قوی ترین طلسمات+قویترین دعا و طلسم+قوی ترین کتاب طلسم و دعانویسی مطالب مذهبی+طلسم سیاهی و طلاق+طلسم احضار محبت معشوق+دانلود کتاب طلسم محبت و طلاق قوی
۱۳۹۲/۰۵/۰۷
–
۱۸۱ بازدید
در این باره نخست باید دانست، سجده بر زمین، سنگ و خاک، مورد اتفاق همه مسلمانان است و تمام فرقه هاى اهل سنت نیز به درستى سجده بر زمین اعتقاد دارند. اما نسبت به درستى سجده بر فرش، پوشیدنى ها و خوردنى ها، اختلاف است.
در این باره نخست باید دانست، سجده بر زمین، سنگ و خاک، مورد اتفاق همه مسلمانان است و تمام فرقه هاى اهل سنت نیز به درستى سجده بر زمین اعتقاد دارند. اما نسبت به درستى سجده بر فرش، پوشیدنى ها و خوردنى ها، اختلاف است. در این صورت عقل و منطق اقتضاء مى کند که به روش مورد اتفاق عمل شود واز مورد اختلاف دورى شود.
در این باره روایت پیامبر(صلى الله علیه) که مورد اتفاق شیعیان و اهل سنت است، نقل مى کنیم: «جُعلت لى الارضُ مسجداً و طهوراً»صحیح بخارى، ج 1، کتاب الصلاة، ص 91.«زمین براى من، سجده گاه و مایه پاکیزگى قرار داده شده است».
از این روایت به خوبى استفاده مى شود؛ پیامبر(صلى الله علیه) خاک و زمین را به عنوان سجده گاه و جهت تیمم استفاده مى کردند و در این باره تمامى شیعیان و اهل سنت اتفاق نظر دارند. نسبت به دیگر موارد اگر اختلاف نظر هست، عقل داورى مى کند که به مورد اتفاق نظر، عمل شود.
اما در خصوص برترى تربت امام حسین(علیه السلام)، علامه امینى(ره) مى فرماید: «این امر بر دو اصل اساسى استوار است:
الف) آن که شیعه امامیه در صدد آن است که براى خود تربت و مهرى پاک به همراه داشته باشد تا بر آن سجده نماید.
ب) برخى از مکان ها بر بعضى دیگر برترى دارد، لذا آثار و برکاتى بر آن مترتب است؛ به همین دلیل کعبه و حرم، حکم خاصى به خود گرفته است. از جمله سرزمین هایى که بر سایر بقاع برترى پیدا کرده و داراى آثار و برکاتى خاص است محلى است که بدن شریف سیدالشهدا(علیه السلام) را در خود جاى داده است. همان بقعه اى که امام على(علیه السلام) قبل از شهادت امام حسین(علیه السلام) قبضه اى از خاک آن را برداشت و استشمام کرد و چنان گریست که زمین از اشک هاى حضرتش مرطوب گشت.
