پرسش. برخی ادعا می کنند مرحوم علامه طباطبائی با امام

خمینی(ره) و انقلاب، رابطه خوبی نداشته، همچنین مخالف ولایت فقیه و حکومت اسلامی

بودند؟ چرا ایشان در سیاست کمتر دخالت می کردند؟

یکم. رابطه علامه طباطبائی با امام و انقلاب اسلامی:

حمایت های دائم حضرت علامه از انقلاب و امام (ره)، نشان می دهد

که چنین ادعایی هیچ محلی از توجه و صحت ندارد. با توجه به اینکه علامه طباطبایی با

امام خمینی روابط دوستانه قدیمی داشت و برای ایشان احترام قایل بود و با پیروزی

انقلاب اسلامی امام امت را به عنوان بنیانگذار جمهوری اسلامی و رهبر کبیر نهضت

اسلامی ایران قبول داشت، همواره این اصل را مایه سعادت سیادت و عزت مسلمانان می

دانست. ارادت خاص مرحوم علامه طباطبایی  نسبت به امام خمینی در

خاطراتی که توسط شاگردان علامه نقل شده است متجلی می باشد به عنوان مثال آیت الله

احمدی میانجی در خاطرات خویش چنین می گویند: علامه طباطبایی پس از قیام امام خمینی

در برابر ستم و استکبار گفت: ایشان خیلی قاطع کلام خود را بر زبان جاری می نماید.

فردی از اهل علم ساکن مشهد در امر امام خمینی تردید داشت یک بار که علامه به زیارت

بارگاه قدس رضوی آمد درباره امام از وی سئوالاتی نمود علامه در جواب آن مرد مردد

گفت: امام بر ملکوت مسلط است.(خاطرات فقیه اخلاقی احمدی میانجی ص 204 ؛ ز مهر

افروخته سیدعلی تهرانی ص 97)

استاد سیدمحمد باقر موسوی همدانی (ره‌) گفته است: علامه

طباطبایی به قدری از پیروزی انقلاب اسلامی به رهبری امام خمینی شادمان بود که نمی

توانست از اظهار آن خودداری کند روزی به من فرمود دلم می خواهد رژه ارتشی ها را در

برابر امام ببینم عرض کردم هم اکنون آنان در کوچه هستند و چند لحظه دیگر برنامه

آنان آغاز می شود. بلند شوید تا دم در از نزدیک مشاهده کنید. عبا را بر دوش گرفتند

که ناگهان صدای موزیک ارتشیان برخاست آمدیم پشت درب منزل و چون من درب را گشودم

ایشان محو تماشای رژه نیروهای نظامی از برابر امام گردیدند و مکرر با هیجان می

فرمودند: چقدر جالب است. (ر.ک. مقاله امام خمینی و علامه طباطبایی نوشته غلامرضا

گلی زواره ، سایت امام خمینی) همچنین وقتی امام به قم عزیمت نمود و در کوچه علامه

طباطبایی سکونت اختیار نمود همسایه ها برای سهولت در دیدارها و ملاقات ها خانه های

خود را تخلیه کردند. علامه به امام گفت: اگر لازم است ما هم چنین کنیم. امام

فرمودند همسایگی شما برای ما مغتنم است و چون امام در همسایگی علامه قرار داشتند و

سر و صداهای ناشی از صوت بلندگوها و همهمه مردم خیلی زیاد بود از علامه پرسیدند از

این جهت اذیت نمی شوید او لبخندی نمود و گفت هر چه از دوست رسد نیکوست در حالی که

از ناراحتی اعصاب رنج می برد و نیاز به آرامش داشت. (مجله بصائر ویژه نامه علامه

طباطبایی ص 16)

بویژه اینکه موضع گیری که مرحوم علامه در قبال شهادت نوه شان

داشتند و از زبان دختر گرامی شان نقل شده است با این شایعات مطرح شده تعارض دارد.

