قوی ترین طلسمات+قویترین دعا و طلسم+قوی ترین کتاب طلسم و دعانویسی مطالب مذهبی+طلسم سیاهی و طلاق+طلسم احضار محبت معشوق+دانلود کتاب طلسم محبت و طلاق قوی
۱۳۹۸/۰۹/۰۲
–
۹۳۴ بازدید
سلام
می خواستم بپرسم که من چه جوری می تونم عاشق امام زمان عج بشم؟(عاشق امام زمان بودن لازم هست تا تلاش کنم برای خوب بودن و یار امام شدن)
من شنیدم که باید امام زمان را شناخت تا بیشتر عاشقشون شد و باید شناخت به مقام و خصوصیات امام را بیشتر بدونیم. به خاطر همین من کتاب های درباره ی امام زمان عج دارم می خونم و یه سری هم خوندم ولی باز احساس می کنم که عاشقشون نیستم، خواهش می کنم چند تا راه حل بدین
محبت و عشق از راه آگاهى و انس و برطرف ساختن موانع به دست مى آید؛ مثل کسى که اگر به طعم و خواص عسل آگاهى یابد، بدان علاقه مند مى شود و اگر آن را بچشد علاقه اش نسبت به آن افزون مى گردد. حب خدا و اولیاى او نیز، از طریق شناخت و معرفت پدید مى آید. هر اندازه آدمى معرفت خودش را افزون کند و در عمل نیز انس و الفت خود را با خداوند و مقربان درگاهش بیشتر سازد و موانع راه را – که علایق و وابستگى هاى مادى و دنیایى است – از دل بیرون کند، عشق الهى در دلش افزون تر خواهد شد. عشق به امام زمان(عج) بسیار ارزنده و سازنده است. تقویت این عشق تنها با عمل میسر است. کسی که واقعا به احکام الهی مقید گردد، سنخیت پیدا کرده و در این صورت حتی ممکن است مورد نظر حضرت واقع گردد.
محبّت، عشق، دوستى، تولّا و… زیباترین و انسانى ترین واژه ها و معارف جهان دل ها و جان ها است. محبت از این مقوله، بسیار دلچسب و پیدا کردن مسیر درست آن، بهترین حادثه حیات است. خوشا یاد عشق و خوشا نام عشق خوشا صبح عشق و خوشا شام عشق خوشا خوارى و بى کسى هاى عشق تهى دستى و نارسى هاى عشق خوشا خارهاى دل آزار عشق خوشا ناله هاى گرفتار عشق خوشا سوز عشق و خوشا درد عشق خوشا سینه درد پرورد عشق «محبت» در لغت، به معناى دوستى است و عشق مشتق از «عشقه» و آن گیاهى است که بر درختان مى پیچد و با آن متحد مى شود. پس به مناسبت همین حالت، معناى اصطلاحى عشق، همان محبّت است. حقیقت محبّت آن است که «انسانِ عاشق» دل از همه باز گیرد و تنها به معشوق و محبوب نیاز کند. محبّت به هر چیز، عبادت است از حال میل و التذاذ به آن چیز و وجود این حالت نسبت به هر چیز، فرع شناخت آن است؛ چنان که امام صادق علیه السلام فرمود: «الحبّ فرع المعرفة(1)». شناخت هر چه قوى تر و عمیق و لذّت شدیدتر باشد، محبّت به آن قوى تر و عمیق تر خواهد بود. پس محبّت فرع شعور و شناخت است و تا موجودى به چیزى شناخت پیدا نکند، نسبت به او نه حبّ دارد و نه بغض. محبّت میل درونى آدمى به چیزى [یا کسى ] است که خیرش مى پندارد (المحبّة میل النفس الى ما تراه و تظنّه خیرا(2))؛ و اینکه چه چیزى یا کسى، خیر و فضیلت است، مستلزم شناخت و دقّت زیادترى است. حال براى شناخت و معرفت صحیح و کامل به اهل بیت پیامبرصلى الله علیه وآله – به خصوص امام عصرعلیه السلام – و در نتیجه عشق و دوستى آنان، مستلزم شناخت فضایل، مکارم و مقامات آن بزرگواران است. صاحب تهذیب الاخلاق مى گوید: «بهترین دوستى ها – که استوارترین و دیرپاترین دوستى ها به شمار مى رود – آن است که بافت آن بر منوال تناسب فضایل بوده باشد(3)». محبت نسبت به اهل بیت علیهم السلام یکى از نشانه هاى مؤمنان و محبّان حضرت حق است. محبّت و دوستى آنان، اساس اسلام (اساس الاسلام حبّنا اهل البیت)(4) و بالاترین