پرسشگر محترم با ید توجه داشت که شاد زندگی
کردن به معنای زندگی بدون مصیبت و سختی نیست . با کمی توجه به زنگی اولیا و اوصیا
و علما و بزرگان در می یابیم که زندگی آن بزرگواران پر از سختی ها و مشکلات بوده
ولی ایشان همیشه با نشاط و امید زندگی کرده اند و هیچ زمان غم و اندوه را به خود
راه نداده اند . این نگاه به زندگی است که باعث شادی یا غم ما می شود .اگر زندگی و
هدف از آن را خوب درک کنیم در می یابیم که این دنیا جای رسیدن به خواسته ها و
آمال نیست بلکه هدفی مهم برای انسان وجود
دارد ؛ برای مؤمن این دنیا اصلا جای رسیدن به خواسته های شخصی نیست. و فلسفه وجودی
این دنیا، به کمال رساندن انسان است. حال اگر انسان این مطلب را به خوبی درک نماید
به سختی ها و مشکلات به عنوان عنایتی از طرف خدا می نگرد، چرا که خداوند متعال رب العالمین است و «رب » به
معناى مالک مدبر است. و در اصل به معنى مالک و صاحب چیزى است که به تربیت و اصلاح
آن مى پردازد. (قاموس اللغه ، و مفردات راغب ، و تفسیر مجمع البیان ، و تفسیر
البیان) یعنی خداوند متعال علاوه بر اینکه
مالک و صاحب انسان (و همه ی هستی و موجودات) است به رشد و اصلاح انسان می پردازد،
و چون خالق انسان است ،به همه ی ابعاد وجودی انسان علم دارد و
از انجایی که علم انسان محدود است و از تمام زوایای وجودی خود و نیز از آینده خود
آگاهی ندارد و نمی تواند چیزی که حقیقتا به نفع اش است تشخیص دهد. در نتیجه انسان
نمی تواند تشخیص بدهد که چه چیزی موجب رشد و کمالش است .
خداوند حکیم در معجزه ی آسمانی خود می فرماید:
« … عَسى
أَنْ تَکْرَهُوا شَیْئاً وَ هُوَ خَیْرٌ لَکُمْ وَ عَسى أَنْ تُحِبُّوا شَیْئاً
وَ هُوَ شَرٌّ لَکُمْ وَ اللَّهُ یَعْلَمُ وَ أَنْتُمْ لا تَعْلَمُون ـــــ چه
بسا چیزى را خوش نداشته باشید، حال آن که خیرِ شما در آن است ؛ یا چیزى را دوست
داشته باشید ، حال آنکه شرِّ شما در آن است ؛ در حالی که خدا مى داند و شما
نمى دانید. » (البقرة:216)
برای مؤمن، بیماری و سختی و به طور
کلی، بلاء و مصائب ، نعمت و رحمت است ، چرا که این مصائب یا به خاطر گناهان اوست،
که خدا با این مصائب، گناهان او را در این دنیا می آمرزد و به آخرت موکول نمی سازد
،چراکه عقوبت عالم آخرت بسیار سخت تر است، و به این وسیله او را پاک وارد آن عالم
می نماید. و یا اگر گناهی ندارد، برای ارتقاء درجه و تکامل یافتن بنده ی مؤمنش می
باشد، چرا که بنده با تحمل سختی ها و مصائب در راه خدا، رشد معنوی و روحی پیدا می
کند.
پس مؤمن در هر حال، مصائبی که در دنیا می بیند، به سود اوست. و رحمتی است از جانب
الهی، بنابراین کسی که مورد رحمت الهی است، باید خوشحال و خشنود باشد. لذا أولیاء
الهی به حساب این حدیثِ معروف که می فرماید؛ «البلاء لالولاء»، هر وقت مصائبشان
زیاد می شد خوشحال بودند، و زمانی که کار برایشان آسان تر می شد، از ترس اینکه
مبادا از چشم خدا افتاده باشند، نگران و مضطرب می شدند. چنانکه شاعر می گوید : اگر
با من نبودش هیچ میلی، چرا جام مرا بشکست لیلی
ولی مطلب دیگری که هست، این است که انسان در اتفاقاتی که برایش رخ می دهد، باید
تسلیم باشد. و هم در ناگوارایی ها و هم در خوشی ها راضی به مقدرات الهی باشد.
