قوی ترین طلسمات+قویترین دعا و طلسم+قوی ترین کتاب طلسم و دعانویسی مطالب مذهبی+طلسم سیاهی و طلاق+طلسم احضار محبت معشوق+دانلود کتاب طلسم محبت و طلاق قوی
۱۳۹۴/۰۴/۱۲
–
۳۰۹ بازدید
سلام
منظوردقیق ازشرک چیست؟
امروزه چه چیزرا میتوان شریک خداقرار داد؟
آیامثلا کمک خواستن از بنده خدا وفراموش کردن قدرت خداشرک است؟
تشکر
1- در یک تقسیم بندی کلی دو نوع شرک داریم:
الف) شرک اعتقادی؛
آنچه آمرزیده نمی شود، شرک اعتقادی به معنی شریک قرار دادن برای خداوند در نظام هستی است که از آن به شرک «جلی و آشکار» تعبیر می شود و گروه مشرکان را نیز شامل می شود.
ب) شرک عملی
آنچه برخی مسلمانان و خداپرستان گاهی به آن دچار می شوند «شرک عملی» به معنای عدم اخلاص در نیت و رفتار و تکیه بر غیرخدا در امور زندگی است که از آن به «شرک خفی و پنهان» نیز تعبیر می شود. این نوع شرک قابل آمرزش است و به هر مقدار آدمی با توبه و انابه و توکل به خدا در مسیر اخلاص گام بردارد. رهایی او از این نوع شرک موجب کسب «درجات بهشت» می شود و از «درکات جهنم» نجات می یابد.
2- باید دانست که اساسی ترین و عمیق ترین مسأله عقیدتی مسأله توحید است، توحید در همه زمینه ها و ابعاد. زیرا هر حرکت تخریبی و ضد الهی از شرک سرچشمه می گیرد مثل دنیاپرستی، مقام پرستی، هواپرستی و مانند آن هر کدام شاخه ای از شرک محسوب می شوند. همان گونه که اساس تمام حرکت های صحیح و سازنده توحید است.
لذا توحید یعنی تنها دل به خدا بستن و سر بر عرفان او نهادن و از غیر او بریدن و همه بت ها را در آستان کبریایی او درهم شکستن!
لذا بر اساس برخى روایات، این که عده اى مى گویند اگر فلان کس نبود مشکل ما حل نمى شد یا همین تعبیر نارواى عرفى ما که مى گوییم اول خدا دوم طبیب، با توحید ناب سازگار نیست؛ زیرا خدا اولى است که آخر هم هست. پس، در قبال خدا هیچ موجود دیگرى مؤثر نخواهد بود.
3- شرک به معنای این است که انسان به غیر خداوند، عقیده کارگشایی داشته باشد، آن هم بطور استقلالی! مثلا فردی برای درمان کسالت خود، به پزشکی مراجعه کند بدون اینکه معتقد باشد شفا در دست خداست. لذا، غیر خدا را در برابر خدا قرار دادن، شرک است.
اما چنانچه اولیای خدا را واسطه لطف خدا بدانیم و کار را فقط از طریق خداوند متعال بدانیم، هرگز شرک نیست! زیرا خداوند با اینکه کارها را تدبیر می کند، (یُدَبِّرُ اْلاَمْرَ) اما فرشتگانی را هم برای تدبیر امور قرار داده است (وَالْمُدبِّراتِ اَمْراً ؛ نازعات/ 5)
همچنین با اینکه تقسیم رزق مردم به دست خدا است، ولی مامورانی برای این کار نیز قرار داده است (فَالْمُقَسِّماتِ اَمْراً ؛ ذاریات/ 4)
با اینکه خودش فرموده که ما اعمال شما را می نویسیم (نَکْتُبُ ما قَدَّمُوا ؛ یس/ 12) ولی مأمورانی را برای ثبت و ضبط اعمال نیز مقرر فرموده است (کِراماً کاتِبینَ ؛ انفطار/ 11).
با اینکه خودش جان ما را می گیرد، ولی برای جان گرفتن هم، مسئول گذاشته است؛ (یَتَوَفّا کُمْ مَلَکُ الْمَوتِ ؛ سجده/ 11)
آری، منشا همه ی قدرت ها و خیرها خداوند است، ولی قانون را چنین قرارداده که کارها از طریق وسائل انجام شود.