و با فضیلت ترین عبادات است (حُبّنا اهل البیت افضلُ عبادة)(5) و… که در ده ها روایت و بعضى از آیات قرآنى به آن پرداخته شده است. سفارش به دوستى اهل بیت پیامبرصلى الله علیه وآله، تنها توصیه اى اخلاقى نیست؛ بلکه توصیه اى کاربردى است که اسلام از این رهگذر بسیارى از اهداف خود را تأمین مى کند. آیات قرآنى مژده رسالت پیامبرصلى الله علیه وآله را دوستى اهل بیت علیهم السلام دانسته و از مسلمانان خواسته است که به شکرانه ایمان، تنها اهل بیت علیهم السلام را دوست بدارند (هیچ پاداشى از شما براى رسالتم نمى خواهم جز دوستى نزدیکان (اهل بیت) من(6)). پس عشق و دوستى مسلمانان متوجّه خاندان پاک و معصوم پیامبر است و در این میان وجود نازنین خاتم الاوصیاء حضرت مهدى علیه السلام جایگاه ویژه اى دارد. در حدیثى از پیامبر اکرم صلى الله علیه وآله نقل شده است: «مَن احبّ اَن یلقى اللّه و قد کمُلَ ایمانُه و حَسُنَ اسلامُهُ فلیتوَلَّ الحُجّة صاحبَ الزمان المنتظر(7)»؛ «هر کس دوست دارد خدا را ملاقات کند؛ در حالى که ایمانش کامل و اسلامش نیکو باشد، پس ولایت و دوستى حجّت صاحب الزمان منتظر را بپذیرد». در انتهاى حدیث نیز مى فرماید: «فَهؤلاء مصابیحُ الدّجى و ائمّة الهُدى و اَعلامُ التّقى من اَحَبَّهُم و تولّاهُم، کُنتُ ضامناً له على اللّه تعالى بالجنة(8)»؛ «پس اینان (امامان معصوم)، روشنایى بخش در تاریکى و پیشوایان هدایت و نشانه هاى تقوا هستند. هر کس آنان را دوست بدارد و ولایتشان را بپذیرد، من در پیشگاه خداى متعال برایش بهشت را ضمانت مى کنم». بر این اساس ایمان به ولایت و محبّت رسول خداصلى الله علیه وآله آغاز مى شود و ولایت و محبّت حضرت حجّت کامل مى شود. بدون محبّت امام غایب، نمى توان به ایمان کامل دست یافت و هر چه درجه ایمان بالاتر رود، محبّت بیشترى نسبت به آن حضرت پدید مى آید و نیز هر قدر این محبّت بیشتر شود، ایمان کامل ترى نصیب شخص مى گردد(9). به همین جهت در روایات، وعده بهشت به دوست داران اهل بیت علیهم السلام و امام زمان(عج) داده شده است. امام موسى بن جعفرعلیه السلام مى فرماید: «طوبى لشیعتنا المتمسّکین بحَبلنا فى غیبة قائمنا الثابتین على موالاتنا و البرائة من اعدائنا؛ اولئک منّا و نَحن منهم. قد رَضوا بنا ائمة و رضینا بهم شیعة، فطوبى لهم؛ ثُمّ طوبى لهم. هُم واللّه معنا فى درجاتنا یوم القیامة»(10)؛ «طوبى متعلّق به شیعیان ما است که در زمان غیبت قائم ما، به ریسمان ولایت و محبّت ما تمسّک کرده و بر دوستى با ما و بیزارى از دشمنان ما ثابت قدم مانده اند. آنان از ما و ما از آنان هستیم. آنان امامت ما را پذیرفته اند و ما ایشان را به عنوان شیعه پذیرفته ایم. پس طوبى متعلّق به آنان است، آرى طوبى متعلّق به ایشان است. قسم به خدا آنان در روز قیامت، با ما در درجات ما خواهند بود». حال باید دید چگونه مى توان دوستى و محبّت خود را به امام زمان(عج) نشان داد و عشق و مهر او را در دل گرفت و ولاى او را سرلوحه کارها قرار داد؟ در این رابطه مى توان راه کارهاى زیر را توصیه کرد: 1. توجّه و خواست قلبى یکى از راه هاى ازدیاد محبّت به کسى، به یاد او بودن و به او توجّه کردن است و این نیاز به رابطه اى عاشقانه و آگاهانه دارد. اگر صد سال پیش تر به ما مى گفتند: انسان از اینجا که نشسته است، مى تواند با آن طرف کره زمین ارتباط برقرار کند و با آشنایانش حرف بزند و صورت ایشان را ببیند، باور نمى کردیم. بشر در آن زمان نمى دانست که با امواج الکترو مغناطیس یا با تصویرهاى تلویزیونى یا ارتباطهاى تلفنى مى شود ارتباط برقرار کرد؛ امّا این امواج در همان زمان نیز موجود بوده اند. در قلمرو مسائل روحى و معنوى روابطى وجود دارد که ما نمى دانیم؛ همان طور که در این عالم، قوّه جاذبه اى وجود دارد که اثر مى کند و ما نمى فهمیم. در گستره دل ما نیز چنین رابطه اى برقرار است و واقعیت دارد و آن را مى توانیم در سمت و سوى خاصى قرار دهیم. زیباترین جهت این رابطه و دوستى، کوى ولاى امام زمان(عج) و کلید آن نیز توجّه و خواست عاشقانه است. در دل عاشق چو افتد شور دوست در فضاى سینه تابد نور دوست دارد از دل بر زبان اسرار اوشعله ور از مشعل انوار او آن که شد بى نقش لوح سینه اش عکس جانان تافت بر آئینه اش بى خبر نبود ز اسرار وصال نیست نابینا به انوار جمال کسى که مى خواهد عشق امام زمان(عج) را در دل جاى دهد، باید بیشتر به یاد او باشد و بسیار نام او را بر زبان جارى سازد. حضرت على علیه السلام فرمود: «مَن احبّ شیئاً لَهِجَ بذکره(11)»؛ «هر که چیزى را دوست بدارد، همواره نام آن را بر زبان دارد». حضرت یعقوب – که به یوسف محبّت داشت – دلش مى خواست دائماً اسم یوسف برده شود… حضرت عسکرى علیه السلام نیز خطاب به فرزندش مهدى علیه السلام فرمود: «بدان که دل هاى پارسایان و صاحبان اخلاص به سوى تو پر مى کشند؛ همچنان که پرنده به سوى آشیانه(12)». براى این کار ابتدا باید کارى کنیم که در شبانه روز حتماً براى چند مرتبه هم که شده، به یاد ایشان بیفتیم. مثلاً بعد از هر نماز به حضرت سلام دهیم و… . علاوه بر این اگر او را دوست مى داریم و مى خواهیم دائماً اسم حضرت برده شود، باید بکوشیم تا جلال و شوکت و عظمتش به گوش مردم برسد تا آنان نیز به او علاقه مند و محبّ بشوند(13). 2. معرفت واقعى محبّت و عشق به امام زمان(عج)، در دامان معرفت و شناسایى پرورش مى یابد و آن گاه که معرفت حاصل شد، کشش به سوى محبوب و تأثیرپذیرى از او نیز حتمى خواهد بود. براى شناخت بیشتر، راه هاى زیادى وجود دارد، که مهم ترین آنها، مطالعه تاریخ زندگى و احادیث مربوط به مهدویت؛ به خصوص پیش گویى هاى پیامبر رحمت و امامان معصوم علیهم السلام و توصیفات آنان از حضرت مهدى علیه السلام است. آشنایى با مقام و منزلت والاى آن حضرت و عنایت ویژه الهى نسبت به او و اینکه او عصاره فضایل همه پیامبران و امامان و دارنده مواریث آنان است، مى تواند عشق و مهر ما را فزونى بخشد و سوز و گداز ما را براى درک حضور و زمان ظهور او پررنگ تر کند. 3. تبعیّت و همراهى از آنجایى که محبّت طرفینى است و با تلاش براى هم شکلى و همسانى با محبوب، او نیز محبّتش به محبّ بیشتر مى شود؛ این محبّت و دوستى همیشه رو به تکامل و بارورى است. زمانى مى توانیم دوستى خود را نسبت به کسى تعمیق کنیم که از خواسته هاى او اطاعت و از آنچه موجب دلتنگى و خشم او است، اجتناب بکنیم و بکوشیم گفتار و کردار خود را در همه جوانب با محبوب هم سو گردانیم تا این اتحاد و هم شکلى روز به روز شکوفاتر شود(14). پیروى و تبعیت از امام زمان(عج)، به معناى عمل کردن به سخنان و دستورات او و به عبارت دیگر دورى از حرام و عمل به واجبات است. خود آن حضرت مى فرماید: «هر کس از شما باید به امورى بپردازد که او را به محبّت ما نزدیک کند و از کارهایى که ناخوشایند ما است، دورى جوید؛ زیرا ظهور ما به صورت ناگهانى فرا مى رسد (فلیعمل کلّ امرء منکم بما یقرّب به من محبتنا)(15)». پس تقویت عشق