خداوند در قرآن کریم می فرماید: «لِکَیْلا تَأْسَوْا عَلى ما فاتَکُمْ وَ لا
تَفْرَحُوا بِما آتاکُمْ وَ اللَّهُ لا یُحِبُّ کُلَّ مُخْتالٍ فَخُور— این
بخاطر آن است که براى آنچه از دست داده اید تأسف نخورید، و به آنچه به شما داده
است دلبسته و شادمان نباشید؛ و خداوند هیچ متکبّر فخرفروشى را دوست ندارد» (الحدید
: 23)
حضرت على علیه السّلام فرمودند: «
إِنَّ الْبَلَاءَ لِلظَّالِمِ أَدَبٌ وَ لِلْمُؤْمِنِ امْتِحَانٌ وَ
لِلْأَنْبِیَاءِ دَرَجَةٌ وَ لِلْأَوْلِیَاءِ کَرَامَة ـــــــــ بلا و گرفتارى
براى ستمگر ادب است ، و براى مؤمن امتحان ، و براى پیامبران درجه و براى اولیاء
کرامت می باشد.» (بحار الأنوار ، ج 64 ،ص235)
امام صادق (ع) خطاب به سدیر صیرفی فرمودند: « إِذَا أَحَبَّ عَبْداً غَتَّهُ
بِالْبَلَاءِ غَتّاً وَ إِنَّا وَ إِیَّاکُمْ یَا سَدِیرُ لَنُصْبِحُ بِهِ وَ
نُمْسِی ـــــــ چون خدا بنده اى را دوست بدارد او را به یکباره در بلا فرو برد.
و اى سدیر! ما و شماها با بلا صبح و شب می کنیم.» (بحار الأنوار ، ج 64 ،ص208 )
در نتیجه:
هنگامى که خداوند بنده اى را دوست مى دارد او را به شدت در گرفتارى ها غوطه ور
مى سازد( بحار الأنوار ، ج 64، ص 237)
هم چنین از پیامبر نقل شده است:« ان اشد الناس بلاء الانبیاء ثم الذین
یلونهم ثم الامثل فامثل — از میان مردم بیش از همه انبیا دچار بلاها مى شوند،
سپس کسانى که در رتبه بعد از ایشان قرار دارند و سپس هر کس که با فضیلت تر است به
ترتیب از مراتب بالا به پایین »(همان، ص 53).
اکنون این سؤال پدید مى آید که این چگونه دوستى و رابطه اى است که خداوند با
اولیاى خود دارد و سرّ اینگونه ابتلائات چیست؟ پاسخ آن است که بلاها و دشوارى ها،
فلسفه هاى متعددى دارند. حداقل آن در مورد بندگان صالح خدا امور زیر است:
1- وسیله اى براى آمرزش گناه
2- زمینه تقرب بیشتر و اعتلاى رتبه
3- وسیله اى براى تربیت و استکمال نفس
به عبارت دیگر در بسیارى از موارد رفاه و آسایش، آدمى را به تعلقات مادى سرگرم و
از یاد خدا بازمى دارد؛ ولى دشوارى ها و سختى ها از سویى آدمى را به یاد خدا
انداخته و به التجا و تضرع در درگاه الهى و انس با پروردگار مى کشاند. از سوى دیگر
دست و پنجه نرم کردن با دشوارى ها و سختى ها، انسان را آبدیده و اراده او را قوى و
نیرومند مى سازد. زمین ساده و دست نخورده، قابلیت تولید و حاصل خیرى بالایى ندارد؛
اما همین که شخم زده شد، بذر نیکو در آن رشد و بالندگى مى یابد و حاصلى انبوه پدید
مى آورد. خداوند نیز قلب مؤمن را با بلاها شخم مى زند تا بذر ایمان و اراده و محبت
و یاد خدا و عمل صالح در آن رشد و بالندگى یابد و در سایه آن شخصیت هایى چون
امیرالمؤمنین(ع) و حسین بن على(ع) پدید مى آید که نه تنها بزرگترین افتخارات
بشریت اند؛ بلکه در ملکوت آسمان ها نیز مورد تکریم و ستایش اند.
