علائم سیاه زخم چیست؟

اگر از طریق بریدگی یا زخم بر روی پوستتان به سیاه زخم مبتلا شوید، ممکن است علائم زیر را داشته باشید:

گروهی از تاول‌های کوچک، خارش دار یا برآمدگی‌هایی که به نظر همانند گزش حشرات است.

زخم روی پوست که بعد از تاول‌ها دیده می‌شود (معمولاً بدون درد هستند و روی صورت، گردن، دست‌ها و بازوها ظاهر می‌شود).

اگر چیزی بخورید یا بنوشید که حاوی اسپور باشد، مانند گوشت نپخته یک حیوان آلوده، علائم شما شامل موارد زیر می‌ باشند:

تب و لرز

تورم در گردن یا غدد و درد هنگام بلعیدن

تهوع، از دست دادن اشتها و استفراغ، که ممکن است استفراغ خونی باشد.

اسهال که ممکن است اسهال خونی باشد.

سردرد

درد شکمی

قرمزی چشم و چهره

غش کردن

درد و تورم در ناحیه شکم

اگر اسپورهای سیاه زخم را تنفس کنید، خطرناک‌ترین وضعیت است. ممکن است علائم زیر را داشته باشید:

علائم شبه آنفولانزا شامل تب، خستگی، دردهای بدن و گلودرد. این علائم می‌توانند چند ساعت یا چند روز طول بکشند.

تنگی نفس

حالت تهوع

سرفه خونی

درد در هنگام بلع

احساس ناراحت کننده در قفسه سینه

سرگیجه یا سردرگمی

تعریق

اگر این نوع سیاه زخم بدتر شود، می‌ توانید علائم دیگری مانند شوک و یا مشکل تنفسی یا ابتلا به وضعیتی موسوم به مننژیت داشته باشید، مننژیت به معنی وجود التهاب در مغز و نخاع است. این وضعیت می‌تواند تهدید کننده زندگی باشد.

اگر با تزریق مواد مخدر غیر قانونی مانند هروئین به سیاه زخم مبتلا شوید، ممکن است علائم زیر را داشته باشید:

گروهی از تاول‌ ها یا برآمدگی‌ های کوچک که ممکن است خارش داشته باشند، یا قرمزی و تورم در قسمتی که تزریق صورت گرفته است.

زخم بی درد که جایگزین برآمدگی‌ها یا تاول‌ها می‌شود و مرکز سیاه دارد.

حفره‌ های پر از چرک در اطراف محل تزریق، یا زیر پوست و یا در عضله

اگر بیماری بدتر شود، ممکن است به شوک بروید، به مننژیت مبتلا شوید، یا عملکرد اندام‌های شما متوقف شوند. 1

عوامل موثر در ابتلا به بیماری

مکانیزه نبودن کشاورزی و دامپروری

عدم رعایت بهداشت کار، مخصوصا در کارخانه های نساجی

تهیه و استفاده سنتی از موادی نظیر سفیداب

این بیماری احتمالا باعث مصونیت پایداری می شود.

بطوری که ابتلاء مجدد به معنی واقعی، دیده نشده است.
 

راه هاى انتقال سیاه زخم

تماس مستقیم با حیوانات آلوده.

تماس با پشم، مو، پوست، استخوان و سایر فراورده های آلوده.

استنشاق افشانه های آلوده.

خوردن گوشت و سایر مواد آلوده به باسیل شاربون.

بوسیله حشرات، در اثر گزش و انتقال خون آلوده به سایر حیوانات و انسان.

انتقال انسان به انسان از طریق نوعی برس تهیه شده از نخل.

انتقال جنینی یا در حین زایمان. 2
 

تشخیص سیاه زخم

برای تشخیص بیماری پزشک ابتدا سایر شرایط احتمالی مانند آنفلوآنزا یا ذات الریه را بررسی خواهد کرد.

برای کنار گذاشتن احتمال آنفلوآنزا ممکن است تستی انجام شود. اگر نتایج تست ها منفی باشد در آن صورت باید برای تشخیص نهایی سیاه زخم تست های دیگری نیز انجام شود:
 

تست پوستی

نمونه ای از ترشحات ضایعات پوستی مشکوک جمع آوری می شود تا علائم عفونت سیاه زخم بررسی گردد.
 

آزمایش خون

به منظور بررسی باکتری سیاه زخم از خون نمونه برداری می شود.
 

انجام سی تی اسکن و یا عکسبرداری با استفاده از اشعه ایکس از قفسه سینه

عکسبرداری از قفسه سینه به بررسی احتمال سیاه زخم استنشاقی کمک خواهد کرد.
 

