روایاتی که در کتب معتبر شیعه همچون کتب اربعه نقل شده است دارای سلسله اسناد تا امام معصوم است روایتی که راویان آن تا امام ثقه ومورد اطمینان باشند قابل استناد است از باب مثال روایتی را که مرحوم کلینی در کافی نقل می کند اولا انتساب کافی به مرحوم کلینی از طریق سلسله اجازات علمای شیعه جای تردید در آن نیست یعنی خود مرحوم کلینی کتاب را به افراد مورد اطمینانش املا نموده واجازه نقل داده و آن افراد به دیگر افراد مورد اطمینان خودشان تا زمانی که نسخ متعدد از آن به یک شکل پخش شده که جای تردید در نسبت آن به نویسنده باقی نمی ماند از سوی دیگر مرحوم کلینی سلسله اسنادی را که تا امام ذکر می کند از طریق علم رجال قابل ارزیابی است که چگونه افرادی بوده اند مثلا در یک روایت صحیح مرحوم کلینی از استاد مورد اعتمادش نقل می کند و وی از راوی قبلی تا با  پنج، شش ویا هفت واسطه به امام معصوم می رسد از سوی دیگر بنای علمای شیعه بر این نبوده که هر روایت مجعول وتحریف شده را از هر کسی نقل کنند با بیان این مقدمه لازم است بدانیم برخی اوقات روایت نقل شده مربوط به حوزه عمل وبایدها ونبایدها یعنی واجبات و محرمات در این گونه موارد برای اثبات وجوب و یا حرمت دقت سندی لازم است و گاهی روایت مربوط به حوزه مستحبات و آداب است که در این گونه موارد دقت سندی لازم نیست از باب مثال دعاهای وارد شده و منسوب به معصومین که در کتب معتبر علمای شیعه همچون کتب سید ابن طاوس نقل شده نیاز به دقت سندی ندارد همین که مضمون دعا مطالبش صحیح باشد و مخالف با اعتقادات مسلمی نباشد خواندن آن بلا اشکال است چون مناجات  با خدا با مضامین صحیح حتی اگر از معصوم هم نباشد جایز است در روایات مربوط به حوزه مسایل اخلاقی نیز محتوای روایت خودش می تواند شاهد بر صدق و اعتماد به آن باشد و اما در مسایل مربوط به اصول اعتقادات در این گونه موارد یقین لازم است و باید محتوای روایت مطابق با اصول مسلمه عقلی و محکمات آیات و بدیهیات دینی باشد و یا  از متواترات باشد به گونه ای که موجب اطمینان ویقین شود  و در غیر این صورت روایت قابل استناد نخواهد بود البته سخن و مطلب در این باره زیاد است و پاسخ به این سوال نیاز به بحث مبسوط و مفصل دارد که  به اجمال به آن اشاره  شد .