به امام زمان علیه السلام تنها راه عمل میسّر است؛ کسى که واقعاً به احکام الهى مقیّد گردد، با آن حضرت سنخیت پیدا مى کند و حتّى ممکن است مورد نظر او واقع گردد. چون به ترک جان بگوید عاشقى خواه زاهد باش، خواهى فاسقى سِّدره، جان است، جان ایثار کن پس بر افکن دیده و دیدار کن گر تو را گویند کز ایمان بر آى ور خطاب آید تو را کز جان برآى تو هم این را و هم آن را برفشان ترک این تن گیر و جانِ جان فشان… عشق را دردى بباید مرد سوزگاه جان را پرده درگه پرده دوز ذره اى عشق از همه آفاق به ذرّه اى درد از همه عشّاق به(16). 4. رابطه و پیوند داشتن روان شناسان بهترین راه ایجاد محبّت را داشتن رابطه با دیگران و بهترین راه ترک محبّت و نابودى آن را ترک رابطه و قطع پیوند مى دانند. اسلام نیز بر این نکته صحّه گذاشته است؛ چنان که رسول خدا مى فرماید: «الزّیارةُ تُنبِتُ المَودّة»(17)؛ «زیارت، مودّت و دوستى را مى رویاند». خواندن دعاها و زیارات مربوط به امام زمان(عج)، ایجاد محبّت مى کند، به خصوص خواندن دعاى عهد با توجّه به مضامین بلند آن، تأثیر بسزایى در استحکام این رابطه دارد. از دیگر زیارت هاى مورد نظر اهل بیت علیهم السلام، زیارت «آل یاسین» است. در این زیارت عبارتى است که شیعیان و مؤمنان را دعوت مى کند تا هر صبحگاه و هر شامگاه، به یاد آن حضرت باشند: «السلام علیک حین تصبح و حین تمسى». شیواترین مویه هاى مهرورزى را مى توانیم با دعاى ندبه، زمزمه کنیم: «بنفسى انت من مُغیّب لَم یَخلُ مِنّا…»؛ «جانم فداى تواى ناپیدایى که از ما بیرون نیست» و «عزیزُ علىَّ اَن اَرى الخَلقَ و لا تُرى و لا أسمَعُ لَکَ حسیساً و لا نجوى»؛ «چقدر بر من جانکاه است که مردم را ببینم، اما تو دیده نشوى و هیچ گونه صدا و سخنى از تو نشنوم». هاتف عشق مى کشد میل مرا به سوى اوخانه به خانه مى برد تا که رسم به کوى او نور ولاى آن صنم، آمده در جان و دلم سلسله حیات من، بسته به تار موى او صداى دعوتش رسد، سبزتر از بهارهابى دل و واله ام کند، جذبه گفت و گوى او سرخوش و شادمانه ام، از نگه محبتش حیات تازه ام دهد مائده سبوى او… در پایان گفتنى است کسى که مى خواهد محبّ و دوست دار واقعى امام زمان(عج) باشد، باید خود و خودپرستى را فراموش کند و دوستى اش را خالصانه و در راستاى محبّت به آن حضرت قرار دهد. در زیارت آل یس از خداوند مى خواهیم که محبّت و دوستى ما را خالص گرداند: «مودّتى خالصة لکم(18)». عالمى ز هجرانت عاشقانه مى سوزدشهر انتظار ما خانه خانه مى سوزد آتشى به پا گشته زین فراق طولانى قلب لاله گون ما، این میانه مى سوزد گشته همچو افسانه، خال دلرباى توچشم خونفشان ما، زین فسانه مى سوزد ناله ناله هجران، خلق جملگى حیران آفتاب شوق ما، غمگنانه مى سوزد…(19). ……………….) Anotates (……………..1) مصباح الشریعه، باب اوّل 2) مراغب، الذریعه الى مکارم الشریعه، ص 364.3) تهذیب الاخلاق، ص 58.4) کافى، ج 2، ص 46، ح 2.5) بحارالانوار، ج 27ص 91، ح 48.6) شورى()، آیه 23.7) بحارالانوار، ج 36، ص 296، ح 125.8) همان، ص 297.9) معرفت امام عصر، ص 360.10) کمال الدین، باب 34، ج 5.11) غرر الحکم.12) کمال الدین، ص 448، ح 19.13) ر.ک: بهار دلها، ص 57.14) ر.ک: آیین مهرورزى، ص 121.15) بحارالانوار، ج 53، ص 176؛ احتجاج طبرسى، ج 2، ص 599.16) عطّار نیشابورى، منطق الطیر، ص 66.17) میزان الحکمة، ج 4، ص 298، ح 7939.18) احتجاج، ج 2، ص 317.19) چلچراغ عشق، ص 164؛ شعر از: رحیم کارگر (پارسا).
