با اهدای سلام؛
فراز و فرودهای روح و یا کنترل نفس به علل مختلفی اتفاق می افتد. گاهی این علل بر ما معلوم و گاهی نامعلوم است. مثلاً ممکن است بزرگی در همان زمان برای انسان دعایی کرده باشد که قدرت اراده یا معنویت انسان افزایش یافته است. ممکن است روح انسان در خواب با ارواح مومنین در ملکوت عالم ارتباطی پیدا کند و این باعث افزایش معنویت یا کنترل نفس می گردد. یا یک نماز و دعای با توجه خوانده اید و …
همچنین ممکن است قدرت اراده شما افزایش پیدا نکرده بلکه قدرت شهوات یا غضب شما به دلیلی کاهش یافته و چند ساعت یا چند روز قدرت عصیان ندارند. مثلاً وقتی انسان شهوت جنسی خود را از راه حلال ارضا می کند این غریزه تا مدتی عصیان نمی کند و … . طبعاً عکس این رابطه هم امکان دارد و ممکن است علتی پیدا شود و قدرت شهوت و غضب نفس را بالا ببرد.
بهترین راه برای اینکه فرد با انجام اعمال عبادی دچار عجب نگردد این است که اهتمام خود را نه در انجام عمل که د قبول آن قرار دهد و مطمئن نباشد عملش قبول شده است؛ همیشه کاستی های عملش را در نظر بگیرد و عمل خود را با اعمال انسان های کامل مقایسه کند. در روایت آمده است که امام چهارم علیه السلام که زینت عابدان عالم است نمازهای خود را با نمازهای امیر المومنین علیه السلام مقایسه می فرمودند و به امام باقر علیه السلام می فرمودند من کجا و ایشان کجا! حال آنکه پاهای شریفشان از کثرت و شدت رکوع و سجود متورم شده بود. فردی که نمی داند عملش قبول شده یا نه، خداوند از او راضی است یا خیر چگونه مغرور گردد! عجب نتیجه توهم آدمی و فریب شیطان است. بنده همان به که ز تقصیر خویش عذر به درگاه خدای آورد.
اما در مورد واکسینه شدن؛ می توان سعی کرد یا توسل به ائمه علیهم السلام نمود اما هیچگاه نمی توان از خود مطمئن شد که من دیگر لغزش نمی کنم. بندگی یعنی همین که از خود مطمئن نباشی و خود را معلق بین بهشت و جهنم ببینی، خوف و رجایت مساوی باشد. امتحان خدا مایه رشد آدمی است و بنده باید همیشه خود را در حال آزمون دادن ببیند. بدین ترتیب واکسینه شدن معنا ندارد. نفس اماره دشمن آدمی است و شیطان نیز هم، اگر کسی  غفلت از دشمن پیدا کند دشمنش از او غفلت نخواهد کرد. التماس دعا.