آزمایش مدفوع

برای تشخیص سیاه زخم گوارشی پزشک از مدفوع نمونه برداری خواهد کرد.
 

نمونه برداری از مایع نخاعی

در این تست پزشک ابتدا سوزنی را وارد نخاع کرده و سپس مقداری از مایع نخاعی را نمونه برداری می کند.

نمونه برداری از مایع نخاعی تنها راه تشخیص مننژیت ناشی از سیاه زخم می باشد.

موارد تشخیص افتراقی سیاه زخم عبارت است از:
 

سایه زخم جلدی

طاعون، تولارمی، تیفوس آکنه ای، تیفوس بوته زار، تب منقوط مدیترانه ای، آبله ریکتزیایی، زخم های استافیلوکوکی
 

سیاه زخم گوارشی

گاستروآنتریت باکتریایی
 

سیاه زخم استنشاقی

طیف وسیعی از عفونت های تنفسی فوقانی
 

عوارض سیاه زخم

شایع ترین عارضه ناشی از سیاه زخم التهاب غشاها و مایعاتی می باشد که اطراف مغز و نخاع را پوشانده است و احتمال خونریزی سنگین را در پی خواهد داشت (مننژیت هموراژیک).
 

درمان سیاه زخم

استاندارد درمانی برای سیاه زخم دوره درمانی 60 روزه مبتنی بر آنتی بیوتیک هایی مانند سیپروفلوکساسین یا داکسی سایکلین می باشد.

استفاده از یک یا ترکیبی از چند آنتی بیوتیک در درمان مورد توجه قرار دارد که انتخاب آن به نحوه آلوده شدن، سن بیمار، وضعیت سلامت و سایر فاکتورهای او بستگی خواهد داشت. درمان سیاه زخم زمانی بهترین نتایج را در پی خواهد داشت که به موقع آغاز شود.

اگرچه برخی موارد سیاه زخم به آنتی بیوتیک پاسخ درمانی مناسبی نشان می دهند اما سیاه زخم استنشاقی پیشرفته ممکن است چنین نباشد.

در مراحل آخر بیماری سیاه زخم باکتری مقدار توکسین زیادی را تولید خواهد کرد به نحوی که داروهای مصرفی نخواهند توانست به دفع آن کمک کند.

در سال 2001 در آمریکا درمان آنتی توکسین مورد توجه قرار گرفت. در این موارد استفاده از این داروها به حذف توکسین ناشی از عفونت کمک خواهد کرد.

این داروها هنوز در سطح مطالعاتی قرار دارند. برخی موارد سیاه زخم با استفاده از درمان آنتی توکسین به طور موفقیت آمیزی درمان شده است، البته بافت های آلوده با استفاده از جراحی خارج شده است.
 

 

پیشگیری از سیاه زخم

آنتی بیوتیک ها معمولا برای پیشگیری از عفونت سیاه زخم در افرادی تجویز می شود که در خطر تماس با اسپور سیاه زخم قرار دارند.

از جمله این آنتی بیوتیک ها می توان به سیپروفلوکساسین، داکسی سایکلین و لووفلوکساسین اشاره کرد.

استفاده از این آنتی بیوتیک ها در پیشگیری از سیاه زخم در کودکان و افراد بالغ مورد تایید سازمان غذا و داروی آمریکا می باشد.

واکسن سیاه زخم نیز در دسترس می باشد. واکسن سیاه زخم حاوی باکتری زنده سیاه زخم نمی باشد و نمی تواند منجر به بروز عفونت شود.

عوارضی مانند زخم در محل تزریق و برخی واکنش های آلرژیک به دنبال مصرف واکسن سیاه زخم وجود دارد.

واکسن سیاه زخم برای مصرف عموم جامعه در دسترس نیست و تنها برای دانشمندان و محققینی که در زمینه بیماری سیاه زخم فعالیت می کنند، همچنین افرادی که در ارتش فعالیت دارند و یا سایر مشاغل پر خطر مورد مصرف دارد.

اگر در مناطقی زندگی می کنید که سیاه زخم در آن شایع می باشد و یا اگر به نقاطی مسافرت می کنید که احتمال بروز سیاه زخم در آن وجود دارد از تماس مستقیم با حیوانات و پوست حیوانات بپرهیزید. همچنین از مصرف گوشت هایی که به درستی نپخته نیز اجتناب کنید. 3

پی نوشت:
1.www.rastineh.com
2.www.farabimedlab.com
3.www.dorvana.com