى از یاران پرسید تراث چیست ؟

فرمود: شمشیر، زره ، عمامه، لباس برد، شلاق و اسب و زین و آلات جنگى رسول خدا(ص) است.۸

پی نوشت ها:

۱- منتخب الاثر، ص ۳۰۷، اثباة الهداة ، ج ۷، ص ۹۷٫

۲- اثباة الهداة ک ج ۷، ص ۱۹۹٫

۳- نهج البلاغه ، خطبه ۱۵۹٫

۴- نهج البلاغه ، نامه ۴۵٫

۵- بحار، ۵۲، ص ۳۹۵٫

۶- بحار، ج ۵۲، ص ۳۵۹٫

۷- اثباة الهداة ، ج ۷، صفحه ۸۹٫

۸- بحار، ج ۵۲، ص ۲۴۲٫