عیسای مسیح (ع) هم در دنیا شهید مردم بود، یعنی به آنچه رخ می داد آگاه بود و هم در قیامت در محکمه عدل الهی به عنوان گواه امین و صادق گواهی می دهد، پس شاهد بالحق است و قرآن کریم شفاعت را از آنِ شاهدان به حق دانسته است: (وَلا یَمْلِکُ الَذیِنَ یَدْعُون مِنْ دُونِه الشِّفاعَة اِلاّ مَن شَهِدَ بِالْحَقِّ) زخرف/86شفاعت به معنای فدا شدن نیست، چنانکه گروهی پنداشتند که عیسای مسیح فدا شده است تا خدای سبحان گناهان امتش را ببخشد.

شفاعت در روز قیامت به اذن خداست و تا خدای سبحان اذن ندهد کسی حق شفاعت ندارد: (مَنْ ذَا الَّذی یَشْفَع عِنْدَه اِلّا بِاِذْنِه) بقره/255 خداوند، هم به شافع باید اذن بدهد، هم درباره کسی که برای او شفاعت می شود و او کسی است که دینش مرضیّ خدای سبحان باشد: (وَلا یَشْفَعُون اِلّا لِمَنِ ارْتَضی) انبیاء/28 . بنابراین کافران و منافقان از قلمرو شفاعت بیرونند، نه تنها حق شفاعت ندارند، بلکه شفاعت هم نخواهند شد، زیرا خطوط کلی شفاعت مشخص شده است: کسی می تواند شفاعت کند که مأذون و شاهد بالحق باشد و کسی می تواند شفاعت شود که دینش مرضی باشد و کفر و نفاق مرضیّ حق نیست: (وَلا یَرْضی لِعِبادِه الْکُفرَ وَاِنْ تَشْکُروا یَرضِه لَکُمْ) زمر/7. بنابراین شفاعت در اختیار خدای سبحان است و اگر مسیح (ع) بخواهد شفاعت کند، خداوند باید اذن بدهد.

آیة الله جوادی آملی،تفسیر موضوعی قرآن ج 7 (سیرة پیامبران(ع) در قرآن)