علائم تکنولوژيکي و سياسي زمان ظهور حضرت مهدي(عج) کدام است؟

در جوامع روايي شيعه و سني، از امور متعددي به عنوان (علائم) و نشانه هاي ظهور ياد شده است که شايد بتوان گفت بخشي از اين نشانه ها، نمود و دورنمايي از وقوع حوادث و تحولات سياسي اجتماعي و تحرکات نظامي و تکنولوژيکي باشد که پيش از ظهور و در آستانه آن و نيز همزمان با آن تحقق پيدا مي کند.
در اينجا به مقتضاي آن چه در سئوال مورد نظر مطرح گرديده است، به دو نکته اساسي که حاوي تبيين وقايع کلي سياسي، اجتماعي و نظامي در دوران پيش از ظهور و يا همزمان با آن مي باشد اشاره نمود و از تبيين بقيه علايم و نشانه هاي ظهور که در جاي خودش به تفصيل بيان شده خودداري مي نماييم.
الف) «بر پايه احاديث، منطقه عمومي ظهور حضرت شامل کشورهاي يمن، حجاز، ايران، عراق و مناطق شام و فلسطين، مصر و مغرب عربي است. سيمايي که اين احاديث از اوضاع (سياسي) جهان و اوضاع (جغرافيايي و) منطقه ظهور در آن دوران ارائه مي کنند، سيماي کلي است که بسياري از حوادث بزرگ (سياسي، اجتماعي و نظامي) را همراه با جزئيات آن در کنار نام اشخاص و مکان ها بيان نموده است. (در اين نکته نگاه کلي) به فضاي عمومي عصر ظهور مي افکنيم:
احاديث ما بيانگر آن است که ظهور حضرت مهدي ـ عليه السلام ـ پس از يک رشته حوادث (سياسي اجتماعي) مقدماتي منطقه اي و بين المللي از شهر مکه آغاز خواهد شد. در سطح منطقه (و جغرافياي سياسي) ظهور، ابتدا در دو دولت هوادار آن حضرت در ايران و يمن تشکيل مي گردد. ياران ايراني حضرت، دولت خود را سالها قبل از ظهور بر پا مي کنند و پس از قرار گرفتن در يک جنگ طولاني، آن را با پيروزي به پايان مي برند. اندکي قبل از ظهور، در بين (آنان) دو شخصيت برجسته بر مسند قدرت تکيه مي زنند، يکي مردي خراساني است که در قالب يک چهره سياسي و ديگري شخصي به نام شعيب فرزند صالح که در قالب يک چهره نظامي بروز مي کنند، (که شيعيان) به رهبري آنان، نقش مهمي در حرکت هاي ظهور حضرت بر عهده مي گيرند.[1]و اما ياران يمني حضرت، نهضت خود را تنها چند ماه قبل از ظهور آغاز مي کنند. به نظر مي رسد که يمني ها علاوه بر آماده کردن مقدمات ظهور، در حوادث آن روز حجاز که با خلاء سياسي روبرو خواهد بود ايفاي نقش خواهند کرد. در حجاز پادشاهي به نام عبدالله که از خاندان معروف آن سرزمين است به قتل مي رسد، او آخرين پادشاه سرزمين حجاز خواهد بود. در پي اين حادثه بر سر جانشيني او اختلاف فراواني ايجاد مي شود. اين اختلاف ها به خلاء سياسي در منطقه حجاز منتهي گشته و تا ظهور حضرت ادامه مي يابد.
در روايتي مي امده است: آن گاه که عبدالله بميرد، مردم در انتخاب جانشين او به توافق نرسند، اختلاف ها آغاز شود و اين اختلاف به خواست خداوند، تا ظهور مولاي تان تداوم يابد. به طوري که دوران سلطنت هاي طولاني به پايان رسد و عمر حکومت حاکمان به چند ماه و چند روز کاهش يابد. ابو بصير مي گويد به امام (ع)عرض کردم: آيا اين دوران طولاني خواهد بود؟ فرمود: «هرگز.» (پس از قتل عبدالله، اختلاف ها به درگيري ميان قبايل حجاز تبديل مي گردد) از نشانه هاي ظهور حادثه اي است که بين مکه و مدينه رخ مي دهد. (ابو بصير مي گويد: به امام عرض کردم: حادثه چيست؟) فرمود: بر اثر تعصب هاي قبيله اي ميان مکه و مدينه… پانزده نفر از سران (يک قبيله کشته خواهد شد)…».[2]در حديثي از عبدالرحمن بن سيابة آمده است: امام صادق ـ عليه السلام ـ فرمود: «چگونه خواهيد بود روزگاري که شما را نه دسترسي به امامي هدايتگر باشد و نه دانشي روشنگر؟ در حالي که گروهي از شما از گروه ديگر متنفر و گريزانند. در آن آزمايش، خوبان و مخلصان از ديگران شناخته شوند. جنگ و اختلاف بالا گيرد به طوري که قدرت در آغاز روز به دست کسي افتد و در پايان همان روز از او گرفته شده و به قتل رسد».[3] در همين حال نشانه هاي ديگر ظهور از قبيل نداي آسماني و… آشکار خواهند شد.
