قوی ترین طلسمات+قویترین دعا و طلسم+قوی ترین کتاب طلسم و دعانویسی مطالب مذهبی+طلسم سیاهی و طلاق+طلسم احضار محبت معشوق+دانلود کتاب طلسم محبت و طلاق قوی
اهل البیت علیهم السلام با توجه به نائل بودن مقام والای امامت و مبارزه ، رویارویی با افرادی که در باره آنها غلوّ و مبالغه کنند نیز داشته اند .
به عنوان مثال در روایتی که در کتاب اصول کافی ذکر گردیده است وقتی شخصی از امام امیر المؤمنین علیه السّلام سؤال می‌کند آیا شما به مقام نبوت هم نائل می‌شوید امام علیه السلام در پاسخ، از جملاتی استفاده نمی‌‌فرماید که این گونه برداشت شود که چون برخی از انبیاء در آخرین مرحله از درجات تکاملی خود به مقام امامت نائل شده‌اند؛ پس با دارا بودن مقام امامت برای من، دیگر نبوت در برابر آن چیز مهمی نیست و… بلکه به شکلی پاسخ می‌دهند که شائبه این شبهه به طور کلی از ذهن سؤال کننده رخت بربندد. به بخشی از این روایت توجه فرمایید:
…یا أمیر المؤمنین! أفنبی أنت؟ فقال: ویلک إنما أنا عبد من عبید محمد.
شخصی از امیر المؤمنین علیه السّلام سؤال کرد یا امیر المؤمنین! آیا شما مقام پیامبر را دارا هستید؟ حضرت فرمود: وای بر تو من بنده‌ای از بندگان محمد هستم.(اصول کافی، شیخ کلینی، ج 1، ص 90)
البته باز هم باید به این نکته در روایت فوق که در شرح‌های اصول کافی هم به آن اشاره شده است توجه شود که منظور از عبد و بندگی از جانب امیر المؤمنین علیه السّلام برای رسول خدا صلی الله علیه وآله به معنای عبد و بندگی در مقام عبادت و الوهیت و خدایی پیامبر اکرم برای امیر المؤمنین علیه السّلام نیست بلکه بندگی در اطاعت و فرمانبرداری در اوامر اوست؛ همان‌گونه که یک ارباب و مولا برای خود خادمی دارد که در آن زمان‌ها به بنده از آن یاد می‌شده است این‌جا هم آن حضرت منظورش در فرمانبری و اطاعت از فرامین رسول خدا صلی الله علیه وآله است . وقتی امیر المؤمنین علیه السّلام می‌فرماید من بنده رسول خدا صلی الله علیه وآله هستم نمیتوان و نباید برداشت نمود که امیر المؤمنین علیه السّلام پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله را عبادت می‌کرده است و از این رو پرستش انبیاء و یا امامان جایز است…
در این راستا بی اساس بودن تهمت وهابی ها به شیعیان در مورد برخی از روایات و یا عبارات علمای شیعه در کتاب‌های اعتقادی خود این‌گونه نظر شیعه را انعکاس می‌دهند که شیعیان اعتقاد دارند که انبیاء هم افتخار بندگی علی علیه السلام را دارند!!!
خدای متعال در آیه مباهله (فمن حاجک فیه من بعد ما جاءک من العلم فقل تعالوا ندعوا أبنائنا وأبناءکم ونساءنا ونسائکم وأنفسنا وأنفسکم ثم نبتهل فنجعل لعنة الله الکاذبین) (آل عمران/61) پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله، امیر المؤمنین علیه السّلام را جان و نفس خود قرار داده و با این کار مقام امامت امیر المؤمنین علیه السّلام برتر ازمقام نبوت پیامبرانی همچون حضرت خضر نبی و یا حضرت عیسی که هر دو از انبیاء زنده الهی بودند و آن حضرت می‌توانست آنها را برای مباهله حاضر کرده و یا به آنها متوسل گردد.
یا در روایت زیر می‌بینیم امیر المؤمنین علیه السّلام عصاره فضائل انبیاء الهی به حساب آمده و این خود می‌تواند دلیلی بر ارجحیت و افضلیت مقام امامت امیر المؤمنین علیه السّلام بر مقام نبوت انبیاء الهی گردد.
من أراد أن ینظر إلى آدم فی علمه وإلى نوح فی فهمه وإلى إبراهیم فی حلمه وإلى یحیى فی زهده وإلى موسى فی بطشه فلینظر إلى علی بن أبی طالب .
کسی که می‌خواهد آدم را در علمش و نوح را در فهمش و ابراهیم را در حلمش و یحیی را در زهدش و موسی را در قدرت ببیند پس باید به علی بن ابی طالب نظاره کند.(شواهد التنزیل، حاکم حسکانی، ج 1، ص 103.)
من أراد أن یرى آدم فی علمه، ونوحا فی طاعته، وإبراهیم فی خلته، وموسى فی هیبته، وعیسى فی صفوته، فلینظر إلى علی بن أبی طالب.
