سرنوشت و عاقبت عمربن سعد

عمربن سعد به هنگام قیام سلیمان بن صُرَد خزاعی کوفی به خونخواهی از قاتلان امام حسین(ع) در ۶۵ق /۶۸۴م، از بیم کشته شدن به دست مردم شبها در دارالاماره می‌خوابید[1] و آنگاه که مختار بن ابی عبید ثقفی در ۶۶ق /۶۸۵م به خونخواهی آن حضرت قیام کرد و بر کوفه مسلط شد همراه با محمد بن اشعث که او نیز از شرکت کنندگان اصلی جنگ کربلا بود، فرار کرد.[2] اما به وقت شورش مردم کوفه بر ضد مختار، به کوفه بازگشت و با دیگر سران مخالف مختار، رهبری مردم را به دست گرفت، ولی با شکست کوفیان بار دیگر از کوفه گریخت و به سوی بصره رفت تا به مصعب بن زبیر پناهنده شود. مختار یکی از فرماندهان خود را به نام ابوقلوص شبامی به تعقیب آنان فرستاد. وی ابن سعد را دستگیر کرده به نزد مختار آورد و ابن سعد و پسرش حفص بن عمر بن سعد که او نیز در مجلس حاضر بود به دستور مختار کشته شدند. مختار پس از آتش زدن بدن آنان سرهای آن دو را برای محمد بن حنفیه به مدینه فرستاد.[3]در روایت تاریخی دیگر آمده است که ابتدا مختار، ابن سعد را به شفاعت عبدالله ابن جَعده بن هُبیره مخزومی امان داد،[4] زیرا خواهر مختار یا به قولی دختر مختار همسر عمر بن سعد بود؛[5] اما پس از اعتراض محمد بن حنفیه به مختار، وی به یکی از فرماندهان سپاه خویش دستور داد تا ابن سعد را در خانه‌اش دستگیر کرده سر از تنش برگیرد.[6]علامه مجلسی در زاد المعاد گفته است بنابر قولی، عمر بن سعد در نهم ربیع الاول کشته شده است.[7]به نقل از پایگاه ویکی شیعه

پی‌نوشت:
1. طبری، تاریخ الامم و الملوک، ۱۹۶۸م، ج۵، ص۵۸۷.
2. دینوری، الاخبارالطوال، ۱۳۷۹ق، ص۲۹۸.
3. دینوری، الاخبارالطوال، ۱۳۷۹ق، ص۳۰۰-۳۰۱؛ یعقوبی، تاریخ، ۱۳۷۹ق، ج۲، ص۲۵۹.
4. خوارزمی، مقتل الحسین، ۱۹۵۷م، ص۲، ص۲۲۰.
5. خوارزمی، مقتل الحسین، ۱۹۵۷م، ج۲، ص۲۲۰.
6. ابن عبدربه، عقدالفرید، ۱۴۰۲ق، ج۴، ص۴۰۴-۴۰۵.
7. مجلسی، زاد المعاد، ۱۴۲۳ق، ص۲۵۸.