طبق آيات قرآن آفرينش مرگ به چه معناست؟

طبق آيات قرآن آفرينش مرگ  به چه معناست؟

اينجا مفسرين بحثي را طرح كرده‏اند كه ” « خلق الموت و الحيوه » “يعني چه ؟ خدا ، هم مرگ را آفريد و هم حيات را . حيات امري است وجودي‏، قابل آفرينش هست ، مرگ نيستي است ، فقدان حيات است ، نيستي كه ‏ديگر قابل آفرينش نيست . مثل اين است كه ما نور داريم و سايه ، سايه‏ همان نبودن نور است ، يك امري نيست كه قابل خلق و ايجاد باشد . پس‏ چطور در اينجا اين تعبير آمده است كه ” « الذي خلق الموت و الحيوه” ؟ اين سوال دو جواب دارد . يك جوابش اين است كه به اصطلاح مي‏گويند : عدمها و نيستيهايي كه فرضا نيستي باشد از نوع عدم و ملكه است ، بازقابل آفرينش است ولي به تبع .جواب ديگرش اين است كه مرگ در بيان قرآن صرفا نبود حيات و نيستي‏ نيست ، بلكه مرگ تطور است ، يعني انتقال از نوعي از حيات به نوع ديگر از حيات است . در واقع تولدي است از حياتي به حيات ديگر واين  مطلب در سور واقعه صراحت بيشتري داردآيه اين  است: ” « نحن قدرنا بينكم الموت و ما نحن بمسبوقين علي ان نبدل امثالكم و ننشئكم في ما لاتعلمون »” ما مرگ‏ را مقدر كرده‏ايم ، مرگ قضا و قدر ماست ، تقدير ماست . مرگ يك ضرورتي‏ كه از روي يك امر چاره‏ناپذيري [ باشد ] ، يك فنايي كه ديگر چاره‏ ناپذيرباشد نيست . ما در اين جهت مغلوب نيستيم ( يعني از روي اراده و از روي‏ غلبه خود اين كار را كرديم ) كه شما را به مثل شما تبديل كنيم ( گفته‏انداين اشاره به همان مساله حركت جوهريه است . مخصوصا ملاصدرا در تفسير سوره واقعه در اينجا داد سخن داده است ) و شما را انشا كنيم و به وجود بياوريم و منتقل كنيم در جهاني كه آن جهان را نمي‏شناسيد ، يعني اين مرگ‏ كه از نظر شما كه در اين دنيا هستيد فنا و نيستي و تباه‏شدن است ، درواقع‏ و نفس‏الامر نيستي و تباه‏شدن نيست ، بلكه انتقال از نشئه‏اي به نشئه ديگراست .
پيغمبر اكرم صلي الله عليه و آله در ابتداي بعثتشان وقتي كه عده‏اي راكه ظاهرا همان بني‏هاشم و بني عبدالمطلب بودند جمع كردند اين جمله‏ ها رافرمودند : « ” كما تنامون تموتون و كما تستيقظون تبعثون ” » همين‏طور كه‏ مي‏خوابيد مي‏ميريد ، يعني مرگ جز يك خواب براي بشر نيست ، و بعثت ،قيامت ، حشر جز يك بيداري بعد از يك خواب طولاني نيست . همين‏طور كه‏ خوابيدن نيستي و فنا نيست ، مردن هم نيستي و فنا نيست ، « خلقتم للبقالا للفنا » .

منبع:
آشنايي با قرآن.شهيد مطهري ج8ص136و137