صدرالدین محمد شیرازی ( متولد 979 و متوفای 1050هجری قمری) وی اولین فیلسوفی است که مسائل فلسفه را( پس از آنکه قرنها در اسلام سیر کرده بود) از حالت پراکندگی در‌آورده مانند مسائل ریاضی روی هم چید.

و از این روی اولا: امکان تازه‌ای به فلسفه داده شد که صدها مسئله فلسفی که در فلسفه قابل طرح نبود مطرح و حل شود. و ثانیاً یک سلسله از مسائل عرفانی( که تا آن روز طوری ورای عقل و معلوماتی بالاتر از درک تفکری شمرده می‌شدند) به آسانی مورد بحث و نظر قرار گیرند. وثالثاً ذخایر زیادی از ظواهر دینی و بیانات عمیق فلسفی پیشوایان اهل بیت (ع) که قرنها صفت معمای لا ینحل را داشتند و غالباً از متشابهات شمرده می‌شدند, حل و روشن شدند و به این ترتیب ظواهر دینی وعرفانی فلسفه آشتی کامل پذیرفته و در یک مسیر افتادند. و پیش از صدرالمتألهین نیز دانشمندانی مانند » شیخ سهرودی« مولف » حکمة الاشراق« از فلاسفه قرن ششم و » شمس الدین محمد ترکه« در فلاسفه قرن هشتم هجری, قدمهای موثری در این راه برداشته‌اند ولی موفقیت کامل, نصیب » صدرالمتالهین« شد.

صدرالمتألهین, در پیرو این روش موفق شد که نظریه حرکت جوهری را به ثبوت برساند و بعد رابع و نظریه نسبیت را ( البته در خارج ذهن نه در فکر) کشف نماید و نزدیک به پنجاه کتاب و رساله تألیف کرده و از شاهکارهای وی در فلسفه کتاب»اسفار« در چهار جلد می‌باشد.

شیعه در اسلام ص 106،علامه سید محمد حسین طباطبائی