در این باره باید دانست؛ در قرآن دو نحوه انتساب انجام کارها، به پروردگار بیان شده است. یکى مواردى که صیغه جمع به کار برده شده و نشانگر نقش و کارکرد وسایط فیض الهى مانند فرشتگان در تحقق فعل و انجام کارها است. یکى مواردى که صیغه مفرد به کار رفته که مى تواند اعم از فعل مباشر خداوند یا کارى باشد که به اراده او از طریق وسایط فیض انجام گرفته است. لذا این گونه آیات، دلالت بر این واقعیت دارند که امور جهان هستى، دوگونه انتساب پذیرى به ذات اقدس حق دارند: مستقیم و غیرمستقیم.به طور مثال درباره نزول وحى بر قلب پیامبر صلى الله علیه و آله که عواملى همچون جبرئیل دخالت داشته اند؛ گفته مى شود «ما» قرآن را نازل کردیم و در قرآن چنین آمده است:
«إِنّا نَحْنُ نَزَّلْنَا الذِّکْرَ وَ إِنّا لَهُ لَحافِظُونَ »[ حجر 15، آیه 9.].
در مورد آیه «فَلَمّا آسَفُونا انْتَقَمْنا مِنْهُمْ »[ زخرف 43، آیه 55.]؛ «هنگامى که ما را به خشم آوردند از آنها انتقام گرفتیم» از امام صادق علیه السلام روایت کرده است که: خداوند عزوجل مانند ما، به خشم نمى آید ولکن براى خودش اولیاى آفریده است که آنها به خشم مى آیند یا خشنود مى شوند پس خشم و خشنودى آنان را خشم و خشنودى خودش دانسته و به صورت جمع به خودش نسبت داده است.[ کافى، ج 1، ص 144 ؛ برهان، ج 4، ص 150 و ج 1، ص 102.]