محبّت، عشق، دوستى، تولّا و… زیباترین و انسانى ترین واژه ها و معارف جهان دل ها و جان ها است. محبت از این مقوله، بسیار دلچسب و پیدا کردن مسیر درست آن، بهترین حادثه حیات است. خوشا یاد عشق و خوشا نام عشق خوشا صبح عشق و خوشا شام عشق خوشا خوارى و بى کسى هاى عشق تهى دستى و نارسى هاى عشق خوشا خارهاى دل آزار عشق خوشا ناله هاى گرفتار عشق خوشا سوز عشق و خوشا درد عشق خوشا سینه درد پرورد عشق «محبت» در لغت، به معناى دوستى است و عشق مشتق از «عشقه» و آن گیاهى است که بر درختان مى پیچد و با آن متحد مى شود. پس به مناسبت همین حالت، معناى اصطلاحى عشق، همان محبّت است. حقیقت محبّت آن است که «انسانِ عاشق» دل از همه باز گیرد و تنها به معشوق و محبوب نیاز کند. محبّت به هر چیز، عبادت است از حال میل و التذاذ به آن چیز و وجود این حالت نسبت به هر چیز، فرع شناخت آن است؛ چنان که امام صادق علیه السلام فرمود: «الحبّ فرع المعرفة(1)». شناخت هر چه قوى تر و عمیق و لذّت شدیدتر باشد، محبّت به آن قوى تر و عمیق تر خواهد بود. پس محبّت فرع شعور و شناخت است و تا موجودى به چیزى شناخت پیدا نکند، نسبت به او نه حبّ دارد و نه بغض. محبّت میل درونى آدمى به چیزى [یا کسى ] است که خیرش مى پندارد (المحبّة میل النفس الى ما تراه و تظنّه خیرا(2))؛ و اینکه چه چیزى یا کسى، خیر و فضیلت است، مستلزم شناخت و دقّت زیادترى است. حال براى شناخت و معرفت صحیح و کامل به اهل بیت پیامبرصلى الله علیه وآله – به خصوص امام عصرعلیه السلام – و در نتیجه عشق و دوستى آنان، مستلزم شناخت فضایل، مکارم و مقامات آن بزرگواران است. صاحب تهذیب الاخلاق مى گوید: «بهترین دوستى ها – که استوارترین و دیرپاترین دوستى ها به شمار مى رود – آن است که بافت آن بر منوال تناسب فضایل بوده باشد(3)». محبت نسبت به اهل بیت علیهم السلام یکى از نشانه هاى مؤمنان و محبّان حضرت حق است. محبّت و دوستى آنان، اساس اسلام (اساس الاسلام حبّنا اهل البیت)(4) و بالاترین و با فضیلت ترین عبادات است (حُبّنا اهل البیت افضلُ عبادة)(5) و… که در ده ها روایت و بعضى از آیات قرآنى به آن پرداخته شده است. سفارش به دوستى اهل بیت پیامبرصلى الله علیه وآله، تنها توصیه اى اخلاقى نیست؛ بلکه توصیه اى کاربردى است که اسلام از این رهگذر بسیارى از اهداف خود را تأمین مى کند. آیات قرآنى مژده رسالت پیامبرصلى الله علیه وآله را دوستى اهل بیت علیهم السلام دانسته و از مسلمانان خواسته است که به شکرانه ایمان، تنها اهل بیت علیهم السلام را دوست بدارند (هیچ پاداشى از شما براى رسالتم نمى خواهم جز دوستى نزدیکان (اهل بیت) من(6)). پس عشق و دوستى مسلمانان متوجّه خاندان پاک و معصوم پیامبر است و در این میان وجود نازنین خاتم الاوصیاء حضرت مهدى علیه السلام جایگاه ویژه اى دارد. در حدیثى از پیامبر اکرم صلى الله علیه وآله نقل شده است: «مَن احبّ اَن یلقى اللّه و قد کمُلَ ایمانُه و حَسُنَ اسلامُهُ فلیتوَلَّ الحُجّة صاحبَ الزمان المنتظر(7)»؛ «هر کس دوست دارد خدا را ملاقات کند؛ در حالى که ایمانش کامل و اسلامش نیکو