درباره داشتن موی بلند باید گفت، پیامبر اسلام(صلی الله علیه و اله) و امامان(علیهم السلام) بدون شک در پاره ای از عمر مبارکشان دارای موی بلند بوده اند ولی استمرار آن در همه طول مدت عمر مبارکشان، مسلم نمی باشد.مرحوم علامه مجلسی در حلیه المتقین، ص 175، می فرماید: یکی از دو چیز برای مردان سنت است: یا آن که موی سر را بتراشند و این بهتر است و یا آن که موی سر را بگذارند و به آن رسیدگی کنند یعنی آن را بشویند و شانه کنند و چون در صدر اسلام، تراشیدن مو در نزد عرب جاهلی کار قبیح و زشتی بود، حضرت رسول(ص) موی سر را به اندازه چهار انگشت می گذاشتند و در حج و عمره می تراشیدند.در حدیث دیگری (با همان آدرس قبل) آمده که از حضرت صادق(ع) پرسیدند: آیا حضرت رسول(ص) موی سر را دو قسمت می کردند و میانش را می شکافتند (فرق باز می کردند؟)؟ حضرت فرمود: آن حضرت مو را به حدی بلند نمی گذاشت که احتیاج به این کار داشته باشد، بلکه آن قدر می گذاشتند که به نرمه گوش می رسید و هیچ یک از پیامبران موی سر نگاه نمی داشت.
روایات در این زمینه مختلف است و شاید به دلیل اقتضای زمان ها متفاوت بوده است گاهی موی سر را بلند و گاهی کوتاه می کردند.
آداب و سنن و رسوم بر طبق عرف جامعه تغییر می کند. دستور شرعی برای بلند گذاشتن موی سر نداریم. زمانی این رسم بوده و زمانی هم عوض شده، کما اینکه خضاب کردن از سنت های پیامبران بوده اما امام علی(ع) خضاب نمی کردند وقتی برخی یاران از حضرت علت آن را پرسیدند، امام فرمودند: در زمان پیامبر(ص) مشرکان نسبت به مسلمانان با نگاه کمی عده و کمی قدرت و کهولت سن نگاه می کردند. پیامبر(ص) به یاران سفارش کردند که خضاب کنند و گاهی در جنگ ها تعداد دیگ های غذای بیشتری آتش می کردند و شتران بیشتری پی می کردند تا قدرت و عظمت مسلمانان بیشتر نمایان شود. اما در این زمان عمل به آن روش، نیازی نیست. (شیخ طبرسی، مکارم الاخلاق، ص 84 ؛ حلیه المتقین، انتشارات هجرت، ص 173 تا 175).