خانم نجمه السادات طباطبایی در این زمینه چنین می گویند: پس ازشهادت محمد حسن پدرم

به تهران آمد… پرسید: نجمه! من به تو چه بگویم ؟! گفتم: هیچ! شکر خدا !. فرمودند:

احسنت. نه ایشان به روی خود آوردندونه من و فرمودند: «شکر خدا که اگر بچه ای به تو

داده خوبش را داده است. » (رک: جرعه های جانبخش ، ص123 به نقل از زمهر افروخته ،

سید علی تهرانی ص110)

همانگونه که در این خاطره که مستند می باشد دیده می شود مرحوم

علامه طباطبایی که پیش از این نیز دامادشان آیت الله قدوسی دادستان کل کشور را در

جریان بمب گذاری منافقان از دست داده بودند نه تنها سخنی منفی بر علیه انقلاب بیان

نمی کنند بلکه دخترشان را دلداری هم می دهند و از اینکه خداوند چنین فرزندی که

افتخار شهادت نصیبش شده است به او داده ابراز خوشحالی و شکر گذاری می کند.

همچنین مرحوم علامه در اواخر عمرشان می فرمودند: «راهی را که ما

عمری با سختی ها و ریاضت ها رفتیم این جوان ها و شهیدان انقلاب اسلامی در یک شب

سپری کردند»(رک: زمهر افروخته ، همان ص111) همچنین ایشان پس از فاجعه هفتم تیر

ماجرایی دارند که به این صورت نقل شده است: پس از فاجعه هفتم تیر اطرافیان علامه –

به علت کسالت و بیماری ایشان- تصمیم داشتند خبر شهادت شهید مظلوم بهشتی (از شاگردان

علامه طباطبائی) را به ایشان نرسانند. در همان احوال یکی از اطرافیان علامه به اتاق

ایشان می رود و علامه به وی می فرماید: «چه به من بگویید و چه نگویید من آقا بهشتی

را می بینم که در حال صعود است »(همان ص111)

دوم. علامه طباطبایی؛ حکومت اسلامی و ولایت فقیه:

مرحوم علامه طباطبایی به لحاظ سیره نظری همان اعتقاداتی را

داشتند که سایر فقهای اسلام و به ویژه انقلابیون و از جمله امام خمینی ره داشتند –

به همین دلیل شاید مهمترین نظریه پردازان حکومت اسلامی را طیف شاگردان علامه تشکیل

می دهند- ایشان تشکیل حکومت اسلامی را واجب می دانستند و در زمینه مدل حکومت اسلامی

معتقد بودند: «راجع به طرح های مربوط به حکومت اسلامی، در شریعت اسلام دستوری

نیامده و حقا هم نباید وارد شود. زیرا شریعت تنها متضمن مواد ثابت دین است. طرز

حکومت‌با تغییر و تبدیل جامعه‌ها به‌حسب

پیشرفت تمدن قابل تغییر است. طرز حکومت های اسلامی را در هر عصر، باید با در نظر

گرفتن سه ماده ثابت‌شرع اسلام تعیین کرد: 1) مسلمانان تا

آخرین حد ممکن باید در اتحاد و اتفاق بکوشند؛ 2) مرز جامعه اسلامی اعتقاد است؛ نه

مرزهای طبیعی؛ 3) اصل، رعایت و اجرای سیرت و سنت رسول‌الله(ص)

است. (طباطبایی، محمدحسین، مقاله ولایت زعامت‌).»

و جمهوری اسلامی نیز بهترین مدلی بود که معیارهای فوق را در

برداشت. همچنین ایشان در زمینه در این‌که چه کسی باید حکومت

کند و چرا باید از وی اطاعت‌شود؟ به قانون طبیعی تمسک جسته

معتقد بودند انسان فطرتاً به دنبال آگاه‌ترین، بهترین و

عادلترین فرد است که در اسلام در زمان غیبت، فقیه است. وی در اثبات چنین امری از

شیوه فقهی مبنی بر تفویض امر ولایت از بالا استفاده نکرده بلکه استدلالی عقلی و

فلسفی دارد. (اندیشه سیاسی علامه طباطبایی، مصطفی زهرانی، علوم سیاسی، ش‌1،

ص‌89‌)

وی می‌گوید: به حکم فطرت، وجود مقام

ولایت در هر جامعه‌ای بر اساس حفظ مصالح عالیه ضروری است.