باشد، پس ولایت و دوستى حجّت صاحب الزمان منتظر را بپذیرد». در انتهاى حدیث نیز مى فرماید: «فَهؤلاء مصابیحُ الدّجى و ائمّة الهُدى و اَعلامُ التّقى من اَحَبَّهُم و تولّاهُم، کُنتُ ضامناً له على اللّه تعالى بالجنة(8)»؛ «پس اینان (امامان معصوم)، روشنایى بخش در تاریکى و پیشوایان هدایت و نشانه هاى تقوا هستند. هر کس آنان را دوست بدارد و ولایتشان را بپذیرد، من در پیشگاه خداى متعال برایش بهشت را ضمانت مى کنم». بر این اساس ایمان به ولایت و محبّت رسول خداصلى الله علیه وآله آغاز مى شود و ولایت و محبّت حضرت حجّت کامل مى شود. بدون محبّت امام غایب، نمى توان به ایمان کامل دست یافت و هر چه درجه ایمان بالاتر رود، محبّت بیشترى نسبت به آن حضرت پدید مى آید و نیز هر قدر این محبّت بیشتر شود، ایمان کامل ترى نصیب شخص مى گردد(9). به همین جهت در روایات، وعده بهشت به دوست داران اهل بیت علیهم السلام و امام زمان(عج) داده شده است. امام موسى بن جعفرعلیه السلام مى فرماید: «طوبى لشیعتنا المتمسّکین بحَبلنا فى غیبة قائمنا الثابتین على موالاتنا و البرائة من اعدائنا؛ اولئک منّا و نَحن منهم. قد رَضوا بنا ائمة و رضینا بهم شیعة، فطوبى لهم؛ ثُمّ طوبى لهم. هُم واللّه معنا فى درجاتنا یوم القیامة»(10)؛ «طوبى متعلّق به شیعیان ما است که در زمان غیبت قائم ما، به ریسمان ولایت و محبّت ما تمسّک کرده و بر دوستى با ما و بیزارى از دشمنان ما ثابت قدم مانده اند. آنان از ما و ما از آنان هستیم. آنان امامت ما را پذیرفته اند و ما ایشان را به عنوان شیعه پذیرفته ایم. پس طوبى متعلّق به آنان است، آرى طوبى متعلّق به ایشان است. قسم به خدا آنان در روز قیامت، با ما در درجات ما خواهند بود». حال باید دید چگونه مى توان دوستى و محبّت خود را به امام زمان(عج) نشان داد و عشق و مهر او را در دل گرفت و ولاى او را سرلوحه کارها قرار داد؟ در این رابطه مى توان راه کارهاى زیر را توصیه کرد: 1. توجّه و خواست قلبى یکى از راه هاى ازدیاد محبّت به کسى، به یاد او بودن و به او توجّه کردن است و این نیاز به رابطه اى عاشقانه و آگاهانه دارد. اگر صد سال پیش تر به ما مى گفتند: انسان از اینجا که نشسته است، مى تواند با آن طرف کره زمین ارتباط برقرار کند و با آشنایانش حرف بزند و صورت ایشان را ببیند، باور نمى کردیم. بشر در آن زمان نمى دانست که با امواج الکترو مغناطیس یا با تصویرهاى تلویزیونى یا ارتباطهاى تلفنى مى شود ارتباط برقرار کرد؛ امّا این امواج در همان زمان نیز موجود بوده اند. در قلمرو مسائل روحى و معنوى روابطى وجود دارد که ما نمى دانیم؛ همان طور که در این عالم، قوّه جاذبه اى وجود دارد که اثر مى کند و ما نمى فهمیم. در گستره دل ما نیز چنین رابطه اى برقرار است و واقعیت دارد و آن را مى توانیم در سمت و سوى خاصى قرار دهیم. زیباترین جهت این رابطه و دوستى، کوى ولاى امام زمان(عج) و کلید آن نیز توجّه و خواست عاشقانه است. در دل عاشق چو افتد شور دوست در فضاى سینه تابد نور دوست دارد از دل بر زبان اسرار اوشعله ور از مشعل انوار او آن که شد بى نقش