همان طور که می دانید امروزه عرفان های نوظهور بسیاری در جامعه ایران ظهور و رشد پیدا کرده اند که عنوان عرفانی را با خود به یدک می کشند که البته تعدادی از آنها عرفان های وارداتی و تعدادی از آنها عرفان های بومی می باشند.
عرفان ومعنویت بخاطرجاذبه فطری که دارد انسانهاخواه ناخواه به دنبال آن می روند و اگرعرفان اصیل به آنها عرضه   نشود افراد به دنبال   عرفان کاذب خواهندرفت ، ما باید عرفان   اصلی واسلامی وشیعی   رابشناسیم تا طلای ناب را از طلای   بدلی تشخیص دهیم و دزدان   دین وشریعت، تشنگان عرفان ومعنویت را باجنس قلابی فریب ندهند.
طبیعتا برای اینکه دید آیا عرفان مورد نظر، عرفانی حقیقی و منطبق با آموزه های اسلامی است یا خیر، باید آن را با یکسری معیار و شاخص های قرآنی و روایی، مورد سنجش قرار داد. در ادامه به یکسری از   معیارها و شاخص ها برای تشخیص عرفان حقیقی از عرفان دروغین و مخرب، اشاره می شود.
در ابتدا به شاخصه های عرفان حقیقی و ناب می‌پردازیم.
1-اولین شاخص عرفان ناب، توحیداست.
2-دومین شاخص عرفان ناب،شریعت است.یعنی اهل عمل به احکام ودستورات دین است.
3-سومین شاخص عرفان ناب،اطاعت است.یعنی مطیع بی قیدو شرط دستورات الهی باشد.
4-چهارمین شاخص عرفان ناب،ضدعقلانی نیست بلکه فوق عقلانی است.
5-پنجمین شاخص عرفان ناب، توازن بین دنیاوآخرت است.
6-ششمین شاخص عرفان ناب،اخلاق است.
7-هفتمین شاخص عرفان ناب،فراگیربودن آنست.
8-هشتمین شاخص عرفان ناب،دنبال کرامت سازی و کارهای خارق العاده نیست
9- نهمین شاخص عرفان ناب،اعتقادبه معادوزندگی پس ازمرگ می‌باشد.
در مقابل، نادیده گرفتن خدابه عنوان هدف غایی اولین شاخصه عرفان‌های دروغین می باشد. از شاخصه‌های عرفان‌های کاذب نادیده گرفتن اعتقاد به خدا یا انکار وجود خدا و یا بعضاً ارائه تفسیری نامعقول از خدا به انگیزه انکار خدای حقیقی است. یکی دیگر از ویژگی‌ها و شاخصه‌های این نوع عرفان‌ها، شادمانگی به عنوان هدف غایی می‌باشد. عرفان‌های نوظهور چون در بستر مدرنیته رشدکرده‌اند، یکی از ویژگی های مدرنیته، پذیرش سکولاریسم واینجایی واین عالمی درهمه ابعاد زندگی است.به همین علت غایت عالی وهدف نهایی بسیاری ازعرفان های نوظهور امری دنیوی ومادی است. بنابراین «شادی و آرامش وامید به زندگی این جهانی» را می توان به عنوان هدف غائی این عرفانها نامید.
یکی دیگرازوجوه مشترک همه عرفان های کاذب، به ویژه معنویت‌های نوظهور، گسیختگی وناسازگاری معنویت وعقلانیت یا به تعبیر بهتر، نفی عقلانیت و مخالفت جدی با فلسفه و منطق است. همچنین، شریعت‌ستیزی، در آموزه‌های آنان به عنوان محور اساسی، وجود دارد. فقه ستیزی وشریعت گریزی وجه مشترک همه عرفانهای نوظهورشرقی وغربی می‌باشد.
جهت مطالعه بیشتر به کتاب در آمدی بر عرفان حقیقی و عرفان های کاذب، نوشته احمد حسین شریفی، مراجعه شود.