– در مورد سستی و افسردگی
برای
رهایی از سستی و افسردگی هیچ کس به اندازه ی خودتان نمی تواند به شما کمک کند ،برای
این منظور برای زندگی خود برنامه ریزی داشته باشید و حتما در این برنامه ای
،اوقاتی را به خود سازی و خود شناسی اختصاص دهید (برای آگاهی بیشتر در این زمینه
به سایت دانشجویی پرسمان قسمت اخلاق مراجعه کنید) همچنین سعی کنید دید خود را نسبت
به پیرامون خود عوض کنید و امید خود را به زندگی افزایش دهید ،بدانید که خداوند در
هر حال و همه جا ناظر ما است . خداوند
می فرماید:«وَ نَحْنُ أَقْرَبُ إِلَیْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَرِیدِ— ما از رگ ورید به او نزدیک‌تر
هستیم.»( سوره ی ق ،آیه 16)
علاوه
بر آن، خداوند اولیای معصوم خود را به ما عطا کرده که راهنما و کمک حال ما در دنیا
می باشند .امام زمان(عج) می فرماید :
«ما
به احوال شما آگاهیم وچیزی از اخبار شما بر ما پوشیده نیست …ما از رسیدگی
وسرپرستی شما کوتاهی واهمال نکرده وشما رااز خاطر نبرده ایم…» .(بر گرفته از
نامه ی امام عصر -عجل الله – به شیخ مفید –ره-کلمه الامام المهدی ،ص 189)
عوامل
رفع احساس تنهایی:
1- مهمترین عامل خدای متعال است اگر انسان در زندگی خود خداوند را بشناسد و مشغول
سیر و سلوک به سوی او باشد و از دعا و مناجات بهره کافی ببرید، احساس تنهایی
نخواهد کرد.
2-( اگر در شرایط ازدواج هستید)یکی از عوامل مهم رفع این احساس، ازدواج و همسر
گزینی است. یک همسر همراه و مهربان می تواند قسمت مهمی از تنهایی و دلتنگی انسان
را بزداید و به زندگی شور و نشاط و شادی هدیه کند.
3- دوست خوب یکی دیگر از عوامل مهمی است که می تواند تنهایی های انسان را پر کند و
به انسان سلامتی روانی و آرامش ببخشد، از آن رو توصیه اکید ما این است که برای خود
دوستان خوبی را گزینش نمایید و با آنها معاشرت و مسافرت داشته باشید.
4- کتاب بهترین دوست انسان است که اتفاقا در زمینه پر کردن اوقات عمر انسان و خارج
نمودن او از تنهایی مهارت بسیار زیادی دارد. کسانی که با مطالعه و کتاب و کتابخانه
انس دارند، هرگز احساس تنهایی نمی کنند.
5- ورزش و فعالیت های گروهی از عوامل مهم اجتماعی شدن و خروج از تنهایی است. توصیه
می کنیم حتما در فعالیت های ورزشی و علمی گروهی شرکت کنید این موضوع بسیار آرامش
بخش و سازنده است
6. شرکت در نماز جماعت در مسجد و همچنین شرکت در مجالس اهل بیت(ع) و فعالیت های
گروهی فرهنگی و مذهبی یکی دیگر از راه های مبارزه با احساس تنهایی است. اگر دقت
کنید خود شما نیز می توانید عوامل دیگری را شناسایی نمایید که در درمان این احساس
مفید و موثر هستند. در صورتی که سوال خود را به صورت جزیی تر مطرح می کردید و در
مورد خودتان بیشتر حرف می زدید و اطلاعات می دادید، بیشتر می توانستیم در خدمت تان
باشیم.و هم چنین برای
داشتن برنامه ای صحیح و درست ،حتما از مشاوره های سودمند بهره مند شوید. (برای
مشاوره می توانید مطالبتان را به بخش مشاوره ی پرسمان ارسال کنید.)
-انتظار
خداوند متعال از بندگان :
خداوند
متعال فرمود: « وَ ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ إِلاَّ لِیَعْبُدُونِ ـــــ
و من جنّ و انس را نیافریدم جز براى اینکه عبادتم کنند»(الذاریات:56) ؛ این آیه
هدف خلقت انسان را بیان می کند.و در حقیقت آنچه را که خداوند از انسان خواسته
،نمایان می سازد.
خداوند کمال محض می باشد.وبرای هر موجود مادّی ، غایت و نقطه یِ اوجی معیّن ساخته
که در مسیر حرکت خود به آن می رسد. برای انسان نیز غایتی تعیین نموده که اگر با
اختیار خود به آن برسد ، سعادتمند است و در غیر این صورت ، ناقص و شقاوتمند خواهد
بود. و آن نقطه ی اوج ، برای انسان ، همان مقام عبودیّت و بندگی است. دقّت شود:
نمی گوییم عبادت رسمی مثل نماز و روزه ، بلکه می گوییم عبادت و بندگی ؛ که نماز و
روزه و امثال اینها ، ابزار رسیدن به چنان مقام وجودی می باشند.
بنا بر این ، از عبادت ما نفعی به خدا نمی رسد ؛ بلکه عبودیّت، کمالِ خود ماست که
اگر به آن برسیم کاملیم و اگر نرسیم ناقص خواهیم ماند .
در
نهایت چیزی که خداوند از ما خواسته رسیدن به کمال عبودیت وبندگی است .
منتظر
مکاتبه بعدی شما هستیم.