برخی آیات قرآن نص در معنای خود است به گونه ای که احتمال معنای دیگر در آن می رود و برخی ظاهر که در یک معنا ظهور بیشتری دارد ولی احتمال معنای دیگر هم می رود اگر گفته می شود قرآن ظنی الدلاله است ظواهر قرآن است و نه نصوص آن از باب مثال سوره توحید نص در یکتایی خد است و معنا ندارد که بگوییم دلالت سوره توحید بر یکتایی خداوند ظنی است و یقینی نیست و اما دلالت آیه احل الله البیع در این که هر گونه داد و ستدی حلال است ظهوری  است و استدلال به عموم این آیه بر حلیت برخی از موارد که داد و ستد بر آن صدق می کند لکن احتمال فساد و حرمت در آن می رود از باب اخذ به ظاهر قران است که خلاف آن نیز محتمل است خطاب امیر مومنان به ابن عباس هم  که با خوارج به قران استدلال مکن به این علت است که  برداشت از قران ممکن است متفاوت باشد و یک آیه را هر کس به شیوه خودش معنا کند به ویژه در آیاتی که متشابه است و این سخن مولا به این معنا نیست که به هیچ ایه از قران بر هیچ موضوعی نتوان استدلال کرد .