این برداشت اصلا درست نیست و نبود امام در جامعه ، نه تنها فضیلتی تلقی نمی شود که بزرگ ترین مصیبت و بلا برای هر ملتی است و به همین جهت دوران غیبت کبری ، بدترین و سخت ترین دوران ها به جهت عدم حضور مستقیم امام در جامعه است. یکی از بزرگ‌ترین مصائب و بلایایی که تمام بشریت و عالم را تهدید می‌کند و انسان‌ها را دچار رنج و سختی نموده، بلای غیبت وجود امام زمان علیه‌السلام است که متأسفانه هنوز بشریت به عمق این مسئله نرسیده‌ است.
سدیر صیرفی گوید: با برخی از اصحاب بر امام صادق (علیه السلام) وارد شدیم، او را نشسته بر خاک دیدیم، در حالی که عبایی خشن با آستین کوتاه پوشیده و با قلبی سوخته، همچون مادر فرزند از دست داده، می‌گریست، رنگ چهره اش تغییر کرده و اندوه از گونه های مبارکش پیدا بود و اشکهایش، لباسش را خیس کرده بود وناله می کرد: «مولای من! غیبت تو، خواب را از چشمانم ربوده و زمین را بر من تنگ نموده و آسایش دلم را از من گرفته است!
مولای من! غیبت تو، بلا و مصیبت مرا به فاجعه های ابدی پیوند داده، و از دست دادن یاران، یکی پس از دیگری، اجتماع و شماره ما را از بین برده، هنوز سوزش اشکی که از چشمم می ریزد و ناله ای که از دلم بر می خیزد با یاد بلاها و سختی های ـ دوران غیبت تو ـ پایان نیافته که درد و رنج شدیدتر و دردناکتری در برابر دیدگانم شکل می گیرد!»
سدیر گوید: شگفت زده پرسیدیم این ماتم و گریه برای چیست؟! امام صادق (علیه السلام) آهی عمیق و سوزناک کشید و فرمود: ای وای! صبح امروز، در کتاب جفر نظر می کردم و درباره ولادت و غیبت طولانی و طول عمر قائم ما و بلاهای مؤمنین در آن زمان و ایجاد شک و تردید در اثر طول غیبت و ارتداد اکثریت مردم از دین و خروج آنان از تعهد به اسلام، تأمل و دقتی داشتم، در اثر آن، رقّت مرا فرا گرفت و حزن و اندوه بر من چیره شد.» (کمال الدین ج 2 باب 33 صفحه 353 )
پس اگر توضیحات را با دقت می خواندید می دانستید که وجه فضیلت مردم – آن هم بخش بسیار بسیار اندکی از آنان – در این دوران ، به جهت ایمان و یقین بالای آنان – به رغم عدم وجود امام در بینشان – است نه به جهت نبود خود امام. روایات دلیل این برتری را این می دانند که برای مردم منتظر غیبت و حضور هیچ تفاوتی نداشته و همان وظایفی را که در زمان حضور باید انجام دهند در زمان غیبت انجام می دهند و شک و تردیدی نسبت به امام خود ندارند و البته اینان افراد کم و قلیلی هستند. مردم آخر الزمان در شرایطی به سر می برند که اوج فتنه ها و شبه ها آنها را احاطه کرده است. به گونه ای که در روایات داریم، حفظ دین در آخر الزمان، مانند نگه داشتن آتش کف دست است. این در حالی است که آنها همچون نسلهای گذشته خود، امام زمانشان را ندیده اند و از این رو حفظ ایمان در چنین شرایطی، ارزشش بیش از موقعی است که مردم امام زمانشان رادیده اند. از این رو در روایات آمده که مؤمنین آخر الزمان از مؤمنین دیگر زمان بهتر هستند و اجرشان هم بیشتر است. چرا که طبیعی است که هرچه امتحان سخت تر باشد، امتیازش بالاتر است. بنا بر این در روایتی دیگر داریم:« إنّ عظیمَ الأجر لمَعَ عَظیم البَلاء». یعنی بالاترین اجرها با سخت ترین بلاهاست. حال اگر کسی با همه سختیها و دشواری های زمان غیبت، به لطفِ خدا و دستگیری اهل بیت (ع) بر معرفتِ امام (ع) و قبول ولایت ایشان ثابت قدم شد و از مسیر ایمان خارج نگردید، ایمانش بسیار قیمتی و ارزشمند خواهد بود و از جهتِ اینکه به امامِ غایب و دور از دیدگان ایمان آورده، بر کسانی که زمانِ حضور ائمه (ع) را درک کرده و با دیدنِ نشانه های آشکار، تسلیم شده اند، برتری و فضیلت دارد.
