مرحوم مجلسی در باره توحید مفضل و وضعیت سندی آن در بحار بیانی دارد که جالب است ایشان می گوید :
و لنذکر بعد ذلک توحید المفضل بن عمر و رسالة الإهلیلجة المرویتین عن الصادق ع لاشتمالهما على دلائل و براهین على إثبات الصانع تعالى و لا یضر إرسالهما لاشتهار انتسابهما إلى المفضل و قد شهد بذلک السید بن طاوس و غیره و لا ضعف محمد بن سنان و المفضل لأنه فی محل المنع بل یظهر من الأخبار الکثیرة علو قدرهما و جلالتهما مع أن متن الخبرین شاهدا صدق على صحتهما «1» و أیضا هما یشتملان على براهین لا تتوقف إفادتها العلم على صحة الخبر.بحار الأنوار (ط – بیروت)، ج 3، ص: 56.
توحید مفضل و حدیث اهلیلجه که از امام صادق علیه السلام روایت شده را بعد از این می آوریم به جهت مشتمل بودن آن بر ادله و برهان هایی بر اثبات صانع و مرسل بودن این دو روایت ضرری ندارد چون نسبت آن به مفضل مشهور است و به این مطلب سید بن طاوس و دیگران شهادت داده اند و همچنین ضعف محمد بن سنان و مفضل نیز ضرری به این دو روایت ندارد چون اولا ضعیف بودن این دو نفر جای بحث دارد و نمی توان آن را قبول کرد و از روایات فراوان بلندی جایگاه و جلالت قدر این دو نفر معلوم می شود و از سوی دیگر متن این دو روایت نیز به گونه ای است که شاهد صدق بر صحت آن است و از سوی دیگر مشتمل بر براهین و استدلال هایی است که مفید علم بودن ان متوقف بر صحت خبر نیست .
مرحوم علامه طباطبایی نیز در حاشیه ای که ذیل عبارت مرحوم مجلسی نوشته اند این گونه گفته اند :
أما متن الخبر الأوّل المشتهر بتوحید المفضل فهو مطابق لجل الاخبار المرویة عن أئمة أهل البیت علیهم السلام المطابقة لمعارف الکتاب العزیز و ما یشتمل علیه من الأدلة براهین تامّة لا غبار علیها.
امّا متن‌ خبر اوّل‌ که‌ مشتهر است‌ به‌ توحید مفضَّل‌ مطابق‌ است‌ با جُلِّ اخبار مرویّۀ از ائمّۀ اهل‌ البیت‌: که‌ مطابق‌ است‌ با معارف‌ کتاب‌ الله‌ العزیز، و ادلّه‌ای‌ که‌ این‌ خبر بر آن‌ اشتمال‌ دارد براهینی‌ هستند تامّ و تمام‌، و غباری‌ از ایراد و اشکال‌ بر چهره‌اش‌ نمی‌نشیند.
بنا بر این همان گونه که دو علامه بزرگوار مرحوم مجلسی وطباطبایی فرموده اند روایت به حسب مضمونی به قدری قوی است که اگر از نظر سندی هم در آن خدشه شود قوت مضمون ضعف ان را جبران می کند .
در مورد این که آیا کتابی در تطبیق مطالب این حدیث با علم روز تدوین شده است یا خیر اطلاعی نداریم .