اسلام نیز پا بپای فطرت پیش می‌رود. نتیجه این دو مقدمه این

است، فردی که در تقوای دینی و حسن تدبیر و اطلاع بر اوضاع از همه مقدم است، برای

این مقام متعین است و در این که اولیای حکومت‌باید زبده‌ترین

و برجسته‌ترین افراد جامعه باشند، کسی تردیدی به‌خود

راه نمی‌دهد.

علامه طباطبائی با اشاره به آیاتی که متضمن تکالیف اجتماعی و

لزوم اقامه عبادات از سوی مردم است معتقدند که چون افراد در پیدایش اجتماع اثر

تکوینی دارند برای اداره آن نیز حق دخالت داشته و خداوند آن اثر تکوینی را در مقام

تشریع ضایع نگذارده است.ایشان در این زمینه بحث مبسوطی ارائه نموده و به اکثر آیات

مورد استدلال اشاره کرده است وی می نویسد: «نکته‌ای که لازم

است در اینجا مورد توجه قرار گیرد این است که عموم آیاتی که متضمن لزوم اقامه

عبادات و انجام حج و اجرای حدود و قصاص و نظایر اینها است روی سخن خود را تنها به

پیغمبر ننموده بلکه تمام مؤمنین را مخاطب قرار داده و اجرای این امور را از همه

آنان خواسته است.

مجموع این آیات چنین استفاده می‌شود که

دین یک روش اجتماعی است که خداوند آن را بر عهده مردم قرار داده است و خدا راضی به

کفر بندگان خویش نیست، و چنین خواسته است که افراد همه با هم و به طور دسته جمعی

اقامه دین کنند، پیدا است که اجتماع چون از افراد تشکیل شده، اداره آن نیز باید به

عهده خود آنها بوده باشد، و هیچ فردی در این باره بر دیگری مزیت و تقدم نداشته همه

یکسان می‌باشند.خلاصه شئون اجتماعی مخصوص به دسته‌ای

خاص نمی‌باشد، و در این موضوع پیغمبر نیز با دیگران مساوی

بوده هیچ امتیازی ندارد.

علامه طباطبائی در بخش دیگری و در ادامه پاسخ به این سؤال که

عهده‌دار اداره اجتماع کیست و سیره او چیست؟ می‌گوید:

«در هر صورت باید دانست که بدون اشکال در این زمان که پیامبر (ص) وفات نموده و امام

(ع) نیز از دیده پنهان است، امر حکومت‌به دست‌خود

مسلمین است، و این وظیفه آنان است که با در نظر گرفتن روش رسول خدا که روش امامت‌بوده

است‌حاکمی را انتخاب کنند، و این روش غیر از روش پادشاهی و

امپراتوری است، در این موقعیت نباید هیچ حکمی از احکام الهی تغییر کند و این وظیفه

همه است که در راه حفظ‌احکام خدا کوشا باشند، و اما درباره

حوادث روزمره و پیشآمدهای جزئی همان طور که گفتیم، لازم است که حاکم با مشورت

مسلمین درباره آنها تصمیم بگیرد. بنابر این از مجموع آیات متضمن تکالیف اجتماعی

مردم چنین نتیجه می‌شود که تشکیل حکومت‌به

عنوان مقدمه واجب بر عموم مسلمانان لازم است.

به همین خاطر در صورتی که مردم برای انجام تکالیف واجب اجتماعی

خویش بخواهند دولت تشکیل دهند حق دارند که فقیه واجد شرایطی را به عنوان حاکم تعیین

نمایند.بی‌شک چنین فقیهی علاوه بر مشروعیت مردمی دارای

مشروعیت الهی نیز خواهد بود.زیرا منطقی و معقول نیست که مردم به تکالیف اجتماعی از

سوی شارع مکلف باشند، اما هیچگونه حق دخالت و اظهار نظر جهت ایجاد مقدمات و فراهم

آوردن زمینه‌های انجام آن تکالیف را نداشته باشند.مگر امکان

دارد که برای شارع، امری مطلوب باشد و آن را از مردم بخواهد اما مقدمه آن را

نخواهد؟ (رجوع شود به: علامه طباطبائی، محمد حسین، ترجمه

تفسیر المیزان، بنیاد علمی و فکری علامه طباطبائی، ج 4، ص 207-211.)