بی شک این ارجحیت و فضیلت معتقدین و منتظرین واقعی حضرت صاحب العصر(عج) در گرو عمل به وظایف دینی و مسئولیتهای مربوط به دوران غیبت است که به طور خلاصه این وظایف عبارتند از :
۱– تلاش برای شناخت بیشتر امام عصر (عج)
۲– خودسازی و تهذیب نفس
۳– انتظار فرج امام زمان (عج)
۴– سعی در اصلاح وضع جامعه
۵– حفظ و تحکیم پیوند معنوی با امام عصر (عج)
۶– پیروی از نائب امام زمان(عج) در عصر غیبت

این برداشت اصلا درست نیست و نبود امام در جامعه ، نه تنها فضیلتی تلقی نمی شود که بزرگ ترین مصیبت و بلا برای هر ملتی است و به همین جهت دوران غیبت کبری ، بدترین و سخت ترین دوران ها به جهت عدم حضور مستقیم امام در جامعه است. یکی از بزرگ‌ترین مصائب و بلایایی که تمام بشریت و عالم را تهدید می‌کند و انسان‌ها را دچار رنج و سختی نموده، بلای غیبت وجود امام زمان علیه‌السلام است که متأسفانه هنوز بشریت به عمق این مسئله نرسیده‌ است.
سدیر صیرفی گوید: با برخی از اصحاب بر امام صادق (علیه السلام) وارد شدیم، او را نشسته بر خاک دیدیم، در حالی که عبایی خشن با آستین کوتاه پوشیده و با قلبی سوخته، همچون مادر فرزند از دست داده، می‌گریست، رنگ چهره اش تغییر کرده و اندوه از گونه های مبارکش پیدا بود و اشکهایش، لباسش را خیس کرده بود وناله می کرد: «مولای من! غیبت تو، خواب را از چشمانم ربوده و زمین را بر من تنگ نموده و آسایش دلم را از من گرفته است!
مولای من! غیبت تو، بلا و مصیبت مرا به فاجعه های ابدی پیوند داده، و از دست دادن یاران، یکی پس از دیگری، اجتماع و شماره ما را از بین برده، هنوز سوزش اشکی که از چشمم می ریزد و ناله ای که از دلم بر می خیزد با یاد بلاها و سختی های ـ دوران غیبت تو ـ پایان نیافته که درد و رنج شدیدتر و دردناکتری در برابر دیدگانم شکل می گیرد!»
سدیر گوید: شگفت زده پرسیدیم این ماتم و گریه برای چیست؟! امام صادق (علیه السلام) آهی عمیق و سوزناک کشید و فرمود: ای وای! صبح امروز، در کتاب جفر نظر می کردم و درباره ولادت و غیبت طولانی و طول عمر قائم ما و بلاهای مؤمنین در آن زمان و ایجاد شک و تردید در اثر طول غیبت و ارتداد اکثریت مردم از دین و خروج آنان از تعهد به اسلام، تأمل و دقتی داشتم، در اثر آن، رقّت مرا فرا گرفت و حزن و اندوه بر من چیره شد.» (کمال الدین ج 2 باب 33 صفحه 353 )
پس اگر توضیحات را با دقت می خواندید می دانستید که وجه فضیلت مردم – آن هم بخش بسیار بسیار اندکی از آنان – در این دوران ، به جهت ایمان و یقین بالای آنان – به رغم عدم وجود امام در بینشان – است نه به جهت نبود خود امام. روایات دلیل این برتری را این می دانند که برای مردم منتظر غیبت و حضور هیچ تفاوتی نداشته و همان وظایفی را که در زمان حضور باید انجام دهند در زمان غیبت انجام می دهند و شک و تردیدی نسبت به امام خود ندارند و البته اینان افراد کم و قلیلی هستند. مردم آخر الزمان در شرایطی به سر می برند که اوج فتنه ها و شبه ها آنها را احاطه کرده است. به گونه ای که در روایات داریم، حفظ دین در آخر الزمان، مانند نگه داشتن آتش کف دست است. این در حالی است که آنها همچون نسلهای گذشته خود، امام زمانشان را ندیده اند و از این رو حفظ ایمان در چنین شرایطی، ارزشش بیش از موقعی است که مردم امام زمانشان رادیده اند. از این رو در روایات آمده که مؤمنین آخر الزمان از مؤمنین دیگر زمان بهتر هستند و اجرشان هم بیشتر است. چرا که طبیعی است که هرچه امتحان سخت تر باشد، امتیازش بالاتر است. بنا بر این در روایتی دیگر داریم:« إنّ عظیمَ الأجر لمَعَ عَظیم البَلاء». یعنی بالاترین اجرها با سخت ترین بلاهاست. حال اگر کسی با همه سختیها و دشواری های زمان غیبت، به لطفِ خدا و دستگیری اهل بیت (ع) بر معرفتِ امام (ع) و قبول ولایت ایشان ثابت قدم شد و از مسیر ایمان خارج نگردید، ایمانش بسیار قیمتی و ارزشمند خواهد بود و از جهتِ اینکه به امامِ غایب و دور از دیدگان ایمان آورده، بر کسانی که زمانِ حضور ائمه (ع) را درک کرده و با دیدنِ نشانه های آشکار، تسلیم شده اند، برتری و فضیلت دارد.
بی شک این ارجحیت و فضیلت معتقدین و منتظرین واقعی حضرت صاحب العصر(عج) در گرو عمل به وظایف دینی و مسئولیتهای مربوط به دوران غیبت است که به طور خلاصه این وظایف عبارتند از :
۱– تلاش برای شناخت بیشتر امام عصر (عج)
۲– خودسازی و تهذیب نفس
۳– انتظار فرج امام زمان (عج)
۴– سعی در اصلاح وضع جامعه
۵– حفظ و تحکیم پیوند معنوی با امام عصر (عج)
۶– پیروی از نائب امام زمان(عج) در عصر غیبت