صفات کمالی یعنی کمالات وجودی ای که مخلوقات دارند ، یقینا آفریننده آنها دارا می باشد چرا که اگر او خود از چنین کمالاتی بی بهره بود چگونه می توانست به آفریده هایش ببخشد. او واجد کمالات و مبرا از همه نقص ها و کاستی های بندگانش است. او موجودی است با وجودی صرف و نامحدود.
اما در مورد صفاتی که در سوال ذکر شده است باید گفت که صفت «میل به کمال و پرستش» چون خبر از میل و گرایش بندگان به موجودی والا و برتر را می دهد و چیزی برتر از خداوند در عالم هستی وجود ندارد و چنین صفتی به همین معنای آن ، خبر از نهایت درجه نیاز و فقر می دهد در مورد خداوند جایی ندارد و ذات الهی از آن و هر چیزی که به گونه ای بیانگر نقص و نیازی باشد مبراست.
البته خداوند چون کمال مطلق و خیر محض و هر موجودی تنها به سوی کمال و خیری محض توجه دارد او به خود و کمالات خود توجه نموده و به تعبیر عرفا او عاشق ذات خود است چرا که چیزی برتر و نیکوتر از ذات او وجود ندارد.
اما در مورد صفت تواضع باید گفت چون چنین صفتی در اصل جنبه تربیتی و اخلاقی دارد و مفاد آن ، این است که بنده ای وجود ندارد که نقص و کاستیی در او نباشد از این رو نباید به خود غره گردد و خویش را برتر از فردی دیگر بداند. اما در مورد موجودی که به حق از همه برتر و والاتر است چنین امری معنا ندارد.