لوح سینه اش عکس جانان تافت بر آئینه اش بى خبر نبود ز اسرار وصال نیست نابینا به انوار جمال کسى که مى خواهد عشق امام زمان(عج) را در دل جاى دهد، باید بیشتر به یاد او باشد و بسیار نام او را بر زبان جارى سازد. حضرت على علیه السلام فرمود: «مَن احبّ شیئاً لَهِجَ بذکره(11)»؛ «هر که چیزى را دوست بدارد، همواره نام آن را بر زبان دارد». حضرت یعقوب – که به یوسف محبّت داشت – دلش مى خواست دائماً اسم یوسف برده شود… حضرت عسکرى علیه السلام نیز خطاب به فرزندش مهدى علیه السلام فرمود: «بدان که دل هاى پارسایان و صاحبان اخلاص به سوى تو پر مى کشند؛ همچنان که پرنده به سوى آشیانه(12)». براى این کار ابتدا باید کارى کنیم که در شبانه روز حتماً براى چند مرتبه هم که شده، به یاد ایشان بیفتیم. مثلاً بعد از هر نماز به حضرت سلام دهیم و… . علاوه بر این اگر او را دوست مى داریم و مى خواهیم دائماً اسم حضرت برده شود، باید بکوشیم تا جلال و شوکت و عظمتش به گوش مردم برسد تا آنان نیز به او علاقه مند و محبّ بشوند(13). 2. معرفت واقعى محبّت و عشق به امام زمان(عج)، در دامان معرفت و شناسایى پرورش مى یابد و آن گاه که معرفت حاصل شد، کشش به سوى محبوب و تأثیرپذیرى از او نیز حتمى خواهد بود. براى شناخت بیشتر، راه هاى زیادى وجود دارد، که مهم ترین آنها، مطالعه تاریخ زندگى و احادیث مربوط به مهدویت؛ به خصوص پیش گویى هاى پیامبر رحمت و امامان معصوم علیهم السلام و توصیفات آنان از حضرت مهدى علیه السلام است. آشنایى با مقام و منزلت والاى آن حضرت و عنایت ویژه الهى نسبت به او و اینکه او عصاره فضایل همه پیامبران و امامان و دارنده مواریث آنان است، مى تواند عشق و مهر ما را فزونى بخشد و سوز و گداز ما را براى درک حضور و زمان ظهور او پررنگ تر کند. 3. تبعیّت و همراهى از آنجایى که محبّت طرفینى است و با تلاش براى هم شکلى و همسانى با محبوب، او نیز محبّتش به محبّ بیشتر مى شود؛ این محبّت و دوستى همیشه رو به تکامل و بارورى است. زمانى مى توانیم دوستى خود را نسبت به کسى تعمیق کنیم که از خواسته هاى او اطاعت و از آنچه موجب دلتنگى و خشم او است، اجتناب بکنیم و بکوشیم گفتار و کردار خود را در همه جوانب با محبوب هم سو گردانیم تا این اتحاد و هم شکلى روز به روز شکوفاتر شود(14). پیروى و تبعیت از امام زمان(عج)، به معناى عمل کردن به سخنان و دستورات او و به عبارت دیگر دورى از حرام و عمل به واجبات است. خود آن حضرت مى فرماید: «هر کس از شما باید به امورى بپردازد که او را به محبّت ما نزدیک کند و از کارهایى که ناخوشایند ما است، دورى جوید؛ زیرا ظهور ما به صورت ناگهانى فرا مى رسد (فلیعمل کلّ امرء منکم بما یقرّب به من محبتنا)(15)». پس تقویت عشق به امام زمان علیه السلام تنها راه عمل میسّر است؛ کسى که واقعاً به احکام الهى مقیّد گردد، با آن حضرت سنخیت پیدا مى کند و حتّى ممکن است مورد نظر او واقع گردد. چون به ترک جان بگوید عاشقى خواه زاهد باش، خواهى فاسقى سِّدره، جان است، جان ایثار کن پس بر افکن دیده و دیدار کن گر تو را گویند کز ایمان بر آى ور خطاب آید تو را کز جان برآى تو هم این را و هم آن را برفشان ترک این تن گیر و جانِ جان فشان… عشق را دردى بباید مرد سوزگاه جان را پرده درگه پرده دوز ذره اى عشق از همه آفاق به ذرّه اى درد از همه عشّاق به(16). 