هرگاه انسان از راه زراعت، صنعت، تجارت و یا از طریق کارگرى و کارمندى در مؤسسات گوناگون، درآمدى به دست آورد، خمس (یک پنجم) آن به امام علیه السلام و سادات اختصاص مى یابد و باید آن را در عصر غیبت به فقیه جامع شرایط بدهد. البته به او فرصت داده شده تا یک سال صبر کند و چنانچه در این مدت، در نیازهاى خود و خانواده استفاده نکند و تمام و یا مقدارى از آن تا پایان سال زیاد بیاید، باید خمس آن را بپردازد. این امر در حقیقت نوعى ارفاق و آسان گیرى در زندگى فرد به شمار مى رود. این فرصت یک ساله را «سال خمسى» یا «مالى» گویند.العروة الوثقى، ج 2، م 72.