ابراهیم کرخى مى گوید: روزى به خدمت امام جعفر صادق (علیه السلام) شرفیاب شدم. در حضور حضرت (علیه السلام) نشسته بودم که امام موسى بن جعفر (علیه السلام) وارد شد در حالى که آن روز، جوانى نورس بود، من به احترامش از جاى برخاسته و به استقبالش، ایشان را بوسیده و نشستم.

امام جعفر صادق (علیه السلام) فرمود: اى ابراهیم! بدان که او پیشواى تو، بعد از من است. در مورد امامت او گروهى به هلاکت مى رسند، و گروهى هدایت مى یابند، خداوند قاتل او را لعنت کند و عذاب روحش را زیاد نماید.

از صلب او بهترین اهل زمین به دنیا آمد که همنام جدش على (علیه السلام) و وارث علم و احکام و فضایل اوست. معدن امامت و قله حکمت است. ستمگران از اولاد فلان او را بعد از وقوع حوادث عجیب و از روى حسادت به قتل مى رساند، ولى اراده حق تعالى به وقوع خواهد پیوست هر چند مشرکان نپسندند.

خداوند از صلب او دوازدهمین مهدى را پدید خواهد آورد، و آنها را کرامت خواهد بخشید، و به واسطه ایشان بارگاه قدس خویش را زینت خواهد نمود. هر که به وجود دوازدهمین امام معتقد باشد، مانند کسى است که شمشسیر برهنه به دست گرفته و در پیشگاه پیامبر خدا (صلى الله علیه و آله و سلم) مى جنگد، و دشمنان را از او دفع مى کند.

در این هنگام شخصى از دوستداران بنى امیه وارد شد، حضرت (علیه السلام) سخن را قطع کرد.

پس از آن دوازده بار به حضور حضرت (علیه السلام) مشرف شدم و منتظر بودم تا حضرت (علیه السلام) سخن آن روز خود را کامل کنند، اما توفیق نمى یافتم، تا این که سال بعد یک روز در خدمت حضرت بودم که فرمود: اى ابراهیم! او اندوه و شیعیان خود را پس از این که دچار ضعف شدید و بلاى طولانى و بى تایى و ترس شده باشند، برطرف خواهد بود نمود. خوشا به حال کسى که زمان او را درک کند.

هنگامى که سخن امام (علیه السلام) به اینجا رسید رو به من نموده و فرمود: اى ابراهیم! براى تو کافیست.

من در حالى بازگشتم که تا آن زمان، از چیزى مانند آنچه مانند آنچه شنیدم خوشحال نشده و چشمم روشن نگردیده بود.(1)

——————————————————————————–

1- کمال الدین، ج 2 ص 334 و 335؛ بحار الانوار، ج 51، ص 144.