اخلاص، یعنی انجام کار تنها به انگیزه رسیدن به خداوند و خالی بودن نیت از انگیزه رسیدن به دنیا. منتهی باید توجه داشت که انگیزه های دنیوی دو نوع است، گاهی انسان دنیا و امکانات مادی و قدرت و ثروت را برای دنیا و لذت های مادی صرف می خواهد، این می شود دنیا طلبی و حب دنیا که به تعبیر روایت راس تمام بدی ها است. حب الدنیا راس کل خطیئه!
این انگیزه قطعا برای اخلاص مضر است، ولی گاهی انسان دنیا و امکانات دنیوی را برای فراهم شدن بهتر عبودیت و قرب الهی می خواهد، این نوع خواستن عین خدا خواهی و قرب به خداوند است و حب دنیا نیست تا به اخلاص ضرر برساند.
بنابراین دخالت دادن حاجت خواهی در نیت عبادت، بستگی به هدف شما از طلب حاجت و مطرح کردن نیاز مادی دارد که در جهت رسیدن به اهداف دنیوی و نفسانی صرف باشد و دنیاطلبی تلقی شود، یا برای رسیدن به اهداف اخروی و معنوی باشد و در راستای عبادت خدا قرار گیرد.
در صورت اول نیت شما در عبادت، فاسد و خالی از اخلاص می باشد و در صورت دوم، کاملا صحیح و خالص است.