روایت مورد سوال روایت ذیل است: عُدَّةُ الدَّاعِی «1» ، أَوْحَى اللَّهُ تَعَالَى إِلَى دَاوُدَ ع یَا دَاوُدُ إِنِّی وَضَعْتُ خَمْسَةً فِی خَمْسَةٍ وَ النَّاسُ یَطْلُبُونَهَا فِی خَمْسَةٍ غَیْرِهَا فَلَا یَجِدُونَهَا وَضَعْتُ الْعِلْمَ فِی الْجُوعِ وَ الْجَهْدِ وَ هُمْ یَطْلُبُونَهُ فِی الشِّبَعِ وَ الرَّاحَةِ فَلَا یَجِدُونَهُ وَضَعْتُ الْعِزَّ فِی طَاعَتِی وَ هُمْ یَطْلُبُونَهُ فِی خِدْمَةِ السُّلْطَانِ فَلَا یَجِدُونَهُ وَ وَضَعْتُ الْغِنَى فِی الْقَنَاعَةِ وَ هُمْ یَطْلُبُونَهُ فِی کَثْرَةِ الْمَالِ فَلَا یَجِدُونَهُ وَ وَضَعْتُ رِضَایَ فِی سَخَطِ النَّفْسِ وَ هُمْ یَطْلُبُونَهُ فِی رِضَا النَّفْسِ فَلَا یَجِدُونَهُ وَ وَضَعْتُ الرَّاحَةَ فِی الْجَنَّةِ وَ هُمْ یَطْلُبُونَهَا فِی الدُّنْیَا فَلَا یَجِدُونَهَا.
(بحار الأنوار (ط – بیروت)، ج 75، ص: 453)
 خداوند بداود وحى کرد من پنج چیز را در پنج چیز قرار داده ام ولى مردم آن را در پنج چیز دیگر میجویند ولى نمى یابند. علم را در گرسنگى و کوشش قرار داده ام آنها در سیرى و آسایش مى جویند و نمى یابند.
شخصیت را در اطاعت خود قرار داده ام آنها در خدمت سلطان مى جویند و نمییابند بى نیازى را در قناعت قرار داده ام و آنها در ثروت میجویند و نمى یابند و رضاى خود را در مخالفت با نفس قرار داده ام آنها در خشنودى نفس مى جویند و نمییابند و آسایش را در بهشت قرار داده ام و آنها در دنیا میجویند و نمى یابند.
مقصود از گرسنگی با توجه به این که همراه با کوشش ذکر شده ودر ادامه نیز آمده که مردم علم را در سیری و راحتی می جویند و نمی یابند، تحمل مشکلات است یعنی علم با تن پروری و راحت طلبی میانه ای ندارد و کسی که طالب علم است باید سختی تحصیل و مشکلات آنرا تحمل کند معنای دیگری نیز روایت می تواند داشته باشد و آن این که مقصود از گرسنگی  کم خوراکی باشد چون پرخوری موجب خواب زیاد و کندی ذهن می شود به همین جهت طالب علم باید از پرخوری پرهیز کند و در خوراکش دقت داشته باشد و تا حد امکان غذا کمتر بخورد .