کسی که می‌خواهد آدم را در علمش و نوح را در اطاعت و بندگیش و ابراهیم را در دوستیش با خدا و عیسی را در خلوصش با خدا ببیند پس باید به علی بن ابی طالب بنگرد.(تفسیر الرازی، ج 8، ص 86 ـ تفسیر البحر المحیط، ابوحیان اندلسی، ج 2، ص 503.)
2 ـ نکته دیگری که باید به آن توجه داشت این است که اگر بنا به قول صحیح گفته می‌شود مقام امامت بالاتر و برتر از مقام نبوت است به این معنا نیست که هر امامی الزاماً نبی هم باشد، چنان که عکس آن هم صادق نیست. به این معنا که به عنوان مثال امامان ما حائز مقام امامت هستند اما این بدان معنا نیست که مقام نبوت را نیز دارا باشند. چنان که در روایت نبوی این مطلب مورد اشاره قرار گرفته است.
قال رسول اللَّهِ صلى الله علیه وسلم لِعَلِیٍّ أنت مِنِّی بِمَنْزِلَةِ هَارُونَ من مُوسَى إلا أَنَّهُ لَا نَبِیَّ بَعْدِی
رسول خدا صلّی الله علیه و آله فرمودند: یا علی! تو برای من به منزله هارون برای موسی هستی با این تفاوت که بعد از من پیامبری دیگر نیست.
الکافی، شیخ کلینی، ج 8، ص 107 ـ و در متون اهل سنت: صحیح مسلم، ج 4، ص 1870، اسم مؤلف: مسلم بن الحجاج أبو الحسین قشیری نیشابوری، سال وفات: 261 هـ ، دار النشر : دار إحیاء التراث العربی – بیروت ، تحقیق: محمد فؤاد عبد الباقی.
در متن فوق رسول خدا صلی الله علیه وآله به امیر المؤمنین علیه السّلام می‌فرماید: همان‌گونه که مقام جانشینی و امامت برای هارون برادر حضرت موسی وجود داشت تو نیز بعد از من مقام جانشینی و امامت امت را بر عهده داری اما این بدان معنا نیست که مقام نبوت را نیز دارا باشی.
بر اساس آیه 124 سوره بقره:
«انى جاعلک للناس اماما»
برتر بودن مقام امامت از مقام نبوت روشن می شود. زیرا به لحاظ تاریخى، مقام امامت آن وقت به حضرت ابراهیم اعطا گردید که ایشان مقام نبوت را داشتند. این مطلب به ویژه با توجه به لحن آیه که امامت را مبتنى بر امتحانات و آزمایشات سخت در دوران نبوت حضرت ابراهیم مبتنى کرده است به خوبى فهمیده مى شود. آیه در مقام اعطاى نشان و درجه عالى ترى است که با درجات پیشین تفاوت ماهوى و حقیقى را داراست.
بر این اساس است که گفته می‌شود امامان معصوم علیهم السلام بر بسیاری از پیامبران برتر هستند .
به عنوان مثال در روایتی که در کتاب اصول کافی ذکر گردیده است وقتی شخصی از امام امیر المؤمنین علیه السّلام سؤال می‌کند آیا شما به مقام نبوت هم نائل می‌شوید امام علیه السلام در پاسخ، از جملاتی استفاده نمی‌‌فرماید که این گونه برداشت شود که چون برخی از انبیاء در آخرین مرحله از درجات تکاملی خود به مقام امامت نائل شده‌اند؛ پس با دارا بودن مقام امامت برای من، دیگر نبوت در برابر آن چیز مهمی نیست و… بلکه به شکلی پاسخ می‌دهند که شائبه این شبهه به طور کلی از ذهن سؤال کننده رخت بربندد. به بخشی از این روایت توجه فرمایید:
…یا أمیر المؤمنین! أفنبی أنت؟ فقال: ویلک إنما أنا عبد من عبید محمد.
شخصی از امیر المؤمنین علیه السّلام سؤال کرد یا امیر المؤمنین! آیا شما مقام پیامبر را دارا هستید؟ حضرت فرمود: وای بر تو من بنده‌ای از بندگان محمد هستم.(اصول کافی، شیخ کلینی، ج 1، ص 90)
البته باز هم باید به این نکته در روایت فوق که در شرح‌های اصول کافی هم به آن اشاره شده است توجه شود که منظور از عبد و بندگی از جانب امیر المؤمنین علیه السّلام برای رسول خدا صلی الله علیه وآله به معنای عبد و بندگی در مقام عبادت و الوهیت و خدایی پیامبر اکرم برای امیر المؤمنین علیه السّلام نیست بلکه بندگی در اطاعت و فرمانبرداری در اوامر اوست؛ همان‌گونه که یک ارباب و مولا برای خود خادمی دارد که در آن زمان‌ها به بنده از آن یاد می‌شده است این‌جا هم آن حضرت منظورش در فرمانبری و اطاعت از فرامین رسول خدا صلی الله علیه وآله است . وقتی امیر المؤمنین علیه السّلام می‌فرماید من بنده رسول خدا صلی الله علیه وآله هستم نمیتوان و نباید برداشت نمود که امیر المؤمنین علیه السّلام پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله را عبادت می‌کرده است و از این رو پرستش انبیاء و یا امامان جایز است…
در این راستا بی اساس بودن تهمت وهابی ها به شیعیان در مورد برخی از روایات و یا عبارات علمای شیعه در کتاب‌های اعتقادی خود این‌گونه نظر شیعه را انعکاس می‌دهند که شیعیان اعتقاد دارند که انبیاء هم افتخار بندگی علی علیه السلام را دارند!!!
