علل این مخالفت ها را باید دریافت یا آن ها را تقسیم بندی کرد. برخی از مخالفت ها با عرفان نبوده بلکه با تصوف بوده است که از خود بدعت هایی را در دین وارد کرده اند.(مثلاً خانقاه دارند و رقص سما و مرشد و … ). برخی دیگر به این خاطر بوده است که عرفان را نفهیمده اند و تصور کرده اند عرفا کفر می گویند یا مردم را از شریعت دور می کنند. برخی مخالفت ها شاید نشأت گرفته از عدم فهم حقایق باطنی دین بوده و تصور بر این بوده دین همین احکام ظاهر است و بس. برخی مخالفت ها نیز برای این بوده که برخی شاگردان فقها از اهل عرفان نزد ایشان سعایت کرده و یا مسائل عرفانی را به نحو صحیح نقل نمی کردند لذا در ذهن آقایان فقها تصور صحیحی از عقاید عرفا شکل نمی گرفت و با آن مخالفت می کردند. لازم است بگویم که اکثر عرفای تاریخ اسلام که در حوزه تمدن اسلامی ظهور کرده اند اهل سنت بوده و طبعاً برخی عقاید آن ها صحیح نبوده و مورد مخالفت علمای شیعه واقع می شده است. در این مورد ر.ک: مبانی و اصول عرفان نظری از استاد یزدان پناه و کلیات علوم اسلامی از شهید مطهری ره.