منظور از بنى امیه که مورد لعن قرار گرفته اند تنها افرادى از آنها که در غصب خلافت و خاموش کردن نور ولایت هم دست بوده اند مراد است. و اغلب آنان که از جمله اولاد ابى سفیان و اولاد مروان باشند دشمن اهل بیت بوده اند. و اگر احیانا در بین این گروه کسى مؤمن واقعى باشد این لعن شامل حال او نمى شود. در روایتى على بن یقطین که در دستگاه بنى امیه بوده و از ارادتمندان اهل بیت بوده به امام کاظم(ع) عرض مى کند من از نفرینى که امام صادق بر پدرم یقطین و اولاد او کرده مى ترسم. حضرت مى فرماید: آن طور که تو فکر مى کنى نیست. مؤمن در صلب کافر به مانند ریگ است در خشت که باران گل را مى شوید و ضررى به سنگ ریزه نمى رسد و نفرین پدرم شامل حال تو نمى شود. بنابراین لعنى هم که بر بنى امیه شده به همین شکل است شامل مؤمنان از آنان نمى شود. و کسانى که خودشان از کافران و ظالمان بوده اند و یا راضى به کارهاى پدران خود بوده اند مورد لعن هستند. (براى توضیح بیشر ر.ک: به: شفاء الصدور در شرح زیارت عاشورا تألیف میرزا ابوالفصل طهرانى.)یا در روایتی دیگر آمده که: یکی از فرزندان عبد العزیز بن مروان که اسم او سعد بود در حالی که همانند زنان با صدای بلند گریه می کرد وارد بر امام محمد باقر(ع) شد؛ امام فرمود: چه چیز شما را به گریه واداشت؟ سعد گفت: چگونه گریه نکنم در حالی که من از همان درخت ملعون در قرآن می باشم؟ امام باقر (ع) فرمود: تو از ایشان نیستی، تو از ما اهل بیت هستی، آیا نشنیدی سخن خداوند را که فرمود:پس هر کس از من تبعیّت کند از من خواهد بود.( شبستری، نصر الله، اللؤ لؤ النضید فی شرح زیاره مولانا ابی عبد الله الشهید، ص 133 ، فروغ دانش ، تهران)
در نتیجه باید گفت که لعن همه بنی امیّه شامل کسانی است که از نظر فکری و عملی هماهنگ با بنی امیه بوده و در غصب خلافت و خاموش کردن نور ولایت هم دست بوده اند.