در شرع مقدس اسلام‌، چیزی به نام سر کتاب باز کردن‌ نداریم‌ و سر کتاب باز کردن در سیره پیامبر ص و ائمه نبوده و نسبت به ان توصیه و سفارشی نکرده اند . منظور از سر کتاب باز کردن همان دعا نویسی است .
سر نوشت انسان در گرو اعمال اختیاری انسان است،واین امور اعتبار چندانی ندارد.تفأل زدن به قرآن کار درستی نیست وبرداشت از قرآن هم کار هر کسی نیست.افراد نادری هستند که قادرنداز قرآن حوادث آینده را پیش بینی کنندآن هم نه همه جاوبه عنوان یک شغل بلکه گاهی الهاماتی به آنها می شود وبرداشت درستی پیدا می کنندآن هم برای خودشان نه اینکه از اسرار مردم مطلع شوند.در نتیجه برای اینکه سر نوشت خوبی داشته باشیدمی بایست کارهایتان روی حساب وکتاب ومعیار های عقل وشرع باشدوبه خدا توکل داشته باشید زیرا تقدیر امور وتغییر کارها بدست اوست.
تأثیر دعا در تغییر سرنوشت انسان به عنوان یکی از عوامل معنوی، امرى مسلم و حتمى است؛ چه خود انسان دعا کند و یا دیگرى را شفیع در دعا قرار دهد. ولى باید به افراد قابل اعتماد مراجعه کرد و از کسانى که به دنبال شهرت و سودجویى نیستند بهره گرفت.
در مورد دعانویس ها؛ باید دانست که بسیارى از این افراد شیادانى هستند که از عقاید مردم سوء استفاده مى کنند. بنابراین باید در برخورد با آنان هشیار بود. براى دعا به درگاه خداوند نیازى به واسطه و دعانویس نیست؛ بلکه هر کس مى تواند براى رفع مشکلات خود به درگاه او عرض حاجت نماید و از اعمال نیک براى تقرب به درگاه خداوند بهره ببرد. مگر آن که به افراد وارسته و اهل دل دسترسى داشته باشیم که به طور یقین دعاى آنان و نفوذ کلام آنان تأثیر ویژه اى دارد.
گفتنی است؛ بسیاری از این گونه افراد، با تجربه ای که در قیافه شناسی دارند بسیاری از حالات مشترک را مطرح می کنند که تصور مخاطب این است که آنها خبر دقیق دارند. در حالی که تشخیص این گونه امور از چهره افراد بستگی به تجربه دارد و همیشگی نیست.
گفتنی است رجوع به دعانویس ها در سنت و سیره پیامبر(ص) و امامان(ع) نبوده و بزرگان دین هیچگونه توصیه ای در این باره ندارند، لذا بهترین روش هم تعقل و تدبیر شخصی و مشورت با خردمندان و توکل بر خدا و پرداخت صدقه و خواندن دعاهای معتبر است.
[کامل از کد85927]آگاهى به غیب -در مرحله اول- اختصاص به خداوند عالم دارد و در مرحله دوم، از آن انبیا و ائمه و اولیاى اوست؛ که آنها از خودشان استقلالاً چیزى ندارند، بلکه خداوند عالم طبق مصالح، به اندازه اى که صلاح مى داند، آگاهى از غیب را در اختیار آنها قرار مى دهد. لذا فالگیرى و کف بینى و طالع شمارى که نوعاً کار افراد شیاد است، هیچ مستند شرعى ندارد و اعتقاد به آن صحیح نیست. این گونه کارها علم شمرده نمى شود
طالع بینى که با نگاه کردن در ساعت، روز، ماه و سال به دنیا آمدن یک شخص و نگاه کردن به اوضاع ستارگان در آن وقت حکم به آینده آن شخص مى شود در حقیقت نوعى نجوم احکامى است. در استعمال عامه به آینده بینى به وسیله فال و رمل و مانند اینها نیز طالع بینى گفته مى شود.
بسیارى از فقها اصل پیش بینى حوادث آینده به وسیله نجوم را در صورتى که با اعتقاد به حتمى بودن آن و تأثیر آن در حوادث به صورت مستقل همراه نباشد را بلااشکال دانسته اند. به این معنى که شخص با اعتقاد به خداوند و مؤثر حقیقى بودن او قائل به این گونه تأثیرات باشد و مشیت خداوند را در آن مؤثر بداند و به صورت جزمى و حتمى نسبت به آینده پیش بینى نکند. به هر حال مراجعه به فالگیر از نظر شرعی جایز نیست.
قابل ذکر این که بسیارى بلکه اکثر قریب به اتفاق کسانى که امروزه طالع بینى یا فال بینى مى کنند مدعى دروغند و براساس حدس وتخمین چیزهایى مى گویند و مراجعه به آنان وجه درستى ندارد.
[پایان کد انتخابی][کامل از کد85927]در روایتى از امام صادق(ع) تفأل زدن به قرآن مورد نهى قرار گرفته است لا تتفأل بالقرآن. بنا به آنچه برخى از فقیهان و اهل حدیث فرموده اند مراد از تفأل در این حدیث آینده نگرى و پیش بینى آینده به وسیله قرآن است. مثل تفأل زدن به جهت این که براى ما معلوم شود مریض خوب مى شود یا مى میرد و یا گمشده اى پیدا مى شود یا نه. این گونه تفأل زدن به قرآن مورد نهى قرار گرفته است و این غیر از استخاره گرفتن به وسیله قرآن است. برخى تفأل را در این روایت این گونه نیز معنى کرده اند که شخص هنگام خواندن یا شنیدن آیه اى، آن آیه را تفأل به چیزى بزند و بگوید فلان طور خواهد شد. ازاین رو با تفأل به قرآن نمى توان مسیر زندگى خود را تعیین کرد و به یافته هاى خود اعتماد پیدا کرد, بلکه فرجام کار را به مصلحت خداوند واگذار کنید و راضى به رضاى خداوند باشید و بالاتر آن که انس با قرآن و تلاوت آیات الهى را وابسته به امور زودگذر و ناپایدار نکنید بلکه با نگاه معرفت یابى و انس با یاد خداوند قرآن بخوانید، در این صورت خداوند نظر لطف و رحمت به شما دارد و بیش از انتظار زندگى شما سامان مى یابد.
[پایان کد انتخابی]