خدای متعال در آیه مباهله (فمن حاجک فیه من بعد ما جاءک من العلم فقل تعالوا ندعوا أبنائنا وأبناءکم ونساءنا ونسائکم وأنفسنا وأنفسکم ثم نبتهل فنجعل لعنة الله الکاذبین) (آل عمران/61) پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله، امیر المؤمنین علیه السّلام را جان و نفس خود قرار داده و با این کار مقام امامت امیر المؤمنین علیه السّلام برتر ازمقام نبوت پیامبرانی همچون حضرت خضر نبی و یا حضرت عیسی که هر دو از انبیاء زنده الهی بودند و آن حضرت می‌توانست آنها را برای مباهله حاضر کرده و یا به آنها متوسل گردد.
یا در روایت زیر می‌بینیم امیر المؤمنین علیه السّلام عصاره فضائل انبیاء الهی به حساب آمده و این خود می‌تواند دلیلی بر ارجحیت و افضلیت مقام امامت امیر المؤمنین علیه السّلام بر مقام نبوت انبیاء الهی گردد.
من أراد أن ینظر إلى آدم فی علمه وإلى نوح فی فهمه وإلى إبراهیم فی حلمه وإلى یحیى فی زهده وإلى موسى فی بطشه فلینظر إلى علی بن أبی طالب .
کسی که می‌خواهد آدم را در علمش و نوح را در فهمش و ابراهیم را در حلمش و یحیی را در زهدش و موسی را در قدرت ببیند پس باید به علی بن ابی طالب نظاره کند.(شواهد التنزیل، حاکم حسکانی، ج 1، ص 103.)
من أراد أن یرى آدم فی علمه، ونوحا فی طاعته، وإبراهیم فی خلته، وموسى فی هیبته، وعیسى فی صفوته، فلینظر إلى علی بن أبی طالب.
کسی که می‌خواهد آدم را در علمش و نوح را در اطاعت و بندگیش و ابراهیم را در دوستیش با خدا و عیسی را در خلوصش با خدا ببیند پس باید به علی بن ابی طالب بنگرد.(تفسیر الرازی، ج 8، ص 86 ـ تفسیر البحر المحیط، ابوحیان اندلسی، ج 2، ص 503.)
2 ـ نکته دیگری که باید به آن توجه داشت این است که اگر بنا به قول صحیح گفته می‌شود مقام امامت بالاتر و برتر از مقام نبوت است به این معنا نیست که هر امامی الزاماً نبی هم باشد، چنان که عکس آن هم صادق نیست. به این معنا که به عنوان مثال امامان ما حائز مقام امامت هستند اما این بدان معنا نیست که مقام نبوت را نیز دارا باشند. چنان که در روایت نبوی این مطلب مورد اشاره قرار گرفته است.
قال رسول اللَّهِ صلى الله علیه وسلم لِعَلِیٍّ أنت مِنِّی بِمَنْزِلَةِ هَارُونَ من مُوسَى إلا أَنَّهُ لَا نَبِیَّ بَعْدِی
رسول خدا صلّی الله علیه و آله فرمودند: یا علی! تو برای من به منزله هارون برای موسی هستی با این تفاوت که بعد از من پیامبری دیگر نیست.
الکافی، شیخ کلینی، ج 8، ص 107 ـ و در متون اهل سنت: صحیح مسلم، ج 4، ص 1870، اسم مؤلف: مسلم بن الحجاج أبو الحسین قشیری نیشابوری، سال وفات: 261 هـ ، دار النشر : دار إحیاء التراث العربی – بیروت ، تحقیق: محمد فؤاد عبد الباقی.
در متن فوق رسول خدا صلی الله علیه وآله به امیر المؤمنین علیه السّلام می‌فرماید: همان‌گونه که مقام جانشینی و امامت برای هارون برادر حضرت موسی وجود داشت تو نیز بعد از من مقام جانشینی و امامت امت را بر عهده داری اما این بدان معنا نیست که مقام نبوت را نیز دارا باشی.
بر اساس آیه 124 سوره بقره:
«انى جاعلک للناس اماما»
برتر بودن مقام امامت از مقام نبوت روشن می شود. زیرا به لحاظ تاریخى، مقام امامت آن وقت به حضرت ابراهیم اعطا گردید که ایشان مقام نبوت را داشتند. این مطلب به ویژه با توجه به لحن آیه که امامت را مبتنى بر امتحانات و آزمایشات سخت در دوران نبوت حضرت ابراهیم مبتنى کرده است به خوبى فهمیده مى شود. آیه در مقام اعطاى نشان و درجه عالى ترى است که با درجات پیشین تفاوت ماهوى و حقیقى را داراست.
بر این اساس است که گفته می‌شود امامان معصوم علیهم السلام بر بسیاری از پیامبران برتر هستند .