بنابر این اگر خداوند انسان یا فرشته یا موجودی را در عالم، واسطه کاری قرار داده، توجه به آن واسطه، شرک نیست، مگر زمانی که ما از خدا غافل باشیم و چشم خود را به واسطه دوخته و آن را تنها عامل قرار دهیم.
الف) شرک اعتقادی؛
آنچه آمرزیده نمی شود، شرک اعتقادی به معنی شریک قرار دادن برای خداوند در نظام هستی است که از آن به شرک «جلی و آشکار» تعبیر می شود و گروه مشرکان را نیز شامل می شود.
ب) شرک عملی
آنچه برخی مسلمانان و خداپرستان گاهی به آن دچار می شوند «شرک عملی» به معنای عدم اخلاص در نیت و رفتار و تکیه بر غیرخدا در امور زندگی است که از آن به «شرک خفی و پنهان» نیز تعبیر می شود. این نوع شرک قابل آمرزش است و به هر مقدار آدمی با توبه و انابه و توکل به خدا در مسیر اخلاص گام بردارد. رهایی او از این نوع شرک موجب کسب «درجات بهشت» می شود و از «درکات جهنم» نجات می یابد.
2- باید دانست که اساسی ترین و عمیق ترین مسأله عقیدتی مسأله توحید است، توحید در همه زمینه ها و ابعاد. زیرا هر حرکت تخریبی و ضد الهی از شرک سرچشمه می گیرد مثل دنیاپرستی، مقام پرستی، هواپرستی و مانند آن هر کدام شاخه ای از شرک محسوب می شوند. همان گونه که اساس تمام حرکت های صحیح و سازنده توحید است.
لذا توحید یعنی تنها دل به خدا بستن و سر بر عرفان او نهادن و از غیر او بریدن و همه بت ها را در آستان کبریایی او درهم شکستن!
لذا بر اساس برخى روایات، این که عده اى مى گویند اگر فلان کس نبود مشکل ما حل نمى شد یا همین تعبیر نارواى عرفى ما که مى گوییم اول خدا دوم طبیب، با توحید ناب سازگار نیست؛ زیرا خدا اولى است که آخر هم هست. پس، در قبال خدا هیچ موجود دیگرى مؤثر نخواهد بود.
3- شرک به معنای این است که انسان به غیر خداوند، عقیده کارگشایی داشته باشد، آن هم بطور استقلالی! مثلا فردی برای درمان کسالت خود، به پزشکی مراجعه کند بدون اینکه معتقد باشد شفا در دست خداست. لذا، غیر خدا را در برابر خدا قرار دادن، شرک است.
اما چنانچه اولیای خدا را واسطه لطف خدا بدانیم و کار را فقط از طریق خداوند متعال بدانیم، هرگز شرک نیست! زیرا خداوند با اینکه کارها را تدبیر می کند، (یُدَبِّرُ اْلاَمْرَ) اما فرشتگانی را هم برای تدبیر امور قرار داده است (وَالْمُدبِّراتِ اَمْراً ؛ نازعات/ 5)
همچنین با اینکه تقسیم رزق مردم به دست خدا است، ولی مامورانی برای این کار نیز قرار داده است (فَالْمُقَسِّماتِ اَمْراً ؛ ذاریات/ 4)
با اینکه خودش فرموده که ما اعمال شما را می نویسیم (نَکْتُبُ ما قَدَّمُوا ؛ یس/ 12) ولی مأمورانی را برای ثبت و ضبط اعمال نیز مقرر فرموده است (کِراماً کاتِبینَ ؛ انفطار/ 11).
با اینکه خودش جان ما را می گیرد، ولی برای جان گرفتن هم، مسئول گذاشته است؛ (یَتَوَفّا کُمْ مَلَکُ الْمَوتِ ؛ سجده/ 11)
آری، منشا همه ی قدرت ها و خیرها خداوند است، ولی قانون را چنین قرارداده که کارها از طریق وسائل انجام شود.
بنابر این اگر خداوند انسان یا فرشته یا موجودی را در عالم، واسطه کاری قرار داده، توجه به آن واسطه، شرک نیست، مگر زمانی که ما از خدا غافل باشیم و چشم خود را به واسطه دوخته و آن را تنها عامل قرار دهیم.