بسم الله الرحمن الرحیم
سلام علیکم
دوست عزیز معمولا مسئله امر به معروف و نهی از منکر در شرائطی برای شخص جدی می شود که یا خودش عامل به آن بوده باشد و همیشه سعی دارد که نسبت به آن جدی باشد و یا شناخت کافی نسبت یک عملی داشته باشد که این دو با هم فرق می کنند قسمت اول به امر به معروف بر می گردد و قسمت دوم به نهی از منکر. و امر به معروف در جائی ثمر بخشی بهتری خواهد داشت که خود شخص از عمل کنند گان به آن بوده باشد و نهی از منکر علاوه بر شرط مذبور شرط دیگری را نیز لازم دارد و آن شناخت کافی به مسئله منکر است چرا که گهگاهی پیش می آید که فرد می خواهد از یک منکری نهی کند در حالی که آن عمل اصلا منکر نبوده است. و اگر کسی نسبت به امر به معروف و نهی از منکر سست و کوتاه شد معلوم می گردد که در یکی از شراط ضعیف شده است
و لازم به ذکر است که امر به معروف و نهی ا ز منکر چون یک مسئله دینی است باید از طرف کسی صادر شود که درد دین داشته باشد و نگران اجراشدن و یا نشدن احکام و قوانین دینی باشد و الا کسی که دستورات دین را به خاطر بهشت و جهنمش و ثواب و عقابش انجام می دهد آن را به چشم منفعتی  و تارکین آن را به چشم متضررین نگاه می کند و بس. ولی کسی که دین را به عنوان یک مسئله حیاتی نگاه کند و آن را چون هوا و اکسیژنی بداند که چطوردر نبود اکسیژن حیات طبیعی امکان پذیر نخواهد بود و با آلوده کنندگان آن باید برخورد کرد. هم چنین است دین که آن جهت ادامه حیات انسانی و تمایز دهنده از حیات حیوانی است و بداند که در نبود دین انسان حیوانی بیش نخواهد بود، دراین صورت با آلود کنندگان حیات انسانی ( دین) برخورد کرده و همیشه سعی خواهد داشت که یک جامعه ای زندگی کند که حیات معنوی و معرفتی آن  انسانی بوده  با دین نفس کشیده و به وسیله آن زنده است.
 بنابراین با اصلاح نگاه و نگرش به دین امر به معروف و نهی از منکر جایگاه خودش را پیدا خواهد نمود و شما نیز باید نگاهتان به دین را ارزیابی کنید. که دین را برای چیست و به چه درد می خورد؟ و اگر نباشد چه تبعاتی را خواهد داشت؟ (در صورت تمایل می توان مطالب مبسوطی را در این زمینه دراختیارتان گذاشت) در این صورت خودتان جوابتان بهتر خواهید داد. موفق و منصور باشید