ظاهر و سیمای امام باقر و امام صادق علیهمالسلام

از برخی متون استفاده می شود. امام باقر (ع) چاق بوده است ، اما این امر به گونه ای نبود که حضرت را از حالت معتدل و طبیعی خارج کرده باشد. از آن جایی که حضرت چهار شانه و قوی هیکل بود، که ایشان را چاق نشان می داد . در ضمن صرف قوی هیکل و چاق بودن امام ، با زهد حضرت منافات ندارد، زیرا امام مانند آن دسته انسان ها نبود که با زیاد غذا خوردن چاق شده باشد. امام یکی از زهاد بود و مانند امامان دیگر زهد و ساده زیستی را رعایت می کرد و به عبادت خداوند دعا و نیایش می پر داخت . افزون بر آن تنها عوامل چاقی زیاد غذا خوردن نیست ، ممکن است انسان غذای کم بخورد و بهداشت را رعایت کند و چاق شود. شاید امام – به رغم این که- زهد را رعایت و از غذای ساده استفاده می نمود، در عین حال چاق بود . شاید هم حضرت به جهت گرمای زیاد نتوانسته بود یا به جهت کهولت سن یا بیماری نیاز به مساعدت غلامان داشت .گرچه شهید مطهری از امام به عنوان ” انسان چاق و فربه” یاد کرده اما مقصود استاد آن نیست که امام به حدی چاق بود که چند نفر زیر بغل حضرت را گرفته بودند. اگر کسی این قدر چاق باشد ، دیگر نمی تواند کار کند، و حال اینکه امام کار می کرد ، از این رو مورد اعتراض مردى به نام محمد بن منکدر قرار گرفت . او گفت : این مرد کیست که در این هواى گرم خود را به دنیا مشغول ساخته است؟!
ابن شهر آشوب در مناقب مى نویسد: امام صادق (ع) چهار شانه بود و سیمایى نورانى داشت. موهایش سیاه و پر پشت و بینى او کشیده و باریک بود. بر گونه اش خالى سیاه و بر بدنش دو برآمدگى؟بود. در فصول المهمة درباره توصیف ظاهر آن حضرت آمده است: امام صادق (ع) میانه قد و گندمگون بود.
در برخی روایات نیز چنین آمده که : شمایل آن حضرت مثل پدرش امام باقر(ع) بود. جز آنکه کمی باریکتر و بلندتر بود. مردی بود میانه بالا، افروخته روی، پیچیده موی و پیوسته صورتش چون آفتاب می‌درخشید. در جوانی موهای سرش سیاه بود. بینی‌اش کشیده و وسط آن اندکی بر آمده بود و برگونه راستش خال سیاهی داشت. محاسن آن جناب نه زیاد پرپشت و نه زیاد تنک بود. دندانهایش درشت و سفید بود و میان دودندان پیشین آن گرامی فاصله داشت. بسیار لبخند می‌زد و چون نام پیامبر برده می‌شد رنگ رخسارش زرد و سبز می شد. در پیری سفیدی موی سرش بر وقار و هیبتش افزوده بود.
در خصوص رنگ چشمان امام صادق جایی برخورد نکردیم جز در کتاب مغز متفکر جهان شیعه، از ذبیح الله منصوری که به نقل از زن قابله که به امام زین العابدین(ع) در زمان تولد ایشان گفته است.