سپس فرمود: از این سرزمین هفتاد هزار نفر محشور شده و بدون حساب وارد بهشت مى گردند المعجم الکبیر، ج 3، ص 111، ح 2825. آیا سجده بر چنین تربتى مطلوبیت و قداست ندارد و سبب تقرب به خداوند متعال نمى گردد؟ آیا سزاوار نیست که انسان بر تربتى سجده کند که در آن نشانه هاى توحید و شهادت در راه معبود است؟ تربتى که در صورت توجه خاص به حقیقت آن حالت رقت قلب در انسان ایجاد شده و انسان را به سوى خداوند نزدیک مى کند…»السجود على التربة الحسینیة عند الشیعة الامامیه، ص 69-87
استاد عباس محمود عقاد – نویسنده مصرى – در مورد سرزمین کربلا مى نویسد:
«سرزمین کربلا حرمى است که مسلمانان براى عبرت و یادآورى به زیارت آن مى آیند و غیر مسلمین براى مشاهده و بازدید، ولى اگر بنا باشد که حق این سرزمین ادا شود باید آن را زیارت گاه هر انسانى قرار داد که براى نوع خود نصیبى از قداست و بهره اى از فضیلت قائل است، زیرا ما به یاد نداریم که قطعه اى از زمین به مانند کربلا این چنین داراى فضیلت و منقبت باشد و این نیست مگر به جهت آن که این سرزمین با اسم کربلا و منزلگاه حسین(علیه السلام) مقرون و عجین شده است»ابوالشهدا، ص 145
در این باره روایت پیامبر(صلى الله علیه) که مورد اتفاق شیعیان و اهل سنت است، نقل مى کنیم: «جُعلت لى الارضُ مسجداً و طهوراً»صحیح بخارى، ج 1، کتاب الصلاة، ص 91.«زمین براى من، سجده گاه و مایه پاکیزگى قرار داده شده است».
از این روایت به خوبى استفاده مى شود؛ پیامبر(صلى الله علیه) خاک و زمین را به عنوان سجده گاه و جهت تیمم استفاده مى کردند و در این باره تمامى شیعیان و اهل سنت اتفاق نظر دارند. نسبت به دیگر موارد اگر اختلاف نظر هست، عقل داورى مى کند که به مورد اتفاق نظر، عمل شود.
اما در خصوص برترى تربت امام حسین(علیه السلام)، علامه امینى(ره) مى فرماید: «این امر بر دو اصل اساسى استوار است:
الف) آن که شیعه امامیه در صدد آن است که براى خود تربت و مهرى پاک به همراه داشته باشد تا بر آن سجده نماید.
ب) برخى از مکان ها بر بعضى دیگر برترى دارد، لذا آثار و برکاتى بر آن مترتب است؛ به همین دلیل کعبه و حرم، حکم خاصى به خود گرفته است. از جمله سرزمین هایى که بر سایر بقاع برترى پیدا کرده و داراى آثار و برکاتى خاص است محلى است که بدن شریف سیدالشهدا(علیه السلام) را در خود جاى داده است. همان بقعه اى که امام على(علیه السلام) قبل از شهادت امام حسین(علیه السلام) قبضه اى از خاک آن را برداشت و استشمام کرد و چنان گریست که زمین از اشک هاى حضرتش مرطوب گشت.
سپس فرمود: از این سرزمین هفتاد هزار نفر محشور شده و بدون حساب وارد بهشت مى گردند المعجم الکبیر، ج 3، ص 111، ح 2825. آیا سجده بر چنین تربتى مطلوبیت و قداست ندارد و سبب تقرب به خداوند متعال نمى گردد؟ آیا سزاوار نیست که انسان بر تربتى سجده کند که در آن نشانه هاى توحید و شهادت در راه معبود است؟ تربتى که در صورت توجه خاص به حقیقت آن حالت رقت قلب در انسان ایجاد شده و انسان را به سوى خداوند نزدیک مى کند…»السجود على التربة الحسینیة عند الشیعة الامامیه، ص 69-87
استاد عباس محمود عقاد – نویسنده مصرى – در مورد سرزمین کربلا مى نویسد:
«سرزمین کربلا حرمى است که مسلمانان براى عبرت و یادآورى به زیارت آن مى آیند و غیر مسلمین براى مشاهده و بازدید، ولى اگر بنا باشد که حق این سرزمین ادا شود باید آن را زیارت گاه هر انسانى قرار داد که براى نوع خود نصیبى از قداست و بهره اى از فضیلت قائل است، زیرا ما به یاد نداریم که قطعه اى از زمین به مانند کربلا این چنین داراى فضیلت و منقبت باشد و این نیست مگر به جهت آن که این سرزمین با اسم کربلا و منزلگاه حسین(علیه السلام) مقرون و عجین شده است»ابوالشهدا، ص 145