چنین حالتی از امام معصوم که سهل است حتّی از یک عارف واصل هم بعید است که برای صرفاً مرگ فرزند و بلکه شهادت فرزند، این همه متأثّر شود تا جایی که چنین جمله‌ای بگوید؛ آن هم در حالی که آن حضرت می‌دانست ساعتی بعد، خودش هم با شهادت، فرزندش را خواهد دید. لذا این جمله‌ی امام حسین ـ علیه السّلام ـ نه برای بیان داغ شهادت فرزند، بلکه برای بیان مقام عظیم علیّ اکبر ـ علیه السّلام ـ بوده. امام حسین ـ علیه السّلام ـ خواسته با این جمله بفهماند، دنیایی که در آن، بنده‌ی خالصی چون علیّ اکبر ـ علیه السّلام ـ نباشد، خاک بر سر چنان دنیایی. دقّت شود! آن حضرت، نفرمودند: «بعد از تو من چگونه زندگی کنم؟!» اساساً جا نداشت که آن حضرت چنین بگوید؛ چرا که می‌دانست دقایقی بعد، خودش هم شهید خواهد شد. لذا چنلن نفرمود، بلکه فرمودند: «عَلَى الدُّنْیَا بَعْدَکَ الْعَفَاءُ ــ بعد از تو، خاک بر سر دنیا.» یعنی دنیا با وجود تو و امثال تو، که یادآور رسول الله ـ صلّی الله علیه و آله ـ هستید، ارزش دارد و الّا دنیای خالی از بندگانی مثل تو، خاک بر سرش. از همین کلام حضرت فهمیده می‌شود که جناب علیّ اکبر ـ علیه السّلام ـ دارای مقام عصمت بوده؛ چرا که غیر معصوم، شایسته‌ی چنین تعریف و تجمیدی از سوی امام معصوم نیست. شاید با وجود چنین قرائنی است که آیة الله بهجت ـ قدّس سرّه ـ جناب علیّ اکبر ـ علیه السّلام ـ را معصوم می‌دانستند.
ایشان فرموده‌اند: «عصمت در نبوّت و وصایت شرط است؛ امّا اینکه اصلاً تحقّق عصمت منحصر است به نبی و وصی، دلیلی نداریم. ما در «زید بن‌ علی‌ بن‌ الحسین» علیه‌ السّلام احتمال عصمت می‌دهیم. همچنین، درباره‌ی ابو‌الفضل، علی‌ بن‌ الحسینِ شهید و اصحاب سیدالشهدا علیه‌السّلام احتمال عصمت می‌دهیم، بلکه بالاتر از احتمال، صحبت احتمال عصمت نیست، واقعِ عصمت در این‌ها محرز است. همچنین مقداد، سلمان و این بزرگوارها که کوه تقوا بودند، آیا می‌شود بگوییم عصمت ندارند؟! بلکه در همین عصرهای نزدیک ما دیده شده کسانی که مدّعی بودند: عالماً و عامداً معصیت به‌جا نیاورده‌ایم.» (رحمت واسعه، آیة الله بهجت، ص64)
وقتی آن حضرت، علیّ اکبر ـ علیه السّلام را به میدان می‌فرستاد فرمود: «اللَّهُمَّ اشْهَدْ فَقَدْ بَرَزَ إِلَیْهِمْ غُلَامٌ أَشْبَهُ النَّاسِ خَلْقاً وَ خُلُقاً وَ مَنْطِقاً بِرَسُولِک ص وَ کُنَّا إِذَا اشْتَقْنَا إِلَى نَبِیِّکَ نَظَرْنَا ــ خداواندا شاهد باش! پسری به مبارزه با آنها رفت که شبیه‌ترین مردم است در آفرینش و در اخلاق و در گفتار، به رسول تو؛ که ما هرگاه مشتاق پیامبر تو می‌شدیم به او نگاه می‌کردیم.» (لهوف، سیّد بن طاووس، ص113)
این کلام، بیان عظمت فوق العاده‌ی جناب علیّ علیّ اکبر ـ علیه السّلام ـ است. آن بزرگوار هم در خلقت جسمانی و روحانی، هم در صفات اخلاقی، هم در فصاحت و بلاغت و حکیمانه سخن گفتن، شبیه‌ترین مردم به رسول الله ـ صلّی الله علیه و آله ـ بوده است.
لذا طبیعی است که امام حسین ـ علیه السّلام ـ دنیای بدون چنین شخصیّی را، دنیایی خاک بر سر بداند، بلکه در آن لحظه که آن حضرت به میدان رفت، اگر کسی چشم و گوش باطنی‌اش باز بود می‌شنید که دنیا خودش هم فریاد می‌زند که «خاک بر سر شدم.» کما اینکه در زیارت عاشورا و برخی احادیث آمده که آسمان و زمین به سبب شهادت امام حسین ـ علیه السّلام ـ عزادار و مصیبت‌زده شدند و در احادیث آمده که از آسمان خاک سرخی بر زمین می‌پاشید و از زیر سنگها خون جاری می‌شد. الآن هم اهل مکاشفه در روز عاشورا این صحنه‌ها را مشاهده می‌کنند و می‌شنوند که دنیا در لحظه‌ی شهادت علیّ اکبر ـ علیه السّلام ـ می‌گوید: «علیَّ بعدک العفاء ــ بعد از تو خاک بر سر من.» امام حسین ـ علیه السّلام ـ نیز در حقیقت از همین واقعه‌ای که در باطن جهان رخ می‌داد گزارش داده‌اند.