بنابر این ایشان اعتقاد تامی همچون اکثر فقهای اسلام و به ویژه

طیف انقلابی فقها به حکومت اسلامی و ولایت فقیه داشتند. و او را دارای حق حاکمیت

الهی برای حکومت اسلامی می دانستند.

سوم. علامه طباطبائی و سیاست:

هر چند پیوند دین و سیاست در اسلام و سیره بزرگان دین و علمای

اسلام، اصلی ثابت و مسلم است اما در بررسی میزان فعالیت های سیاسی علما باید به این

مهم توجه داشت که این موضوع با عوامل مختلفی در ارتباط می باشد.

1. توانایی های اشخاص:«لا یکلف الله نفسا الا وسعها» (بقره، آیه

286). از این رو مشاهده می نماییم که برخی علماء با توجه شناختی که از توانایی ها و

استعدادهای خویش داشتند، به همان میزان در مسائل مختلف از جمله موضوعات سیاسی وارد

می شده اند.

2. شرایط محیطی و میزان احساس نیاز: بسیاری مواقع علت این که

علماء در مسائل اظهار نظر نمی کنند نه به خاطر عدم اهتمام به آن مسأله بلکه به خاطر

احساس عدم نیاز به اظهار نظر می باشد خصوصا در شرایطی که فقیهی عادل و جامع الشرایط

هدایت و رهبری جامعه اسلامی را به عهده گرفته و رهنمودهای لازم را ارائه می نمایند.

بنابراین در چنین شرایطی دیگر ضرورتی برای ورود سایر علماء و

اظهار نظر نمی ماند. هر چند مسلما در برخی موضوعات که با سرنوشت جامعه اسلامی در

ارتباط است اظهار نظر و مشارکت آنان می تواند پشتوانه عظیمی برای نظام اسلامی محسوب

گردد. خلاصه در بررسی چرایی میزان فعالیت سیاسی هر یک از بزرگان خصوصا در زمان

کنونی باید به این قبیل مسائل توجه داشت. نه این که عدم مشهود بودن فعالیت های

سیاسی آنان را دلیل بر، مطلوب بودن کناره گیری افراد جامعه از فعالیت ها و مشارکت

های سیاسی دانست. بلکه هر فرد باید با شناخت وظایف و تکالیف فردی و اجتماعی خویش و

نقش و جایگاهی که در جامعه و نظام اسلامی دارد به انجام وظایف خود در عرصه های

مختلف سیاسی، اجتماعی و… بپردازد و بهترین الگو هم در چنین شرایطی، اسوه های کامل

بشریت؛ یعنی پیامبر اکرم(ص) و ائمه معصومین(ع) و جانشین واقعی آنان یعنی ولی فقیه

جامع الشرایط می باشد.

