همزمان با دوران ظهور حضرت حجّت (عج) برخى وقایع به وقوع مى پیوندد که با استفاده از روایات مى توان آنها را در دو گروه نشانه هاى عام (کلى و غیر حتمى) و نشانه هاى خاص (حتمى) طبقه بندى کرد،

نشانه هاى عام :نشانه هایى هستند که به تدریج واقع مى شوند و براى ظهور باید تمام آن نشانه ها روى دهند، و تا امروز کم و بیش اغلب آن محقّق شده اند، این نشانه ها عبارتند از: فراگیرى ظلم و جور، ظهور هرج و مرج و فتنه، شبیه شدن مردان به زنان، شبیه شدن زنان به مردان، فزونى گرفتن تعداد مساجد و قاریان قرآن در حالى که از محتوا و عمل به قرآن خبرى نیست، افزایش کشتار مردم، افزونى فقیهان گمراه و خائن و کاهش فقیه هدایتگر و اهل عمل، شدّت گرفتن فساد و رشوه و دروغ و ربا، معروف شدن منکر و منکر گشتن معروف، و ….

امّا نشانه هاى خاصّ یا حتمى: نشانه هایى هستند که با وقوع یکى از آنها ظهورحضرت حجت (عج) حتما محقّق خواهد شد، این نشانه ها عبارتند از: ظهور سفیانى، ظهور دجّال، تعطیل مساجد، توقف مراسم حجّ، شکافتن زمین و خسوف در خراسان، طلوع ستاره دنباله دار، کشته شدن نفس زکیّه، برخاستن نداى آسمانى، خسف در سرزمین بیداء، خورشید گرفتگى در اوایل ماه رمضان و ….

در حدیث مفصّلى از امام صادق (ع) نقل شده است: کوفه از وجود مؤمنان خالى مى شود و علم و دانش از آنجا رخت بر مى بندد، سپس علم در دیارى به نام قم آشکار شده و این شهر معدن علم و فضیلت مى گردد تا زمانى که حتى دوشیزگان پشت پرده در دین تفقّه مى یابند، این امر واقع نمى شود، مگر هنگام نزدیک شدن ظهور قائم ما۱٫

منبع:

۱- منتخب الاثر، صفحه ۴۴۳.

۲- قصص الأنبیاء ( قصص قرآن – ترجمه قصص الأنبیاء جزائرى)، ص۸۶۳و۸۶۴٫