با توجه به اینکه منظور از عرفان، عرفان اسلامی است و عرفان اسلامی جزیی از دین محسوب می گردد می توان گفت خیر. دینداری از خود شناسی و نیاز به هدایت و رشد آغاز می گردد و سپس با ایمان اولیه به خداوند به رعایت اعمال ظاهری شریعت می رسد. سرانجامِ آن نیز اصلاح اخلاق و سپس اصلاح و تکامل احوالات قلبیه(که همان عرفان و درجات بالای ایمان است)می باشد. بنابر این کسی می تواند عارف باشد که از مسیر ایمان به خدا و عمل به احکام شریعت گذشته باشد و این اعمال را نیز تداوم بخشد. لذا عارف حتماً دیندار است؛ در غیر این صورت منحرف یا دکان دار است. (ر.ک: مقدمه شرح حدیث جنود عقل و جهل از امام خمینی ره)