ب) اما آشکارترين حوادث (سياسي، اجتماعي و نظامي) و رويدادهاي قبل از ظهور (با استفاده از منابع روايي) به اختصار اين گونه است: ابتداء، فتنه بر امت اسلام وارد مي شود که احاديث ما، آن را آخرين و سخت ترين فتنه توصيف مي کنند. اين فتنه با ظهور امام ـ عليه السلام ـ برطرف مي گردد. نکته قابل توجه آن است که ويژگي هاي کلي اين فتنه با توطئه سلطه غربي ها بر کشورهاي مسلمان و کشورهاي شرقي هم پيمان آنان در آغاز اين قرن، تطبيق مي کند، فتنه اي که تمام کشورهاي اسلامي و اعضاء خانواده آنان را در بر مي گيرد.
به تعبيري که در روايت آمده است: «هيچ خانه اي و هيچ مسلماني از شرّ آن در امان نماند».[4] ملت هاي کفر پيشه بر کشورهاي مسلمان هجوم مي آورند آن چنان که گرسنگان آزمند بر سفره چرب و رنگين حمله مي کنند. به هنگام آن فتنه و آشوب، گروهي از غرب و گروهي از شرق وارد شده و سرنوشت امت مرا به دست گيرند.[5] يعني بر کشورهاي مسلمان حکومت کنند.
اين فتنه از سرزمين شام، سرزميني که دشمنان ما سلطه استعماري سياه خويش را از آنجا آغاز نموده، و آن را کانون پرتو تمدّن مي نامند، شروع مي شود و در پايان به فتنه تبديل مي شود که در احاديث ما به «فتنه فلسطين» معروف است. سرزمين شام در آن زمان به آب درون مشک تشبيه شده که لحظه اي آرام و قرار ندارد: «چون فتنه فلسطين برپا شود، منطقه شام آشفته و بي قرار گردد، همچون آب درون مشک، سپس فتنه بر طرف شود در حالي که شما اندک و پشيمانيد».[6]بر پايه احاديث در آن زمان، فرزندان مسلمان در اثر سيطره فرهنگي و وسايل پيشرفته و تکنولوژي جديد ارتباطي جهان کفر، چنان با فرهنگ اين فتنه آميخته و تربيت مي شوند که فرهنگي جز فرهنگ فتنه گران را نمي شناسند. و حکومت هاي کفر و ستمگر با احکام و قوانين کفر، بر مسلمانان حکمراني نموده و آنان را به فجيع ترين وضع در معرض آسيب و شکنجه قرار مي دهند.
در احاديث بانيان اين فتنه و آشوب، روميان (غربي ها) و ترک ها که شايد مراد از آن روسها باشند، معرفي شده اند. وقتي حوادث بزرگ و وقايع سياسي نظامي سال ظهور رخ مي دهد، فتنه گران نيروهاي خود را در منطقه رملة فلسطين و در سمت انطاکيه در ساحل ترکيه، سوريه و در سمت عربستان در مرزهاي سوريه، عراق و ترکيه مستقر مي کنند.
در حديثي آمده است: «زماني که روم و ترک عليه شما به پا خيزند و آنان با يک ديگر نيز درگير شوند، جنگ و کشتار در جهان رو به افزايش رود، هواداران ترک ها پيشروي کرده و در جزيرة العرب مستقر گردند و افراطيون غربي در منطقه رملة فلسطين موضع گيرند».[7] و شايد اين وضعيت زمينه ساز و يا منجر به علايم قطعي ظهور مثل ظهور سفياني و… گردد.
 
معرفي منابع جهت مطالعه بيشتر:
1ـ عصر ظهور، شيخ علي الکوراني.
2ـ سيماي آفتاب، حبيب الله طاهري.
3ـ نشانه هاي يار و چکامه انتظار، مهدي عليزاده.
 
پي نوشت ها:
[1]. کوراني، علي، عصر ظهور، ص22.
[2]. همان، ص23.
[3]. همان به نقل از الامامة و التبصرة، ص130.
[4]. المعجم الاحاديث الامام مهدي(عج)، ج1، ص81.
[5]. همان، ج2، ص218.
[6]. عصر ظهور، ص31 به نقل از ابن حماد، ص139.
[7]. المعجم، ج10، ص326.