استاد علامه (ره) بمعنی مصطلح سیاست، «سیاسی» نبود، و حتی اگر

ایشان سیاسی هم بودند با توجه به کهولت سن ایشان واوضاع جسمی که داشتند (اوضاعی که

از نحوه مصاحبه ها یی که ایشان به مناسبت های مختلف از جمله پس از شهادت شهید مطهری

بر جای مانده مشخص می شود و در نهایت به ارتحال آن عالم ربانی در سال 61 یعنی

سالهای اولیه پس از پیروزی انقلاب اسلامی انجامید) دخالت در سیاست به معنایی که مد

نظر ماست مقدور ایشان نبود با اینحال عدم سیاسی بودن ایشان به معنی عدم اهتمام به

مسائل جامعه و مردم نیست. پیش از حوادث 15خرداد و درمسائل مربوط به انجمن های

ایالتی ولایتی، و پس از فاجعه قتل عام مردم در 15خرداد، استاد علامه همیشه طرف

«مشورت» مراجع عظام بود و درجلسات این بزرگان شرکت میکرد و حتی در بعضی از اعلامیه

های مشترک مراجع عظام قم، امضای ایشان هم هست. اما پس از آنکه اعلامیه ها و بیانیه

ها «تک امضائی» شد ایشان بطور مستقل اعلامیه ای ندادند ولی «سکوت» هم نکرده بودند و

به هرنحو مقدور با مراجع وکلیت روحانیت مبارز «هماهنگی» داشت و اغلب روحانیون مبارز

از شهید مطهری و بهشتی و مفتح و قدوسی و غیر هم، همه شاگردان علامه طباطبایی بودند

و بدون شک تربیت فکری – معنوی این بزرگان، توسط علامه طباطبایی، نقشی اساسی در حرکت

آنها داشت. درباره مسائل جهان اسلام، از جمله مسئله فلسطین، استاد علامه همواره

فعال بود و حتی در مورد لزوم کمک به مردم فلسطین، ایشان اعلامیه ای را همراه شهید

مطهری و مرحوم آیت الله سیدابوالفضل موسوی زنجانی منتشر ساخت که در آن ضمن افتتاح

حساب بانکی در بانک های: ملی، صادرات و بازرگانی، مردم را به یاری مردم ستمدیده

فلسطین فراخوانده بود. یکی از شاگردان علامه طباطبایی می‌گوید:

«از خصوصیات علامه طباطبایی، این بود که هیچ‌گاه از کسی

بدگویی نمی‌کردند. در طی 35 سال ارتباط با ایشان، جز بدگویی

از دربار و رژیم طاغوت، حتی یک‌بار هم بدگویی کسی را از

ایشان نشنیدم.»

آیت الله مطهری از معماران فکری انقلاب اسلامی درباره علامه

طباطبایی می‌گویند: «علامه طباطبایی رابطه عاطفی و فکری بسیار نزدیکی با امام

خمینی(ره) داشتند.» امام خمینی (ره) درباره علامه طباطبایی می‌فرماید: «آقای

طباطبایی مرد بزرگی است و حفظ ایشان با این مقام علمی لازم است » امام خمینی پس از

رحلت علامه طباطبای در طلیعه یکی از بیانات خود فرمودند: «من قبلا باید از این

ضایعه ای که برای حوزه های علمیه و مسلمین حاصل شد و آن رحلت مرحوم علامه طباطبایی

است اظهار تاسف کنم و به شما و ملت ایران و خصوص حوزه های علمیه تسلیت عرض کنم

خداوند ایشان را با خدمتگزاران به اسلام و اولیای اسلام محشور فرماید و به

بازماندگان و متعلقین و شاگردان ایشان صبر عنایت فرماید. (صحیفه نور ج 9 ص 134)

البته فردای روز رحلت علامه یعنی در 25 آبان 1360 مجلس ترحیمی

از سوی امام خمینی برای ایشان در مدرسه عالی شهید مطهری برگزار گردید. (ز مهر

افروخته ص 45) و حضرت آیه الله خامنه ای پیام تسلیتی در سوگ علامه خطاب به امام

راحل صادر فرمودند که در فرازی از آن آمده بود: «محضر مبارک رهبر انقلاب و

بنیانگذار جمهوری اسلامی امام خمینی (مد ظله العالی‌) ضایعه ارتحال عالم ربانی و

دانشمند عظیم الشان فیلسوف و مفسر کبیر قرآن حضرت آیه الله علامه طباطبایی را که

یکی از مفاخر کم نظیر عالم اسلام بودند به پیشگاه ولی عصر (ارواحنا له الفدا) و

حضرت امام خمینی رهبر کبیر انقلاب و حوزه های علمیه مخصوصا حوزه مقدس قم و مراجع

عظام تقلید و شاگردان این مرحوم و همه دانشمندان و عاشقان علم و فضیلت تسلیت عرض می

کنم… » (روزنامه جمهوری اسلامی 25 آبان 1360 ص 10)

دیگر منابع جهت مراجعه:

– زندگی نامه، ویژگی ها و آثار علامه طباطبایی (ره)، سید

امیرحسین کامرانی راد، سایت راسخون.

– در محضر علامه طباطبایی(رحمت الله علیه)، محمد حسین رخشاد.

– مصاحبه روزنامه کیهان با استاد سید هادی خسروشاهی با موضوع

روایت 25 سال حضور در محضر علامه طباطبایی(ره)،سایت صدای شیعه.