4. رابطه و پیوند داشتن روان شناسان بهترین راه ایجاد محبّت را داشتن رابطه با دیگران و بهترین راه ترک محبّت و نابودى آن را ترک رابطه و قطع پیوند مى دانند. اسلام نیز بر این نکته صحّه گذاشته است؛ چنان که رسول خدا مى فرماید: «الزّیارةُ تُنبِتُ المَودّة»(17)؛ «زیارت، مودّت و دوستى را مى رویاند». خواندن دعاها و زیارات مربوط به امام زمان(عج)، ایجاد محبّت مى کند، به خصوص خواندن دعاى عهد با توجّه به مضامین بلند آن، تأثیر بسزایى در استحکام این رابطه دارد. از دیگر زیارت هاى مورد نظر اهل بیت علیهم السلام، زیارت «آل یاسین» است. در این زیارت عبارتى است که شیعیان و مؤمنان را دعوت مى کند تا هر صبحگاه و هر شامگاه، به یاد آن حضرت باشند: «السلام علیک حین تصبح و حین تمسى». شیواترین مویه هاى مهرورزى را مى توانیم با دعاى ندبه، زمزمه کنیم: «بنفسى انت من مُغیّب لَم یَخلُ مِنّا…»؛ «جانم فداى تواى ناپیدایى که از ما بیرون نیست» و «عزیزُ علىَّ اَن اَرى الخَلقَ و لا تُرى و لا أسمَعُ لَکَ حسیساً و لا نجوى»؛ «چقدر بر من جانکاه است که مردم را ببینم، اما تو دیده نشوى و هیچ گونه صدا و سخنى از تو نشنوم». هاتف عشق مى کشد میل مرا به سوى اوخانه به خانه مى برد تا که رسم به کوى او نور ولاى آن صنم، آمده در جان و دلم سلسله حیات من، بسته به تار موى او صداى دعوتش رسد، سبزتر از بهارهابى دل و واله ام کند، جذبه گفت و گوى او سرخوش و شادمانه ام، از نگه محبتش حیات تازه ام دهد مائده سبوى او… در پایان گفتنى است کسى که مى خواهد محبّ و دوست دار واقعى امام زمان(عج) باشد، باید خود و خودپرستى را فراموش کند و دوستى اش را خالصانه و در راستاى محبّت به آن حضرت قرار دهد. در زیارت آل یس از خداوند مى خواهیم که محبّت و دوستى ما را خالص گرداند: «مودّتى خالصة لکم(18)». عالمى ز هجرانت عاشقانه مى سوزدشهر انتظار ما خانه خانه مى سوزد آتشى به پا گشته زین فراق طولانى قلب لاله گون ما، این میانه مى سوزد گشته همچو افسانه، خال دلرباى توچشم خونفشان ما، زین فسانه مى سوزد ناله ناله هجران، خلق جملگى حیران آفتاب شوق ما، غمگنانه مى سوزد…(19). ……………….) Anotates (……………..1) مصباح الشریعه، باب اوّل 2) مراغب، الذریعه الى مکارم الشریعه، ص 364.3) تهذیب الاخلاق، ص 58.4) کافى، ج 2، ص 46، ح 2.5) بحارالانوار، ج 27ص 91، ح 48.6) شورى()، آیه 23.7) بحارالانوار، ج 36، ص 296، ح 125.8) همان، ص 297.9) معرفت امام عصر، ص 360.10) کمال الدین، باب 34، ج 5.11) غرر الحکم.12) کمال الدین، ص 448، ح 19.13) ر.ک: بهار دلها، ص 57.14) ر.ک: آیین مهرورزى، ص 121.15) بحارالانوار، ج 53، ص 176؛ احتجاج طبرسى، ج 2، ص 599.16) عطّار نیشابورى، منطق الطیر، ص 66.17) میزان الحکمة، ج 4، ص 298، ح 7939.18) احتجاج، ج 2، ص 317.19) چلچراغ عشق، ص 164؛ شعر از: رحیم کارگر (پارسا).