صاحب الزمان(ع) چگونه از قاتلان حضرت زهرا(س) انتقام می گیرند؟

از احادیث متعدّد استفاده می شود که نخستین کار حضرت مهدی(ع) پس از ورود به مدینه، بیرون آوردن جنازه آن دو نفر ظالم و غاصبِ حق زهرا(س) است.

خلاصه مطلب این است که ایشان از مردم می پرسند: آیا بین شما کسی هست که آن دو را بشناسد؟ در پاسخ می گویند: ما آنها را از طریق اوصافشان می شناسیم و کسی غیر از آن دو نفر کنار جدّ به خاک سپرده نشده…. سپس ایشان دیوارهای کنار قبر آن دو را خراب می کنند…. تا اینکه به جنازه آن دو رسیده و جسد آنها را با همان صورت که از دنیا رفته اند، بیرون آورده و کفن را کنار می زنند. امام به اذنِ خدا، آن دو را زنده نموده و بر آنها لعن و نفرین می نمایند… هر کس به اندازه دانه ای از دوستی و محبّت آنها به دل داشته باشد، آنجا عقیده خود را ظاهر کند.

آنگاه به امر حضرت، خلایق اجتماع می کنند (تا شاهد محاکمه آندو باشند) سپس تمام رفتارهای ناپسند آنها را در هر عصر و زمانی، ذکر کرده و آنها نیز به جنایات خویش اعتراف می کنند. به دستور حضرت، ابتدا حاضرین از آنها قصاص می کنند. سپس حضرت امر می فرمایند تا آتشی از زمین بیرون آید که این همان آتشی است که بَر در خانه حضرت فاطمه(س) آورده بودند. و با همان هیزمی که برای آتش زدن اهل بیت(ع) جمع آوری کرده بودند ـ و نزد اهل بیت باقی مانده و از یکدیگر ارث می بَرند ـ آنها را آتش زده، پس دستور می دهند که بادی وزیده و اکسترشان را به دریا ریخته و پراکنده نمایند.

البته تصور نشود که این، آخرین عذابِ آن دو است: حضرت امام جعفر صادق(ع) در این رابطه چنین می فرمایند: هرگز!… به خدا سوگند که سیّداکبر رسول خدا(ص)ـ و “صدّیق اکبر” امیرالمؤمنان و حضرت فاطمه(س) و امام حسن(ع) و امام حسین(ع) و بقیّة ائمه هُدی(ع) و تمامیِ آنهایی که ایمان خالص داشته اند و همة کسانی که کافر محض بوده اند برگشته و آنجا حاضر شده و قصاص می گیرند. تا جایی که در یک شبانه روز هزار مرتبه کشته می شوند ولی باز به صورت نخست برمی گردند.

نکته اینجاست که ما خیال می کنیم: جنایت دشمنانِ حضرت زهرا(س) همان سیلی زدن به ایشان است و ظلم قاتلین حضرت امام حسین(ع) نیز، قتل ایشان می باشد؟! درحالی که عمق جنایت فراتر از شعاع درکِ ماست.

حضرت امام محمد باقر(ع) پاسخ این سؤال را چنین می فرمایند: آن دو اولین کسانی هستند که به ما ظلم کرده، حق ما را ربوده و بر ما چیره شدند. آن دو دری از ظلم و ستم به رویِ ما گشودند که تا قیامت بسته نخواهد شد. خداوند از ستمی که در حق ما نمودند نگذرد و آنها را نیامرزد.

به عبارتی: آن سیلی نیز آغاز نبرد بی پایانی بود که از دست پلید دوّمی شلیک شد و تنها جنایت آن دو نیست.

تمام جنایات (حتی شهادت حضرت سیدالشهداء(ع) از روزِسقیفه و هم پیمانی ِ شیطان صفتان جهت غصب حق امامت و مدیریّت شایسته سالارِ معصومان، نشأت می گیرد.

امام جعفر صادق(ع) وزر و وبال همه را گردن آندو می داند و می فرماید: تا قیامت هر خون ناحقی که ریخته شود، هر مالی که از حرام کسب شود، و هر فحشایی که مرتکب شوند همه بر گردن آن دو می باشد، تا این که قائم آل محمد(ع) به پاخیزد (و از این اعمال جلوگیری کند). ما بنی هاشم بزرگ و خُردسال خود را دستور می دهیم که آن دو را سَب نموده (و ناسزا) گویند و از آنها برائت و بیزاری جویند.

با این حساب، دانسته می شود که جرم دشمنان اهل بیت(ع) یکی و دو تا و صدتا و یک میلیون و یک میلیارد نیست بلکه به اندازه تمام گناهان صغیره و کبیره جن و انس (در طول زمان)، مرتکب فحشا و منکرند؛ و از اینروست که حتّی قصاصِ در زمان رجعت نیز کافی نمی باشد!

امام صادق(ع) فرمودند: محبت و ولایت اولیای الهی و برائت از دشمنان آنها واجب است. برائت از کسانی که به آل محمد(ص) ستم کرده، هتک حرمت نموده، فَدَک و میراث حضرت فاطمه(س) را به زور گرفتند و حقوق آن حضرت و امیرالمؤمنین(ع) را به یغما بردند…

منبع: اندیشه قم